#Not all men, σωστά;

Ειλικρινής απορία μου είναι επίσης πώς γίνεται να κρατάς το πουλί σου όρθιο ενώ σου έχει κοινοποιηθεί ότι ο άλλος/άλλη δεν έχει καμία όρεξη να κάνει οτιδήποτε μαζί του και οπωσδήποτε δεν μοιράζεται την ίδια γενετήσια έλξη, ορμή κ.ο.κ. με εσένα. Από την πενιχρή προσωπική μου εμπειρία, δεν έχω συναντήσει πιο αμείλικτο εξολοθρευτή της στύσης από τη σκέψη ότι η σύντροφός μου με ανέχεται. Με προσβάλλει με μειώνει και με απαξιώνει να με ανέχονται. Δεν θέλω να με ανέχονται. Με δηλητηριάζει η σκέψη ότι κάποια/κάποιος ανέχτηκε -και όχι επειδή τον τύφλωσε ο έρωτας- τις ανεπάρκειες, τις μικρότητες, τις ατέλειες, τη μορφή μου, την οσμή μου, εμένα όπως είμαι, πακέτο.

Αλλά ποιος είμαι εγώ που κατακρίνω; Είμαι εγώ που ανέχομαι. Ανέχομαι και δεν ενέχομαι για το ότι γνωρίζω προσωπικά τουλάχιστον τέσσερις γυναίκες οι οποίες υποφέρουν επειδή έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση. Οι τρεις στο χώρο εργασίας. Η μία ακόμη χειρότερα, εντός οικογενειακού περιβάλλοντος. Δεν πρόκειται να μιλήσουν, άρα δεν πρόκειται να μιλήσω.

Δεν μπορώ να μιλήσω όμως ούτε για τους άλλους άντρες γιατί δεν ξέρω πού να σταθώ, σε ποια βάθρο να ανέβω για να τους κατακεραυνώσω όπως τους αξίζει. Αν είμαι κι εγώ ένας από αυτούς; Αν το #ΜeToo δεν συμβαίνει εκεί έξω αλλά μέσα μου; Πρέπει να διαλέξω σε ποια ενοχή να κρυφτώ. Και μάλλον για πάντα, τώρα πια. Διότι δεν έχει καμία σημασία αν εγώ τυχαίνει να συναισθάνομαι πως οφείλω να ντρέπομαι για λογαριασμό «εκείνων», αναλαμβάνοντας το μερίδιο ενοχής που μου αναλογεί, εξ ορισμού, απλώς και μόνο επειδή είμαι άνδρας. Είναι δική μου ενοχή η ενοχή που δεν είχαν ποτέ εκείνοι. Χωρίς εισαγωγικά.