Δημήτρης Παγαδάκης

Τα ευρήματα πρόσφατων δημοσκοπήσεων που δημοσιεύτηκαν φέρνουν το ΠΑΣΟΚ στη δεύτερη θέση, ξεπερνώντας το ΣΥΡΙΖΑ.

Λογικό. Οι προτιμήσεις του εκλογικού σώματος μετατοπίζονται σε ότι αφορά το μέχρι τώρα κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Πόσο μάλλον όταν στη πλ., Κουμουνδούρου όσοι δεν έχουν ήδη αποδράσει στριμώχνονται με τη βαλίτσα στη εξώπορτα.

Ενώ εκείνοι που παραμένουν ταξιδεύουν νοερά σε μια εκδικητική Ντίσνεϋλαντ όπου φαντασιώνονται-δεν αλλάζει το χούι- να «ξεδοντιάσουν δικαστικούς και δημοσιογράφους». Ατυχώς για αυτούς τους ονειροπαρμένους έχει ο καιρός γυρίσματα και σφοδρές εναλλαγές η διάθεση των ψηφοφόρων.

Δεν είναι άλλωστε και συνταρακτική έκπληξη η μετατόπιση των προθέσεων του εκλογικού σώματος. Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι το 2009 το ΠΑΣΟΚ έλαβε στις κάλπες 44% και το 2015 μόλις 4,6%. Αντίθετα, στο ίδιο χρονικό διάστημα ο ΣΥΡΙΖΑ από το 4,6% εκτοξεύτηκε στο 36%.

Προφανώς δεν είναι ίδιες εποχές. Οπότε κάθε σύγκριση με τη τρέχουσα συγκυρία περιττεύει. Είναι αξιοσημείωτο, πάντως ότι η Χαρ. Τρικούπη δεν είδε τα δημοσκοπικά αποτελέσματα ως ρεβάνς. Τονώθηκε μεν η αυτοπεποίθηση της, αλλά δεν πήραν τα μυαλά της αέρα.

Ούτε μέθυσε τους πράσινους ήλιους ούτε πανηγύρισε στον απόηχο της Κάρμινα Μπουράνα την βαθμιαία εκλογική αποδρομή του Συριζαϊκού ανορθολογισμού και του τυχοδιωκτικού λαϊκισμού. Αυτό έλειπε να ανοίξουν καυγάδες με ένα κόμμα που τρεκλίζει ανεπανόρθωτα.

Στο ΠΑΣΟΚ μάλλον έχουν συνειδητοποιήσει ότι αποτελούν ένα μικρό κόμμα. Προσώρας. Γι’ αυτό και είναι θεμιτό να επιδιώκουν τη διεύρυνση της επιρροής τους. Εξάλλου τα μεγάλα, πολυσυλλεκτικά κόμματα κόμματα δεν χτίζονται με αποκλεισμούς, εξορκισμούς σεχταρισμούς και στεγανοποιήσεις. Πλαταίνουν τις συμμαχίες τους.

Δεν υφαίνουν, όμως, κουρελούδες με πολιτικά ρετάλια από χρεοκοπημένα πανέρια. Η κομματική ηγεσία του άλλοτε θαλερού Κινήματος ήταν επ’ αυτού σαφής. Άνοιξε το παιχνίδι χωρίς να απευθύνει προσκλητήριο «επιστροφής των ασώτων» στο κόμμα του.

Είπε «ναι» στη διεύρυνση του ΠΑΣΟΚ με γενναιοψυχία και αξιοπρέπεια, χωρίς μιζέρια. Το κρίσιμο ερώτημα είναι πώς εννοεί τη γενναιοψυχία. Ως ανδρεία, παλικαριά , λεβεντιά; Η μήπως ως ανεξικακία, επιείκεια, απλοχεριά;

Χρειαζόταν διευκρίνηση για να λυθεί η απορία. Την έδωσε ο ρητός αποκλεισμός στελεχών που αποτελούν «κόκκινο πανί». Πρώην δηλαδή επωνύμων Πασόκων που μετακόμισαν στο ΣΥΡΙΖΑ. Για να αποκομίσουν κοινοβουλευτικά πλεονεκτήματα και να προικοδοτηθούν με υπουργικά προνόμια.

Το κακό δεν είναι μόνο ότι αυτοί οι πρώην σύντροφοι ανακατευτήκαν με ψεκασμένους και οσμώθηκαν με μπάχαλους. Το χειρότερο, ότι σε κρίσιμες στιγμές συστρατευτήκαν με τις ολέθρια καθηλωτικές δυνάμεις της αντιμεταρρύθμισης για να αποτρέψουν τον ευρωπαϊκό εξορθολογισμό της χώρας.

Δεν έχουν σημασία τα ονόματα τους. Αρκεί η συμμετοχή τους στο τοξικό Συριζαϊκό μόρφωμα για να σιωπήσουν δια παντός μαζί τους τα φθαρμένα στερεότυπα περί αντιδεξιών συγκλήσεων του «προοδευτικού» χώρου. Τέτοιες «συγκολλητικές συναθροίσεις δυνάμεων» συνεπαίρνουν μόνο τον νοσταλγό των παρωχημένων ΄80ς Γιώργο Παπανδρέου.

Προφανώς είναι νωρίς για το ΠΑΣΟΚ να εξάγει από τις δημοσκοπήσεις εκλογικά συμπεράσματα πριν το ταμείο της ευρωκάλπης. Εξίσου πρόωρο είναι να οραματίζεται ηγεμόνευση στη κεντροαριστερά χωρίς θελκτικότητα στο μετριοπαθές κέντρο. Όπως επίσης φαντάζει βιαστική, αν όχι άκαιρη, κάθε εγρήγορση για άμεση ανάληψη της εξουσίας.

Προηγούνται, όλων αυτών η πρόταξη της προγραμματικής του ατζέντας και της δικής του τεκμηριωμένης και πειστικής κυβερνητικής πρότασης. Πράγμα που με σύνεση φαίνεται να γνωρίζει.

Έτσι και αλλιώς, η υπομονή είναι και πολιτική αρετή. Αλλά έχει και τα όριά της, καθώς όποιος περιμένει πολύ, δεν πρέπει να περιμένει πολλά. Παρόλα αυτά, η συγκεκριμένη χρονική σύμπτωση περιστάσεων, με το διαλυτικό εμφύλιο στο ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει ευνοϊκή για την έλευση της «ώρας ΠΑΣΟΚ».

Φτάνει η ηγεσία της Χαρ. Τρικούπη να ανταποκριθεί σε αυτή, οπόταν έρθει, με συνέπεια, αξιοπιστία και, κυρίως, ακρίβεια. Γιατί επί σχεδόν μισό αιώνα η «ώρα ΠΑΣΟΚ» ήταν τόσο αργοπορημένα λαρτζ που καταχωρίστηκε στα πολιτικά λεξικά ως συνώνυμο του «περίπου».