Γ. Ι. Πατσόπουλος

Πληθαίνουν στις έντυπες και ηλεκτρονικές εφημερίδες οι κάθε μορφής κακόπιστες κριτικές, χωρίς μάλιστα καμία σεμνότητα για τους συντάκτες της, κορυφαίους καθηγητές και τους συνεργάτες τους. Χωρίς προτάσεις που να στηρίζονται σε επιστημονική γνώση. Λαϊκισμός, κρατισμός, ευχολόγια, υπέρ των εργαζομένων τάχα, χωρίς όμως θέσεις εργασίας, υπέρ κάθε αντιπαραγωγικής δαπάνης, εναντίον κάθε επένδυσης, εκτός αν την κάνουν οι άλλοι, χωρίς κανέναν λόγο ή κίνητρο. Τα γνωστά συνθήματα της Μεταπολίτευσης που δημιούργησαν το χρέος των 350 δισ. ευρώ. Για μία ακόμα φορά η εξαιρετική αυτή εργασία κινδυνεύει να έχει την τύχη της μελέτης του κ. Γιαννίτση, την οποία ως επιμηθείς αναπολούμε.

Οι οικονομολόγοι που εκφράζουν αντίθετες απόψεις, όχι επειδή αυτό οφείλεται σε διαφορετική επιστημονική γνώμη, αλλά σε άλλη πολιτική τοποθέτηση, καλό είναι να αναρωτηθούν πρώτιστα αν πρέπει να λέγονται επιστήμονες. Ποτέ δύο γιατροί δεν διαφωνούν για θεραπευτική μέθοδο με κριτήρια διαφορετικά από τα ιατρικά, πολλώ μάλλον επειδή ανήκουν σε διαφορετικό πολιτικό κόμμα.

Σκοπός της συγκεκριμένης οικονομικής μελέτης δεν είναι να ενισχύσει κατευθείαν τη χρηματοδότηση τομέων της οικονομίας που ενδιαφέρουν τον καθέναν μας χωριστά ή κατευθείαν τον λαό ή ορισμένες κατηγορίες. Αυτό θα δημιουργούσε απλώς αύξηση της κατανάλωσης. Στόχος είναι να ενισχυθούν η οικονομία και η παραγωγική και εξαγωγική βάση της χώρας, ούτως ώστε σταδιακά να γίνει αυτάρκης. Με απλά λόγια, οι επενδύσεις.

Η ενίσχυση αυτή σε δεύτερη αλλά πολύ κοντινή φάση θα ευνοήσει τους εργαζομένους, αλλά και όλους τους πολίτες. Οταν, π.χ., η οικονομία φτάσει στο σημείο όπου μια επιχείρηση σε ανάπτυξη να ζητάει την πρόσληψη 100 εργαζομένων και να παρουσιάζονται λιγότεροι, οι αποδοχές τους αυτόματα θα αυξηθούν χωρίς καμία απολύτως φιλεργατική νομοθεσία, απεργία ή κατάληψη.

Ο παντοδύναμος νόμος της προσφοράς και ζήτησης. Τόσο απλός και τόσο λίγοι τον καταλαβαίνουν, αν και οικονομολογούντες! Είναι γνωστός ο μύθος για τον Κινέζο ψαρά που, αντί να χαρίσει κάποια από τα ψάρια του σε αναξιοπαθούντα συμπολίτη του, τον έμαθε να ψαρεύει μόνος του χαρίζοντάς του μια βάρκα και τα σχετικά σύνεργα. Τόσα χρόνια διαπαιδαγωγήσατε, εσείς που αντιδράτε τώρα, μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού, και τον εαυτό σας, να μην του αρέσει η παραγωγή και να απαιτεί κατευθείαν τα προϊόντα της. Δεν σας αρέσει η αυτάρκεια -μητέρα της πραγματικής ελευθερίας-, γιατί απλά στερεί τον λόγο της ύπαρξής σας.
Διαχρονικό το κόλπο: αντιπολιτεύονται από αριστερά, αλλά όταν κυβερνούν γίνονται πιο δεξιοί και από τον φανατικότερο δεξιό! Σκοπός της έκθεσης είναι τα οικονομικά της χώρας, συνεπώς και του κράτους, να έχουν συνεχή καλυτέρευση για να υπάρχει η δυνατότητα να πραγματοποιούνται σε άριστο βαθμό και με ρυθμό οι κάθε φύσεως παροχές στον λαό. Οπως είπε και η Μ. Θάτσερ όταν οι Βρετανοί λαϊκιστές και κρατιστές τής έκαναν μαθήματα ηθικής χωρίς αντίστοιχες πρακτικές, ως συνήθως: «Ο καλός Σαμαρείτης δεν ήταν μόνο καλός, ήταν και ευκατάστατος».

