Δημήτρης Δανίκας

Δεδομένη η αναθεώρηση της πολιτικής των ΗΠΑ επί προεδρίας Ντόναλντ Τραμπ. Οπως δεδομένη είναι η αποχώρηση των δυνάμεών της και η «εσωστρέφειά» της τόσο στην οικονομική όσο και στην εξωτερική της πολιτική.

Δεδομένο είναι το γεγονός ότι η Τουρκία έχει ανοίξει πολλά μέτωπα στην ευρύτερη περιοχή. Παρά τα τεράστια οικονομικά προβλήματα με την κατρακύλα της τουρκικής λίρας.

Δεδομένος είναι ο πρωταγωνιστικός ρόλος της Τουρκίας σε αυτή την τόσο ευαίσθητη περιοχή. Πάντα ήταν ο αρχιχωροφύλακας της νατοϊκής και αμερικανικής συμμαχίας. Από πίσω εμείς, ως δευτεραγωνιστές. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Δεδομένο επίσης είναι το γεγονός ότι οι σύμμαχοι έχουν εκχωρήσει στην Τουρκία δύο ρόλους. Και αρχιχωροφύλακα και μεγάλου αποθηκάριου ζωντανών ερειπίων. Δηλαδή των εκατομμυρίων θυμάτων της «Αραβικής Ανοιξης» και των καταστροφικών βομβαρδισμών και επιδρομών!

Δεδομένο επίσης το γεγονός ότι η Τουρκία είναι αδύνατο να δρα από μόνη της, να κάνει του κεφαλιού της. Μπορεί, λόγω του πρωταγωνιστικού ρόλου της, να εμφανίζει σημάδια σχετικής αυτονομίας. Ομως η απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων και η ταυτόχρονη δυναμική παρουσία της Τουρκίας με όλες αυτές τις αλλεπάλληλες επεμβάσεις της σε κάνουν να υποπτεύεσαι πως τίποτα δεν γίνεται χωρίς την έγκριση της Ουάσινγκτον.

Επομένως, δεδομένη πρέπει να θεωρείται η αναθεώρηση της γεωστρατηγικής ατζέντας. Δηλαδή η αναβάθμιση του ρόλου της Τουρκίας. Μόνο έτσι εξηγείται το γεγονός ότι εν μέσω βαθιάς οικονομικής κρίσης ο Ερντογάν «καλπάζει» παντού. Και μόνο έτσι εξηγείται το γεγονός ότι Ουάσινγκτον και Βερολίνο, πλην ανακοινώσεων και ρητορικών διαβημάτων, δεν έχουν κάνει το παραμικρό, επί της ουσίας, για να φρενάρουν την περιφερειακή, ιμπεριαλιστική επιθετικότητα της Τουρκίας. Κοινώς, να της κόψουν τα ποδάρια.

Δεδομένο επίσης είναι το γεγονός ότι, αν ο ρόλος της Τουρκίας στους γεωπολιτικούς αναθεωρημένους σχεδιασμένους της Ουάσινγκτον, του ΝΑΤΟ και του Βερολίνου δεν ήταν πρωταγωνιστικός, τότε ο Ερντογάν θα κατάπινε τη γλώσσα του και θα έβαζε την ουρά του κάτω απ’ τα σκέλια.

Επομένως, δεδομένη είναι η υπόγεια υποστήριξη της Τουρκίας. Η αναβάθμιση του ρόλου της και η πρωταγωνιστική της παρουσία ως αρχιχωροφύλακα των συμμάχων στη διαμόρφωση ενός αναθεωρημένου γεωπολιτικού χάρτη της ευρύτερης περιοχής.

Αν πράγματι οι ΗΠΑ είναι η πρώτη και μεγαλύτερη δύναμη του πλανήτη που οδηγεί τον χορό μιας γενικευμένης αναθεώρησης των πάντων. Συνόρων, διεθνών σχέσεων και ζωνών επιρροής. Αν πράγματι η Τουρκία είναι η εντεταλμένη δύναμη των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ σε αυτή την τόσο ευαίσθητη περιοχή. Κι αν λάβουμε υπόψη μας ότι το εναρκτήριο λάκτισμα αυτής της γενικευμένης αναθεώρησης ήταν η «Αραβική Ανοιξη» από την οποία προέκυψε βαρύς χειμώνας.

Αν όλα αυτά ισχύουν, τότε ένα θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου. Τότε και η Ελλάδα μέσα στην αναθεώρηση συνόρων και ζωνών επιρροής. Τότε αυτό το θερμό επεισόδιο θα λειτουργήσει ως αφορμή για μια γενικευμένη σύρραξη με απρόβλεπτες εξελίξεις και συνέπειες.

Κατά τη γνώμη μου, στον σημερινό κόσμο τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται στάσιμο, οριστικό και δεδομένο. Ούτε καν τα ανατολικά, ελληνικά, σύνορα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οποιος πιστεύει πως με τη βύθιση του «Oruc Reis» «τα γαλάζια όνειρα θα πάρουν εκδίκηση» πλανάται πλάνη άκρως επικίνδυνη και εθνικά άκρως καταστροφική.

Θα έλεγα μάλιστα ότι εν Ελλάδι εκείνο που επειγόντως πρέπει να βυθιστεί στον πάτο του Αιγαίου είναι η υπέρμετρη και αχαλίνωτη βλακεία λαϊκισμού που πηγάζει εκ του πονηρού και που δέρνει τα «αναλφάβητα» πλήθη. Αν η βλακεία πρυτανεύσει, ο Θεός να βάλει το χέρι του. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει επειγόντως η βλακεία των υψηλών πολιτικών κλιμακίων να πεθάνει!