Δημήτρης Δανίκας

Η πολιτική πρακτική που παντελώς αδιαφορεί για την ταλαιπωρία των πληβείων, τι από τα δύο είναι, Δεξιά ή Αριστερά; Η εξόντωση αυτής της γραφειοκρατίας είναι βασική προϋπόθεση για την πραγματική μετακίνηση και ενσωμάτωση της Σωρρακώσταινας στην ευρωπαϊκή κανονικότητα. Η μετακίνηση σε αυτή την κανονικότητα είναι τεκμήριο προόδου. Επομένως από τη στιγμή που οι ταχαριστεροί σφύριζαν αδιάφορα, παρακολουθώντας μακρόθεν το βάσανο των πολιτών, τότε τι σόι αριστεροί είναι και τι είδους ριζοσπαστική πολιτική ακολουθούν; Φούμαρα κανονικά.

Ακόμα πιο αποκαλυπτικά, οι ταχαριστεροί του Αλέξη Τσίπρα σφύριζαν αδιάφορα ως παρατηρητές της εκτεταμένης και ασύδοτης φοροκλοπής. Ετσι έγδερναν το εισόδημα των κάπως ευκατάστατων, μικρομεσαίων επαγγελματιών. Αντί δηλαδή να καταπολεμήσουν με κάθε τρόπο τη φοροδιαφυγή. Αντί να περιορίσουν το μέγεθός της, που περίπου είναι 40%, έκαναν το εξής βολικό και οπωσδήποτε εντελώς αντιδραστικό: μετέφεραν όλα τα βάρη στις πλάτες όλων εκείνων που, ως νομοταγείς φορολογούμενοι πολίτες, δηλώνουν το πραγματικό τους εισόδημα. Αλλοι πληρώνουν, άλλοι γλεντούν.

Αυτό τώρα τι είναι; Ούτε αριστερό ούτε ριζοσπαστικό. Επί της ουσίας είναι παλιάς κοπής. Δηλαδή αντιδραστικό, τριτοκοσμικό, οθωμανικό και αφρικανικό!

Τα παραδείγματα πολλά. Γιατί αν το καλοσκεφτεί κανείς, κάθε μέτρο εκσυγχρονισμού προς την ευρωπαϊκή κανονικότητα προέκυψε ύστερα από ασφυκτικές πιέσεις των Ευρωπαίων δανειστών και των θεσμών. Και μάλιστα όλες οι κυβερνήσεις από το 2010 μέχρι προσφάτως όχι μόνο διαφωνούσαν, αλλά από πάνω κατηγορούσαν διαρκώς τους Ευρωπαίους πως εκείνοι, οι ξένοι δηλαδή, είναι οι πρώτοι υπεύθυνοι για τη λήψη όλων αυτών των επώδυνων μέτρων. Τι να κάνουμε, ρε παιδιά; Πρέπει να καταπιούμε το κώνειο ώστε σε μερικά τέρμινα να λακίσουμε από το στενό μαρκάρισμα των θεσμών. Απίστευτο.

Τα γράφω όλα αυτά μετά την κυκλοφορία των τελευταίων δημοσκοπήσεων. Οπου η δημοφιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Με το πρωτοφανές, για τα ελληνικά δεδομένα, ποσοστό άνω του 60% θετικών ψήφων. Πράγμα που σημαίνει πως ο Κυριάκος εκλαμβάνεται ως εκλεκτός πρωθυπουργός όχι μόνο από τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και του ΠΑΣΟΚ και του Αλέξη Τσίπρα.

Αραγε τι να σημαίνει αυτό; Πως η πλειοψηφούσα μάζα ψηφοφόρων της Αριστεράς υπέστη λοβοτομή και ξαφνικά από τη μία μέρα στην άλλη μετακινήθηκε προς τα δεξιά; Τρίχες κατσαρές για τσατσάρες αφρικανικές! Τρία τα αυτονόητα συμπεράσματα αυτού του θριάμβου.

Ενα, λοιπόν, πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν κλίνει δεξιά. Με την τρέχουσα σημασία της ελληνικής Δεξιάς, όπως τη γνωρίσαμε και όπως έχει καταγραφεί, με τις πρακτικές της, όλα αυτά τα χρόνια, μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου.

Δύο, λοιπόν, πως ο Κυριάκος από την πρώτη στιγμή άρχισε να διεκπεραιώνει και να λύνει προβλήματα με τη μέθοδο της απλής λογικής. Να μην τα αναφέρω τώρα ένα προς ένα.

Και τρία, λοιπόν, πως η λήψη αυτών των μέτρων, της κοινής λογικής, είναι ο βασικός παράγοντας εκσυγχρονισμού της εικόνας της (παραδοσιακής) Δεξιάς. Με αποτέλεσμα ο Κυριάκος να διεισδύει και να ροκανίζει τα πλευρά τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ.

Γι' αυτό η Φώφη και ο Αλέξης πάσχουν, τελευταίως, από το σύνδρομο της εσωστρέφειας. Γι’ αυτό τα στελέχη αυτών των κομμάτων βρίσκονται σε αμηχανία. Και γι’ αυτό η αξιωματική αντιπολίτευση μοιάζει να πρωταγωνιστεί σε έργο με τίτλο «Σσσ… ο ΣΥΡΙΖΑ κοιμάται».

Και για να τελειώνω. Μέσα στο πλαίσιο του συγκεκριμένου συστήματος, δύο παρατάξεις υπάρχουν. Εκείνη του νεοελληνικού παραλογισμού και η άλλη του Κυριάκου της απλής λογικής. Ούτε Δεξιά ούτε Αριστερά. Απλώς κάντε επιτέλους την αυτονόητη δουλειά. Αμάν πια!