Γιώργος Λαμπράκος

Η φωτιά, είχε φουντώσει στην Κινέτα και απειλούσε κατοικημένη περιοχή. Η τροχαία, άρχισε να λαμβάνει μέτρα, διότι οι φλόγες πλησίαζαν προς την εθνική οδό. Οι υπεύθυνοι, αποφάσισαν να διακόψουν την κυκλοφορία, μέχρι να καταφέρουν οι δυνάμεις πυρόσβεσης να ελέγξουν το μέτωπο. Ο αέρας, φυσούσε μανιωδώς.

Όταν είδαν ότι η φωτιά είχε φτάσει στα 500 μέτρα από το οδόστρωμα, οι τροχονόμοι, έδωσαν εντολή να στρίψουν προς Κόρινθο όλοι οι οδηγοί, με τα χιλιάδες οχήματα που ήταν σταματημένα στο ρεύμα προς Αθήνα. Μεταξύ αυτών κι εγώ. Κατάφερα να κάνω αναστροφή, περνώντας κάτω από τη γέφυρα της Κινέτας, ανάμεσα σε πυκνούς καπνούς, με τους τροχονόμους να προσπαθούν να αναπνεύσουν με δυσκολία και να έχουν στο πρόσωπο τους μαντήλια, πανιά και ότι άλλο μπορούσαν, διότι τους έπνιγε η κάπνα.

Λίγη ώρα αργότερα έφυγαν κι εκείνοι και σταμάτησαν τα αυτοκίνητα να περνούν κάτω από τη γέφυρα και αναγκαστικά έκαναν αναστροφή, εκεί που βρισκόντουσαν στο ρεύμα προς Αθήνα, το οποίο είχε πλέον γίνει η έξοδος διαφυγής προς Κόρινθο. Τα γράφω όλα αυτά διότι δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου τους τροχονόμους κάτω από τη γέφυρα, οι οποίοι είχαν γίνει μαύροι από τους καπνούς και προσπαθούσαν να φωνάζουν στους οδηγούς να κάνουν γρήγορα, διότι η φωτιά πλησιάζει.

Από το σημείο, έδινα ρεπορτάζ στο ΘΕΜΑ 104,6 και στο www.protothema.gr και επιχείρησα να φτάσω στην Αθήνα, για την εκπομπή μου, ακολουθώντας τη διαδρομή από το Αλεποχώρι. Κατάφερα να φτάσω, στο Μαρούσι, στις 22.00 η ώρα. Οι πληροφορίες, για το δεύτερο μέτωπο στο Μάτι, είχαν αρχίσει να γίνονται δραματικές. Γνωρίζαμε ήδη για τον πρώτο νεκρό, όπως είχε ενημερώσει το ΕΚΑΒ και αναζητούσαμε πληροφορίες για να μάθουμε αν επιβεβαιώνεται επισήμως και ο δεύτερος νεκρός. Μαζί με τους υπόλοιπους συναδέλφους, στον αέρα του ραδιοφώνου, παρακολουθούσαμε και καταγράφαμε όλες τις εξελίξεις.

Φυσικά, μεταδώσαμε αμέσως ότι επιστρέφει εσπευσμένα ο πρωθυπουργός, λόγω της κρισιμότητας της κατάστασης και συνδεθήκαμε απευθείας, με το κέντρο επιχειρήσεων της πυροσβεστικής, για να ακούσουμε από πρώτο χέρι τις πληροφορίες από τα χείλη των αρμοδίων, οι οποίοι συνεδρίαζαν εκτάκτως υπό τον Αλέξη Τσίπρα. Όταν σταμάτησε η μετάδοση, το πρώτο που αναρωτηθήκαμε με τον Γιάννη Μακρυγιάννη, τον διευθυντή του ΘΕΜΑ 104,6 και τον Γιάννη Αντύπα, που ήμασταν εκείνη τη στιγμή στον αέρα, ήταν ότι δεν ρώτησε ο πρωθυπουργός για τους νεκρούς!

Μα είναι δυνατόν να ρωτάς για τον άνεμο και να μη ρωτάς το αυτονόητο, αν υπάρχουν ανθρώπινες απώλειες; Θέσαμε, από την πρώτη ώρα το ερώτημα: αν επιχειρήθηκε επικοινωνιακή διαχείριση, της σοβαρής αυτής κατάστασης, εις βάρος της μετάδοσης της αλήθειας. Πέρασαν πολλές ημέρες και μήνες και πάντα θυμίζαμε και με τον Μάκη Πολλάτο, τη «σύσκεψη παρωδία», στο αρχηγείο της πυροσβεστικής εκείνο το μοιραίο βράδυ.

Ο Αλέξης Τσίπρας έσπασε, αυτή την εβδομάδα, μαζί με το εμπάργκο στο ΣΚΑΙ και την αιδήμονα σιωπή του, για το αν και τι γνώριζε όταν πήγε σε εκείνη την τραγική σύσκεψη. Οι απαντήσεις που έδωσε, στα ερωτήματα της Σίας Κοσιώνη και του Αλέξη Παπαχελά, έκαναν τα πράγματα χειρότερα απ’ ότι τα φανταζόμουνα. Παραδέχτηκε ότι γνώριζε, για τους δύο νεκρούς από αναθυμιάσεις και δικαιολόγησε, ως αμηχανία των υπευθύνων απέναντι στις κάμερες, την απουσία ουσιαστικής ενημέρωσης.

