Αντώνης Πανούτσος

Το «οι αριθμοί ευημερούν, οι άνθρωποι πένονται» ήταν μια από τις χειρότερες -ανάμεσα σε πολλές- υπηρεσίες όπου πρόσφερε ο Γεώργιος Παπανδρέου στην Ελλάδα. Σε μια χώρα που κάθε πολίτης της πιστεύει ότι ξέρει από Πυρηνική Φυσική μέχρι το κούρεμα σκύλων, προσέφερε το μεγαλύτερο επιχείρημα του άσχετου: «Εγώ ξέρω τι μου λένε, ότι δεν πάμε καλά. Εγώ ξέρω…». Και μετά μπορεί να προσθέσει ό,τι γουστάρει. Από το «εγώ ξέρω ότι έχουμε 1,5 εκατομμύριο άνεργους» μέχρι το «εγώ ξέρω ότι η κουνιάδα μου έκλεισε την μπουτίκ που είχε». Ολα αυτά είναι σωστά, αλλά για να διορθωθούν πρέπει να ευημερήσουν οι αριθμοί.

Ανάμεσα στο 2007 και το 2010 ο αριθμός του δημοσίου ελλείμματος δυστύχησε. Η Ελλάδα χρεώθηκε με 98 επιπλέον δισ. Το 2007, όμως, η ανεργία ήταν 8,1%, το 2008 7,5%, το 2009 9,8%. Το 2010 είναι η πρώτη φορά που η ζωή των ανθρώπων επηρεάζεται από τους αριθμούς: η ανεργία πάει στο 13,3%, για να τιναχτεί το 2011 στο 18,9% και το 2012 στο 26%. Το 2007 το δημόσιο έλλειμμα έχει επηρεάσει τόσο λίγο την καθημερινότητα της χώρας που εμφανίζεται «το κίνημα των 700 ευρώ». Για τους νέους που μπαίνουν στην αγορά με 700 ευρώ «κάτι πρέπει να κάνει κάποιος», «πώς θα ζήσουν τα παιδιά;». Η Ελλάδα ανησυχούσε για το πόσο περισσότερα μπορούσε να δώσει, αλλά οι αριθμοί δυστυχούσαν. Και όταν δυστυχούν, περιμένουν, αλλά στο τέλος παίρνουν την εκδίκησή τους.

Οι πολιτικοί, τουλάχιστον οι παλιοί που έχουν κάποια μόρφωση, ξέρουν το φαινόμενο της καθυστέρησης εκδίκησης των αριθμών. Ο Μητσοτάκης ήξερε ότι παίρνοντας τη διακυβέρνηση θα πληρώσει τη χρεοκοπία της δεύτερης τετραετίας του ΠΑΣΟΚ. Ο Σαμαράς επίσης ήξερε ότι θα πάρει την κυβέρνηση στο μέσον της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης. Και οι δύο ήξεραν ότι η βελτίωση των αριθμών θα φανεί καθυστερημένα και από αυτή θα ωφεληθεί η αντιπολίτευση, αλλά έτσι είναι το σύστημα - και είμαστε στη δύσκολη εποχή όπου οι αριθμοί πρέπει να ευημερήσουν.

Οι αριθμοί που ενδιαφέρουν είναι δύο: το δημόσιο έλλειμμα, που είναι η διαφορά ανάμεσα στα λεφτά που το κράτος ξοδεύει με τα λεφτά που το κράτος εισπράττει και όταν δεν του φτάνουν πρέπει να δανείζεται, και το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν, που είναι τα αγαθά και προϊόντα που μια οικονομία παράγει. Πάνε καλά; Θα πάμε καλά. Οχι σήμερα, μπορεί ούτε του χρόνου, αλλά θα πάμε. Γιατί το λένε οι αριθμοί. Δεν πάνε καλά; Θα δυστυχήσουμε. Οχι σήμερα, μπορεί ούτε του χρόνου, αλλά θα δυστυχήσουμε. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση το ξέρουν. Σε μια κοινωνία όμως που κάποιος λέει «εγώ δεν ξέρω, αλλά…» και συνεχίζει να μιλάει, μπορούν και να του λένε: «Οι αριθμοί ευημερούν, οι άνθρωποι πένονται».

Η Χρυσή Αυγή

Η άλλη φράση στην Ελλάδα είναι το «Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα». Εχει και παραέχει. Η Χρυσή Αυγή είναι αδιέξοδο της δημοκρατίας. Ενα αδιέξοδο όμως που στηρίζεται από 425.792 ψηφοφόρους

Η αντιμετώπιση

Τι θα έκανε κάθε λογικό κόμμα; Θα σκεφτόταν «υπάρχει μια ανάγκη που τούτοι την καλύπτουν» και θα προσπαθούσε να την καλύψει το ίδιο. Σε μεγάλο βαθμό το έκανε η Ν.Δ. με τον Δένδια. Τι κάνουν ο Ευάγγελος Βενιζέλος και το ΠΑΣΟΚ; Προσπαθούν να περάσουν έναν νόμο για να βγει εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή

Το αδιέξοδο

Μια τέτοια εξέλιξη θα είναι το απόλυτο δημοκρατικό αδιέξοδο. Οχι επειδή η Χρυσή Αυγή θα έχει διαλυθεί, αλλά επειδή διαλύθηκε με μισό εκατομμύριο ψήφους. Ανεξάρτητα από τι πιστεύει κάποιος, στη δημοκρατία κάθε τάση επιτρέπεται να εκφράζεται και, εάν διαπιστωθεί ότι υπάρχει παρανομία, τότε ας εφαρμοστεί ο νόμος. Γιατί 10 άτομα μπορεί να είναι συμμορία, 100 τρομοκρατική οργάνωση, αλλά μισό εκατομμύριο είναι κόμμα - και μόνο έτσι μπορεί να αντιμετωπίζεται