Ας μην ξεχνούν οι επικριτές κάτι πασίγνωστο: η οικονομία μας είναι ελεύθερη, δηλαδή καπιταλιστική (αντιπαθητική η λέξη μεν, αληθής η έννοια δε). Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτού του είδους οι οικονομίες με την εφαρμογή αυτών ή παρόμοιων πρακτικών και δράσεων αναπτύσσονται. Αυτοί είναι οι κανόνες. Η εμμονή σας για εντελώς διαφορετικούς κανόνες μοιάζει σαν να προσπαθείτε να παίξετε ποδόσφαιρο με τους κανονισμούς του μπάσκετ. Ενα μόνιμο φάουλ! Μια ιστορικά και αποδεδειγμένα καταδικασμένη παραφωνία!

Οπως βασικό στοιχείο κάθε θεωρίας είναι η εφικτότητα έτσι και βασικό στοιχείο κάθε παροχής είναι η δυνατότητα. Διαφορετικά, παραμένουμε στο στάδιο των καλών προθέσεων και των ευχών. Είναι δεδομένο, άλλωστε, ότι παραγωγή πλούτου και ανάπτυξης επιτυγχάνει κυρίως ο ιδιωτικός τομέας. Το Δημόσιο σκόπιμο είναι να περιοριστεί στις ρυθμιστικές του αρμοδιότητες και τη διαχείριση του κρατικού ταμείου. Πρέπει να γίνει απολύτως κατανοητό ότι ικανοποιητική διαχείριση δεν είναι εφικτή χωρίς επαρκή παραγωγή, όσο τίμιος και δίκαιος και αν είναι ο διαχειριστής.

Αρνηση σχεδίου, άρνηση επενδύσεων, εμμονή στις παλιές συνήθειες της κρατικοδίαιτης οικονομίας σημαίνει: φροντίζουμε τους εαυτούς μας και τους φίλους μας και όχι τη χώρα και τους απογόνους μας. Πολλοί ήταν άλλωστε εκείνοι που τότε ερμήνευσαν ως αύξηση του καταναλωτισμού το κατά τα άλλα ωραίο σύνθημα: «Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες». Αφού τους ανήκει, δικαιωματικά σπατάλησαν, μέχρις εξαντλήσεως, τους πόρους της. Ωραία εποχή, αν και καταστροφική (όπως κάθε λαχταριστό ναρκωτικό)! Πέρασε όμως. Ηρθε τώρα ο καιρός να αντιστραφεί το σύνθημα: «Οι Ελληνες ανήκουν στην Ελλάδα»!

Ωρα να αντιληφθείτε, κύριοι κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι, το απλό: μη διαφωνείτε σε αυτή την τόσο σοβαρή προσπάθεια! Εχετε τόσα άλλα θέματα να ασκήσετε την αγαπημένη σας συνήθεια του εθνικού διχασμού. Η Ελλάδα, καλό είναι να το αντιληφθείτε εγκαίρως, δεν σας ανήκει. Ολοι μας της ανήκουμε. Για το καλό, λοιπόν, όλων των γενεών, και ιδιαίτερα των επόμενων, ασπαστείτε άμεσα τις προτροπές του Σχεδίου Ανάπτυξης.

Ακόμα και αν θέλετε να μελετήσετε την Εκθεση Πισσαρίδη, μελετήστε την επιστημονικά. Ως οικονομολόγοι και ως επιχειρηματίες και όχι με πονηρές σκέψεις για δήθεν πολιτικό κόστος και λοιπά «επικοινωνιακά». Ως πολιτικοί διαφυλάξτε την ως κόρη οφθαλμού και εφαρμόστε συναινετικά τις υποδείξεις της. Ο ιστορικός του μέλλοντος καραδοκεί.