Γιώργος Π. Αποστολόπουλος

Αυτό ωστόσο που δεν πρέπει να λησμονούμε σε καμία περίπτωση, είναι ότι σε βάθος χρόνου οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε νέες εθνικές καταστροφές.
Ορισμένα μάλιστα από αυτά μπορούν να χαρακτηριστούν τόσο «βλακώδη» που δημιουργούνται εύλογες απορίες κατά πόσο είναι τυχαία.
Είναι δυνατόν μέσα στο βαθύ ελληνικό κράτος όπως συμβαίνει με ωσμώσεις της εγκληματικότητας, να έχουν διεισδύσει δυνάμεις που εξυφαίνουν αργά αλλά σταθερά ένα δυσοίωνο εθνικό μέλλον;

Χαρακτηριστική είναι η αντιμετώπιση των Πομάκων αλλά και των Ρομά στη Θράκη. Πρόκειται για δύο πληθυσμούς ξεκάθαρα μη Τουρκογενείς που το ελληνικό κράτος «πασχίζει» να τους μετατρέψει σε Τούρκους.

Δεν πρόκειται να αναφερθώ στα δεκάδες αποδεικτικά στοιχεία που τεκμηριώνουν τη διαφοροποίηση των λαών αυτών από την τουρανική ομοεθνία. Θα σταθώ ωστόσο στην προκλητική προσπάθεια εκτουρκισμού τους όχι από τον Αβδούλ Χαμίτ, τον Κεμάλ, τον Ινονού ή τον Ερντογάν αλλά από την ίδια την Ελληνική πολιτεία. Οι Πομάκοι είναι ένα στενά συγγενικό μας φύλο που ζητούσε διαχρονικά την προσάρτηση της ευρύτερης περιοχής που κατοικούν στην ελληνική επικράτεια.

Το 1918 βουλευτές τους στη νότια Βουλγαρία διεκδίκησαν εδαφική ενσωμάτωσή στη χώρα μας. Το 1919 στον Εχίνο διενήργησαν δημοψήφισμα με ανάλογο αίτημα. Με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου το 1946, στο Συνέδριο Ειρήνης των Παρισίων, απαίτησαν και πάλι με υπόμνημά τους την ενσωμάτωση όλων των Πομάκων της Ροδόπης στην Ελλάδα.

Αυτά βεβαίως οι ελληνικές ηγεσίες στην πλειοψηφία τους τα ξεχνούν. Δεν είναι όμως η «επιλεκτική αμνησία» το χειρότερο που έχει συμβεί. Όσα ακολούθησαν, μόνο κάποιοι με ανθελληνικό υπόβαθρο θα μπορούσαν να τα ενορχηστρώσουν.

Πρώτη και καλύτερη η ακροδεξιά πολιτική της Μεταξικής περιόδου η οποία δημιούργησε «επιτηρούμενες ζώνες» με μπάρες και ελεγχόμενη είσοδο, γκετοποιώντας τους και καλλιεργώντας εχθρική ψυχολογία για την Ελλάδα.

Ευτυχώς το 1995 ο Ανδρέας Παπανδρέου πήρε τη μεγάλη απόφαση να καταργήσει τις «μπάρες της ντροπής» ως επιστέγασμα μίας προσπάθειας επαναπροσέγγισης που οργανώθηκε για να σώσει ότι μπορούσε να σωθεί.

Υπάρχει εντούτοις και κάτι άλλο ακόμα χειρότερο το οποίο αφορά όχι μία απλή μπάρα αλλά μία «πνευματική μπάρα».

Είναι ότι θέλουμε να το παίξουμε «καλά και υπάκουα παιδιά» στη Δύση; Είναι ότι κάποιοι εκτελούν εντολές από διεθνή κυκλώματα και πολιτικές σέκτες; Είναι η ατέλειωτη ηλιθιότητα μίας νεοφιλελεύθερης ή μίας αριστερής διεθνιστικής αντίληψης η οποία φλερτάρει με τον παγκόσμιο καπιταλισμό;

Τελικά η ίδια η Ελλάδα παραβιάζει τη Συνθήκη της Λωζάνης, υποβοηθώντας αλλότριες επιδιώξεις.

Το 1954 η Κυβέρνηση Παπάγου, μετά από διάβημα του Τούρκου πρεσβευτή στην Αθήνα, έδωσε εντολή να χρησιμοποιείται για τη μειονότητα ο όρος "Τουρκική" αντί του "Μουσουλμανική". Συνέπεια του παραπάνω, σε συνδυασμό με μορφωτικά πρωτόκολλα και συμφωνίες των δεκαετιών του 1950 και του 1960 επί χούντας, ήταν να διδάσκονται στα σχολεία όχι οι μητρικές γλώσσες αλλά η Τουρκική.

Έπρεπε να φτάσουμε και πάλι στο 1995, την ίδια χρονιά με την κατάργηση της «μπάρας» όταν ξεκίνησε η γραφή της Πομακικής γλώσσας με αλφάβητο.
Παρά ταύτα η γλωσσολογική ανωμαλία συνεχίζεται. Στη Θράκη κυκλοφορούν ιστορίες από συγγενείς Πομάκων στη Βουλγαρία που ερχόμενοι στην Ελλάδα δεν μπορούν να συνομιλήσουν με τα αδέλφια τους γιατί αυτά γνωρίζουν να μιλούν πλέον μόνο Τουρκικά.

Τα αλλόκοτα φαινόμενα του «βαθέως κράτους» δεν έχουν τελειωμό. Και αν το «δις εξαμαρτείν» καθίσταται ύποπτο, τι καθίσταται άραγε το «τρις»;
Στην Τρίτη Συνδιάσκεψη του ΟΗΕ για την Τυποποίηση των Γεωγραφικών Ονομάτων που πραγματοποιήθηκε το 1977 στην Αθήνα επί Κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας, αναγνωρίστηκε η «Μακεδονική» ως επίσημη γλώσσα.

Σήμερα και πάλι η Νέα Δημοκρατία που συμπράττει πολιτικά με το ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα της «Συμφωνίας των Πρεσπών» και με κορυφαίους πρώην… Μακεδονομάχους Υπουργούς να συναινούν, ενέγραψε φορέα προώθησης της «Μακεδονικής» γλώσσας στο Μητρώο Πολιτιστικών Φορέων του Υπουργείου Πολιτισμού.

Λίγο ενδιαφέρει το γεγονός ότι το «λάθος» διορθώθηκε μετά τις πάνδημες αντιδράσεις. Το συμβάν έχει διαστάσεις που είναι αδιόρθωτες και δύναται εύκολα να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από όσους πασχίζουν να δημιουργήσουν ανύπαρκτο μειονοτικό πρόβλημα στη Μακεδονία μας.

Τελικά η καχυποψία προκύπτει αυτονόητα: Όταν στην ελληνική «ομάδα» το αυτογκόλ τείνει να γίνει εθνικό μας σπορ, πόσο τυχαία είναι όλα αυτά;

* O Γιώργος Π. Αποστολόπουλος είναι Τομεάρχης Περιβάλλοντος-Μέλος Κ.Ε. ΚΙΝ.ΑΛ και Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Αθηναίων