Δημήτρης Παγαδάκης

Οι 270.000 ψηφοφόροι που προσήλθαν στις εσωκομματικές κάλπες του ΚΙΝΑΛ δρομολόγησαν ένα ρεύμα προσανατολισμού της παράταξης τους. Περισσότερο γήινο παρά διαπλανητικό.

Σχηματικά, έστειλαν ένα «γράμμα στο μπουκάλι» με αποδέκτη το αμέσως προσεχές μέλλον;

Αν και το μήνυμα τους δεν συμπεριελάμβανε επεξηγηματικές σημειώσεις και υστερόγραφα στην ουσία αυτό περιέγραφε ότι τρέφουν προσδοκίες για το αύριο του ΚΙΝΑΛ ή του ΠΑΣΟΚ τέλος πάντων. Αποτύπωνε ακόμη τη βαθιά, βιωματική σχέση του κόσμου με το κόμμα και κατέγραφε τη τάση ανανέωσης του.

Όλα αυτά , όμως, μέσα στο βαρύ περίβλημα ενός παρελθόντος που εμποδίζει την ζητούμενη προοπτική να διαμορφωθεί ανεμπόδιστα. Αναγκαστικά, προσεγγίζονταν από την σκοπιά του μέλλοντος την ανανέωση του κόμματος , αυτή ενδέχεται να αποδειχτεί προβληματική.

Και αυτό, εξαιτίας των δυο υποψηφίων που αναμετρώνται στο δεύτερο γύρο για την ηγεσία τρίτου κόμματος στη Βουλή. Αμφότεροι θαμποί και θολοί, αόριστοι και συγκεχυμένοι διαμορφώνουν την εικόνα της πραγματικότητας σαν κινούμενη άμμο.

Ο ¨δοκιμασμένος¨ ένας, κληρονομικός φορέας ενός ισχυρού πολιτικού ονόματος πλησιάζει, το παρών με «εξωτικές» και κυρίως «στρογγυλές», σαν ρόδα ποδήλατου, προσεγγίσεις ώστε να γλιστρούν πάνω τους όλες οι πιθανές και απίθανες επιθυμίες του εσωκομματικού εκλογικού σώματος.

Ο «άφθαρτος» άλλος, γνήσιο τέκνο των αρτηριοσκληρωτικών κομματικών μηχανισμών εκφέρει ένα τόσο «ξύλινο», σαν από αναπαλαιωμένο μπουφέ, λόγο, όσο αρκεί για να ακουμπήσει ο καθένας πάνω του τις όποιες κομματικές φαντασιώσεις του.

Και οι δυο, εν τέλει, δείχνουν να μη δονούνται από εκείνη τη δυναμική φλέβα της απαιτουμένης νεοτερικότητας. Ποντάρουν στην νεφελώδη ασάφεια και την ομιχλώδη αοριστία των γλυκανάλατων υποσχέσεων των οποίων η θελκτικότητα δεν απέχει πολύ από τη παρωδία τους. Γεγονός που προμηνύει κωλοτούμπες.

Πόσο μάλλον όταν σε ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα το ζητούμενο είναι να εμπεδώσει ορθολογικά σταθερές αρχές και σημεία αναφοράς. Να εδραιώσει μια ταυτότητα πολιτική αυτονομίας. Να ξεδιπλώσει μια ρητορική που θα εκφεύγει από το δήθεν ριζοσπαστικό βερμπαλισμό. Να υπερβεί τις τους εγκλωβισμούς σε ένα παλαιοκομματικούς λαϊκισμούς και μαχητικούς ρεφορμισμούς.

Το κυρίαρχο ωστόσο είναι ότι όποιος κι αν εκλεγεί οφείλει να δώσει αξιόπιστη απάντηση στο ερώτημα της εξουσίας, η οποία αποτελεί αναγκαία συνθήκη για οποιοδήποτε συνέχεια. Με δυο λόγια αφού κάνει «ταμείο» στις προσεχείς εθνικές εκλογές πρέπει να προχωρήσει με ευδιάκριτα , τολμηρά και αποφασιστικά βήματα. Όχι διστακτικά σαν να σέρνεται από βαρίδια.

Έτσι κι αλλιώς τα μερεμέτια, με φρεσκαρίσματα και μπογιαντίσματα των προσόψεων, δεν συνιστούν πλήρη αναζωογόνηση. Αν δεν υπάρχει οργανωμένο και δομικό σχέδιο εσωτερικής ανασύστασης κάθε ανανέωση μάλλον σε τσαλαβούτημα στις λαδομπογιές φέρνει.

Αναπόφευκτα όσο διατηρούνται αντιφάσεις, παλινωδίες και αρλεκινισμοί προς όφελος των κομματικών τιμαριούχων αντί εκπόνησης πολιτικής υπέρ των πολιτών, κάστρο δεν χτίζεται. Μόνο εύθραυστο κέλυφος Είτε ένα μικρό σκυθρωπό μουσείο με αγέρωχα κειμήλια αντιδεξιάς νοσταλγίας . Είτε μια ετοιμόρροπη παράγκα που θα σμπαραλιάζεται όταν ο αέρας φυσήξει στα ζερβά.