Η ενημέρωση, όμως, γινόταν με βάση τα δικά του ερωτήματα και ο ίδιος ήταν που ρωτούσε για τα μέσα και τον άνεμο και έστρεφε τη συζήτηση στα επιχειρησιακά. Το δεύτερο που συγκράτησα, από τη συνέντευξη του απερχόμενου πρωθυπουργού στο ΣΚΑΙ, είναι ότι χειροτέρεψε την «αυταπάτη», για την οποία είχε μιλήσει στο παρελθόν, αναφερόμενος στο πρώτο εξάμηνο του 2015 και την μετέτρεψε σε «αφέλεια». «Εκκινήσαμε», είπε, «τη διαδικασία της διαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους, έχοντας την αφέλεια ότι η Ευρώπη θα σεβαστεί τη λαϊκή ετυμηγορία». Τι μας λέει; Όταν όλοι φωνάζαμε ότι δεν θα υποχωρήσουν οι δανειστές και η Μέρκελ, ο ίδιος, ο Αλέξης ντε, δεν ήταν που έλεγε «ούτε μία στο εκατομμύριο, δεν πρόκειται να του πουν όχι»; Μα πώς κατάφερε να πείσει τόσους Έλληνες να τον ψηφίσουν, απορώ!

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, έμεινε, στην ελληνική πολιτική ιστορία της μεταπολίτευσης, ως Εθνάρχης. Ο ηγέτης, ο οποίος έβαλε την Ελλάδα στην τότε ΕΟΚ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ως ο πρωθυπουργός της «αλλαγής», ο οποίος έφερε στο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό προσκήνιο και το άλλο μισό της Ελλάδας. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, παρά την τριετή θητεία του, ως πρόεδρος της κυβέρνησης, έθεσε τις βάσεις για μεταρρυθμίσεις που χρειαζόταν επειγόντως η Ελλάδα, όπως το ασφαλιστικό. Μεταρρυθμίσεις, οι οποίες δεν προχώρησαν δραστικά, από τις επόμενες κυβερνήσεις και φτάσαμε στη χρεοκοπία.

Τον Κώστα Σημίτη, θα τον γράψει η ιστορία, ως τον πρωθυπουργό που έβαλε τη χώρα στην ΟΝΕ. Θα θυμάστε, ότι του είχαν δώσει οι δημοσιογράφοι το προσωνύμιο «ο καταλληλότερος», διότι έτσι τον έδειχναν όλες οι δημοσκοπήσεις για την πρωθυπουργία, μέχρι που αποχώρησε.

Ο Κώστας Καραμανλής παρά τα λάθη και τις αβελτηρίες, της διακυβέρνησης του, είπε ένα σημαντικό «όχι» στις ΗΠΑ και τους συμμάχους, οι οποίοι ζητούσαν επιτακτικά την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, σε εκείνη την ιστορική σύνοδο του Βουκουρεστίου το 2008. Οι φίλοι του, θυμούνται ότι επί των ημερών του, οι περισσότεροι Έλληνες ζούσαν χρόνια ευημερίας, τα οποία όμως σταμάτησαν απότομα και θόλωσαν με την αποκάλυψη της κατάστασης της οικονομίας.

Όσοι είναι απέναντι του, τον χαρακτηρίζουν «κουρασμένο» και του προσάπτουν τα αίτια της ελληνικής κρίσης. Ο Γιώργος Παπανδρέου, έχει διχάσει το κοινό της χώρας. Οι μισοί τον θεωρούν προδότη, διότι στα χέρια του χρεοκόπησε η Ελλάδα και θυμούνται κάποιες συναντήσει με τον Στρος Καν αλλά και Γερμανούς αξιωματούχους, ενώ, οι άλλοι μισοί, πιστεύουν ότι οι δυνατότητες του, είναι κάπως περιορισμένες.

Πολλά είναι τα επίθετα τα οποία του έχουν προσάψει, χωρίς να ξεχωρίζει κάποιο περισσότερο από το ΓΑΠ, τα αρχικά του ονόματος του. Ο Αντώνης Σαμαράς, ξεκίνησε από πολύ χαμηλά, όπως θα θυμάστε, κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές, να σχηματίσει τρικομματική κυβέρνηση, να προχωρήσει ορισμένες αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, χέρι – χέρι με τον Ευάγγελο Βενιζέλο και το ΠΑΣΟΚ και να φύγει μέσα στα νεύρα, την ώρα μάλιστα που η οικονομία έδειχνε σφυγμό, διότι απέναντι του, είχε μια αντιπολίτευση η οποία έταζε λαγούς με πετραχήλια! Τώρα που το σκέφτομαι, με ποιο χαρακτηριστικό γνώρισμα θα θυμόμαστε τον Αλέξη Τσίπρα, άραγε;