Αντώνης Ζαΐρης

Τούτο σημαίνει ότι ακόμα και αν η χώρα κλείσει τη δεύτερη αξιολόγηση το φθινόπωρο, όπως φαίνεται, και υποστεί το εξαιρετικά βαρύ πακέτο μέτρων για την κάλυψη του δημοσιονομικού κενού που ζητά το ΔΝΤ ώστε να ανακτηθεί μέρος της απώλειας εμπιστοσύνης στις προοπτικές της οικονομίας, είναι απαραίτητο επιπρόσθετα να κάνει την έξοδό της εντός του 2017 στις διεθνείς αγορές χρήματος για άντληση κεφαλαίων με ικανοποιητικό επιτόκιο για διοχέτευση ρευστότητας στην πραγματική οικονομία, και τούτο γιατί διαφορετικά θα ελλοχεύει σοβαρός κίνδυνος να μπούμε σε τέταρτο πρόγραμμα χρηματοδότησης ή να χρεοκοπήσουμε.
Οι ανάγκες του προϋπολογισμού μπορεί να καλύπτονται από τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, αλλά οι ανάγκες εξυπηρέτησης των τοκοχρεολυσίων, που είναι πολύ υψηλές από το καλοκαίρι του 2017, θέλουν επιπρόσθετο δανεισμό.

Αυτό σημαίνει ότι απαιτούνται συγκεκριμένα βήματα και στρατηγικές στοχεύσεις, καθώς η παραμικρή απόκλιση μπορεί να οδηγήσει σε αιφνίδια και απρόσμενα δυσάρεστα γεγονότα.
Η αλληλουχία της κανονικότητας των γεγονότων -π.χ. κλείσιμο αξιολόγησης, ποσοτική χαλάρωση, εκταμίευση χρημάτων, πληρωμή τοκοχρεολυτικών δόσεων, νέα σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή, έξοδος στις αγορές για άντληση κεφαλαίων και σοβαρό άνοιγμα της συζήτησης για το χρέος μετά τις γερμανικές εκλογές- είναι πιθανόν να αποτρέψει τον κίνδυνο χρεοκοπίας ή υιοθέτησης 4ου μνημονιακού προγράμματος.

Η μη κανονική όμως εξέλιξη εύκολα μπορεί να τορπιλίσει τα σαθρά θεμέλια της οικονομίας και να κάνει την κατάσταση ανυπόφορη και δύσκολα αναστρέψιμη για τα επόμενα δέκα χρόνια.  Ανεξάρτητα ωστόσο από το τι κανείς υπηρετεί σε αυτή τη χώρα, είναι ανάγκη την ύστατη τούτη ώρα να υπάρξει εθνική ομοψυχία και συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών κομμάτων. Να θυμηθούμε τις εθνικές καταστροφές που έχουμε υποστεί από αδυναμία συνεννόησης, μισαλλοδοξία και εξουσιολαγνεία στο πρόσφατο και στο μακρινό παρελθόν, αλλά και τους θριάμβους που ζήσαμε όταν βαδίσαμε ενωμένοι. 

Πρέπει να καταλάβουμε βαθιά ότι είμαστε μια μικρή χώρα που δεν την παίρνουν και πολύ σοβαρά στον διεθνή περίγυρο... και για όποιον έχει διεθνή εμπειρία είναι αντιληπτή αυτή η εικόνα. Αυτό που βαθιά σέβονται, από την άλλη, είναι η μακρινή Ιστορία μας. Δεν είναι δυνατόν όμως να διαπραγματευόμαστε σήμερα με βάση την αρχαία μας ιστορία και τα φώτα του πολιτισμού που δώσαμε στην οικουμένη ή το πρόταγμα της Δημοκρατίας που γεννήθηκε σε αυτή τη χώρα. Αναρωτηθείτε ποιος αλήθεια ξέρει κάθε Ελληνα πρωθυπουργό παγκοσμίως και ποια είναι η δύναμη επιρροής που έχει στον κόσμο!

Ευτυχώς μας σώζουν κάποιοι γίγαντες της φιλοσοφίας, της λογοτεχνίας, της τέχνης, της επιστήμης γενικότερα και διαχρονικά, αλλά και της πολιτικής παλιότερα: ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας και οι όμοιοί τους, ο Καζαντζάκης, ο Καβάφης, ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Μητρόπουλος, η Κάλλας, ο Καστοριάδης, ο Κ. Παπαϊωάννου, ο Καποδίστριας, ο Ελ. Βενιζέλος, ο Τρικούπης, o K. Kαραμανλής και αρκετοί άλλοι. Σήμερα που παίζονται τεράστια οικονομικά συμφέροντα, απαιτούνται επιχειρήματα και συμμαχίες. Επίσης χρειάζονται έξυπνοι ελιγμοί για να είσαι ισότιμος συνομιλητής με τους εταίρους στην Ευρώπη αλλά και με τους ηγέτες σε όλο τον κόσμο. Αυτή τη μάχη πρέπει να κερδίσουμε, τη μάχη της εμπιστοσύνης, της ειλικρίνειας και της αλήθειας!