Δημήτρης Δανίκας

Ο πρώτος -και μικρότερος- ότι η γαλαζοπράσινη παράταξη και όχι η αντιπολίτευση κατέχει το προνόμιο των πρωτοβουλιών. Σιγά τα δύσκολα!

Ο δεύτερος να εκτρέψει τη συζήτηση από την εκλογολογία και να εμφανιστεί ότι αυτός, ο Σαμαράς και ουδείς άλλος, είναι ο αδιαμφισβήτητος άρχων της εξουσίας. Σιγά τα ακόμα πιο δύσκολα!

Και ο τρίτος, ο κυριότερος, να συμμορφώσει τους «άτακτους μαθητές» και να επιβάλλει την τάξη στην κυβερνητική στρούγκα. Περίπου σκάστε και κολυμπάτε!

Αυτό το πρώτο επίπεδο ανάγνωσης. Το πιο ρηχό και το πιο εύκολο. Υπάρχει και ένα δεύτερο. Χειρότερο. Και άκρως αποκαλυπτικό των νεοελληνικών πολιτικών ηθών. Κάπως έτσι προκαλείται και κορυφώνεται η απέχθεια των πολιτών προς το πολιτικό προσωπικό.
Παραδοχή πρώτη. Οτι αρκετοί βουλευτές, προκειμένου να σώσουν το τομάρι τους, επιδίδονται στο σπορ του λαϊκισμού. Το Εγώ πάνω από την Παράταξη. Και φυσικά η Παράταξη πάνω από την Πατρίδα!

Παραδοχή δεύτερη. Επομένως, εμπόρευμα η ψήφος αυτών των βουλευτών. Και επομένως, εμπορευματική η συναλλαγή ανάμεσα στον μεγαλομεταπράτη (ο αρχηγός) και τους μπακάληδες (βουλευτές).

Παραδοχή τρίτη. Οτι όλοι αυτοί οι άτακτοι και λαϊκιστές είναι τζάμπα μάγκες. Με το ρόπαλο της απειλής και του εκβιασμού «ψηφίστε με αλλιώτικα πάμε σε εκλογές» θα φρονιματιστούν και θα υποταχθούν στον αρχηγό.

Παραδοχή τέταρτη. Οτι πράγματι, έτσι και γίνουν οι εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ θα εφορμήσει στην εξουσία. Επομένως, οι μισοί και πλέον βουλευτές των δύο συνεταίρων δεν πρόκειται να δρασκελίσουν το κατώφλι της Βουλής. Αρα ρίξε ψήφο για να έχεις προνόμια. «Πέσε για να πέεεσω»!

Αφού, σου λέει, θα ηττηθούμε στις εκλογές, ε, τότε καλύτερα ας παραμείνουμε στις καρέκλες μας. Αφού είμαστε χαμένοι, ε, τότε ας εξαντλήσουμε όλα τα χρονικά περιθώρια!

Παραδοχή πέμπτη και κορυφαία. Οτι ενώ εκ πρώτης όψεως η κίνηση αυτή μοιάζει με πρωτοβουλία υπεροχής, στην πραγματικότητα δηλώνει και αποκαλύπτει δύο πράγματα. Πρώτον, ηττοπάθεια. Σε βαθμό απελπισίας. Και δεύτερον, ασυγκράτητο και ακατάσχετο φιλοτομαρισμό!
Αφού, σου λέει, θα χάσουμε στις εκλογές, ε, τότε ας ροκανίσουμε χρόνο και ας πετάξουμε την μπάλα στις κερκίδες. Αφού, σου λέει, θα ηττηθούμε στις εκλογές, ε, τότε καλύτερα ας παραμείνουμε στις καρέκλες μας. Αφού είμαστε χαμένοι, ε, τότε ας εξαντλήσουμε όλα τα χρονικά περιθώρια!

Δηλαδή η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Δηλαδή πάνω από τη χώρα, το Εγώ και ο φιλοτομαρισμός. Δηλαδή μεγάλη μερίδα των βουλευτών είναι ιδιοτελείς, δειλοί, ασήμαντοι, ευτελείς και υποταγμένοι. Και δηλαδή όλος αυτός ο θόρυβος, όλη αυτή η αναμπουμπούλα, είναι ένα σκηνοθετημένο έργο με στόχο την εικονική πραγματικότητα.

Αφού εικονική -και όχι ουσιαστική- η υποταγή των βουλευτών. Αφού εικονική και όχι ουσιαστική η ψήφος εμπιστοσύνης προς τον αρχηγό. Αφού εικονική πραγματικότητα η εκτροπή από τα μεγάλα προβλήματα προς το ιδιοτελές ενδιαφέρον των βουλευτών να παραμείνουν στα έδρανά τους και να προστατεύουν έτσι τα προνόμιά τους. Ολος αυτός ο ορυμαγδός μια στείρα, συνηθισμένη πράξη εικονικής πραγματικότητας.

Ετσι, και ενώ εκ πρώτης όψεως τηρείται η συνταγματική τάξη, κατά βάθος, στη συνείδηση των πολιτών, συμβαίνει το αντίθετο. Για μια ακόμα φορά ευτελίζεται το λειτούργημα του βουλευτή. Και για μια ακόμα φορά φασαρία «περί όνου σκιάς». Οπως λέει και ο απλός λαός, «ο κόσμος καίγεται και το ... χτενίζεται»!

Και για μία ακόμα φορά, όπως έλεγε και ο «εξαφανισμένος» Γιώργος Βουλγαράκης, «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Που πάει να πει το εξής ανατριχιαστικό: Ηθικό είναι το ανήθικο!