Δημήτρης Δανίκας

Ενα, λοιπόν. Ο μέσος Ελληνας ένστολος αστυνομικός, συγκρινόμενος με άλλους πολλών ευρωπαϊκών χωρών, μοιάζει με καλοκάγαθο αρνάκι. Στη Γαλλία, λόγου χάριν, πατρίδα της αστικής επανάστασης και των μεγάλων ελευθεριών, πέφτει το ξύλο της αρκούδας. Κουνήθηκες; Αντιστάθηκες; Θα σε κάνω λιώμα. Ασε τι γίνεται στις ΗΠΑ. Ετσι και είσαι μαύρος, Λατίνος ή σκούρος όλων των αποχρώσεων, πριν ανοίξεις το στόμα σου, σωριάζεσαι νεκρός.

Δύο, λοιπόν. Αυτή η διαπίστωση αφορά την πλειονότητα των ένστολων αστυνομικών. Κοντά στα χλωρά φυτρώνουν και τα ξερά. Τα παράσιτα. Τα ρόπαλα. Ακόμα και δι’ ασήμαντον αφορμήν. Τι είναι όλοι αυτοί; Εννοώ αυτούς που παριστάνουν τα Robocop. Μπορεί διαταραγμένοι. Ισως καταπιεσμένοι. Μπορεί συμπιεσμένοι από τα προσωπικά τους αδιέξοδα. Ισως σκληροπυρηνικοί οπαδοί της Χρυσής Αυγής.

Τρία, λοιπόν. Σημασία έχει ότι εξαιτίας των ροπαλικών επιδόσεών τους, για το κέφι τους και το ξεχαρμάνιασμά τους, τραυματίζουν την εικόνα της κυβέρνησης, διασύρουν την ηγεσία τους, εξοργίζουν τους πολίτες και αλείφουν με βούτυρο το ψωμί των μπαχαλάκηδων. Χειρότερα δεν γίνεται.

Τέσσερα, λοιπόν. Μειοψηφία, λοιπόν; Προφανώς. Οι μειοψηφίες, όπως συμβαίνει σε όλες τις καταστάσεις, διαθέτουν δύο πρόσωπα. Το πρώτο είναι το θετικό. Το προοδευτικό. Το εκσυγχρονιστικό. Το πρωτοποριακό. Και το δεύτερο είναι εντελώς αρνητικό και καταστροφικό. Μειοψηφίες παντού. Και στη φοροδιαφυγή. Και στο αραλίκι το εργασιακό. Και στον συνδικαλισμό. Και στις θεωρίες συνωμοσίας. Η μειοψηφία των παραβατών είναι κι αυτή συνυπεύθυνη για τον εγκλεισμό μας, τα λουκέτα και την οικονομική ταραχή μας.

Πέντε, λοιπόν. Εκ πρώτης όψεως ανάμεσα στις δύο ομάδες κυριαρχούν εχθρότητα, αβυσσαλέο μίσος και πολεμική ατμόσφαιρα. Εννοώ ανάμεσα στους διαταραγμένους ένστολους και τους οπαδούς του Κουφοντίνα. Ανάμεσα στους ροπαλιστές και τους Κουφοντινιστές. Εκ διαμέτρου αντίθετοι. Σε εμπόλεμη κατάσταση.

Εξι, λοιπόν. Κι όμως. Επί της ουσίας, το ’να χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο μαζί το πρόσωπο. Το εξηγώ. Οσο οι ροπαλιστές κοπανάνε αδιακρίτως και αλύπητα τόσο με ασυγκράτητο μίσος τροφοδοτούνται οι μπαχαλάκηδες. Οσο βιντεοσκοπούνται εν ώρα ξεχαρμανιάσματος τόσο διευρύνονται και στερεώνονται τα επιχειρήματα των Κουφοντινιστών και των πάσης μορφής αναρχοαυτόνομων. Και ταυτόχρονα τόσο περισσότεροι απλοί πολίτες αθροίζονται με το μέρος τους. Και τούμπαλιν. Οσο οι δήθεν αριστεροί εκτοξεύουν «ροχάλες» εναντίον αστυνομικών τόσο δικαιώνονται οι ροπαλιστές. Στοιχειώδες. Τα ετερόκλητα έλκονται.

Εφτά, λοιπόν. Για μπείτε στον κόπο να προεκτείνετε αυτή την ετερόκλητη συμμαχία προς το μέλλον. Το αυριανό. Η απεργία πείνας. Οι διαδηλώσεις. Ο εγκλεισμός. Τα λουκέτα. Ο τρόμος του κορωνοϊού. Η αγωνία του λαού. Τα 500 ευρώ. Η αβεβαιότητα. Τα ρόπαλα. Και οι Robocop. Ολοι μαζί καταλήγουν σε προσανάμματα μιας φωτιάς που μπορεί να ανάψει και όλα να τα κάψει. Και αυτό στοιχειώδες.

Οκτώ, λοιπόν. Και κάτι ακόμα. Για να αντιληφθείτε και να εμπεδώσετε τη διαλεκτική σχέση ανάμεσα σε αυτές τις δύο ακραίες ομάδες. Ποιος ο καλύτερος, ο πιο σταθερός σύμμαχος των ΗΠΑ και του Δυτικού κόσμου κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου; Μα, φυσικά ο «πατερούλης» Ιωσήφ Στάλιν. Η ερώτηση και το δίλημμα απλό. Για πες μου εσύ, εργαζόμενε. Τι από τα δύο θέλεις; Γκουλάγκ, στρατόπεδα, εκτοπίσεις, Κα Γκε Μπε και δελτία τροφίμων ή καπιταλισμό, εκμετάλλευση, ελευθερία λόγου και κινήσεων; Θέλει και ρώτημα; Ποιος ο μεγάλος αντάρτης που, όπως έλεγαν οι σύντροφοί του, με την πολιτική του «έριχνε νερό στον μύλο της αντίδρασης»; Μα, φυσικά, ο Νίκος Ζαχαριάδης του Εμφυλίου!

Οπως αναφέρεται σε κάθε μυθολογία. Το απόλυτο καλό πορεύεται με το απόλυτο κακό. Σαν να λέμε, θεός και σατανάς. Παράδεισος και κόλαση. Το φάσμα του τυφλού ρόπαλου αλλά και του Κουφοντινισμού και η ώρα του ρεαλισμού!