Αμαλία Νεγρεπόντη

Πολλή φασαρία γίνεται γύρω από την επικείμενη επίσκεψη του Ελληνα πρωθυπουργού στην Κίνα. Συσκέψεις διεξάγονται, σύμβουλοι αφικνούνται και άρθρα γράφονται γεμάτα από τέτοιο πάθος και ελπίδα για το τι θα φέρει αυτό το ταξίδι, για το οποίο ακόμα κι ένας κυνικός θα συγκινούνταν.

Ή τουλάχιστον αυτό ελπίζουμε εμείς οι Ελληνες. Οπως ήλπιζαν πριν από μας οι Βρετανοί, οι Ιταλοί και οι Γάλλοι, και πριν από οποιονδήποτε άλλον οι Γερμανοί. Ωστόσο το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο απογοητευτικό κάθε φορά: οι Κινέζοι παίρνουν ακριβώς και αποκλειστικά αυτό που θέλουν -το οποίο είναι πάντα κάτι πολύ καθαρό στο μυαλό τους πολύ πριν από οποιαδήποτε επίσημη επίσκεψη ή διαπραγμάτευση- και μετά προχωρούν αλλού για άλλα. Και γιατί να πράττουν αλλιώς εξάλλου; Ακόμα κι εμείς οι Ευρωπαίοι δεν νοιαζόμαστε βαθιά ο ένας για τη χώρα του άλλου, οι Κινέζοι θα έπρεπε να μας πονάνε; Παρ’ όλα αυτά, εμείς επιμένουμε να συμπεριφερόμαστε σαν να πιστεύουμε πως υπάρχει κάτι περισσότερο εκεί στη σχέση μας με τους Κινέζους: η πιθανότητα να υπάρξει συναίσθημα σαν σπόρος που φυτρώνει στο γόνιμο έδαφος του κοινού συμφέροντος και σκοπού. Κάτι όμως που ούτε η Ελλάδα ούτε η υπόλοιπη Ευρώπη ή η Αμερική έχει με την Κίνα.

Η Ελλάδα, όμως, μπορεί να το έχει αυτό με το Ισραήλ, μια γειτονική μικρή χώρα, πολύ ισχυρή αλλά και συνάμα ακραίως ευάλωτη, απειλούμενη από κάθε είδος εξτρεμισμό, αλλά και από ακραίο προοδευτισμό - και πιθανότατα η μοναδική χώρα στην Ευρασία που δεν έχει αποπειραθεί να εισβάλει ή αλλιώς να υποτάξει, να λεηλατήσει και να κατακτήσει τη χώρα μας! Το γεγονός ότι οι δύο μας χώρες μοιράζονται έναν υποθαλάσσιο χώρο γεμάτο φυσικό αέριο (Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ) και πετρέλαιο (Ελλάδα) είναι ένα ακόμα επιχείρημα προς αυτή την κατεύθυνση. Οπως είναι και το γεγονός ότι παρότι η νέα διακυβέρνηση Ομπάμα πίεσε ασφυκτικά το Ισραήλ να «τα βρει» με την Τουρκία, ούτε το Ισραήλ, ούτε η Ελλάδα εμπιστευόμαστε ή νιώθουμε να έχουμε κοινό έδαφος ή συναισθηματικούς δεσμούς και κοινές παραδόσεις με την Τουρκία και την κοσμική μεν, βαθύτατα ισλαμική δε, διακυβέρνηση Ερντογάν. Επίσης, δεν είναι μικρό πράγμα σήμερα, με τις οδυνηρές περικοπές που έχουν γίνει στα αμυντικά μας, να έχουμε κάθε τόσο ισραηλινά πολεμικά να καταδιώκουν τούρκικα, διώχνοντάς τα από τον εναέριο χώρο μας. Ούτε είναι άνευ σημασίας για μας το γεγονός ότι ο Ελληνας πρωθυπουργός, που προσπαθεί ανεπιτυχώς εδώ και μήνες να κερδίσει μια πρόσκληση για επίσημη επίσκεψη στις ΗΠΑ, να προσκαλείται να έρθει εδώ στην Ουάσινγκτον, στην καρδιά του αμερικανικού πολιτικού κατεστημένου, ως πρωταγωνιστής και αστέρας της συνόδου της αμερικανοεβραϊκής επιτροπής την 1η Ιουνίου.

Οι φίλοι μας είναι αυτοί που μας στηρίζουν όταν είμαστε αδύναμοι κι εκείνοι δεν έχουν να κερδίσουν από αυτό. Θα πίστευε κανείς πως ακόμα και η Χρυσή Αυγή θα μπορούσε να το δει αυτό. Ωστόσο, επιμένει στη συνειδητή τύφλωσή της: πρόσφατα δημοσίευσε στην ιστοσελίδα της ένα άρθρο και ένα χυδαίο σκίτσο κατηγορώντας τον Ελληνα πρωθυπουργό Σαμαρά ότι φιλάει τα πόδια των Αμερικανοεβραίων και του Ισραήλ, λόγω της επικείμενης παρουσίας του στη σύνοδο του AJC στην Ουάσινγκτον.

Υποθέτω ότι όταν το μίσος και η διαρκής αναπαραγωγή του είναι αυτοσκοπός, οτιδήποτε μπορεί να διαστρεβλωθεί και το εθνικό συμφέρον μπορεί να πάει κατά διαόλου - και πάει ως ευθεία συνέπεια αυτής της πρακτικής. Επομένως, αν ο Ελληνας πρωθυπουργός επρόκειτο να απευθυνθεί σε μια επίλεκτη ομάδα Γερμανών βιομηχάνων με ισχυρές πολιτικές διασυνδέσεις, σε μία προσπάθεια να τους επηρεάσει υπέρ της Ελλάδας, ή επρόκειτο να συναντηθεί με Ελβετούς τραπεζίτες για να τους προτείνει επενδυτικές ευκαιρίες στη χώρα μας, τότε ο κ. Σαμαράς θα κατηγορούνταν πως «κατευνάζει» ή «συνευρίσκεται με τους κακούς (ναζί, σταυροφόρους, κερδοσκόπους που πόνταραν σε βάρος της χώρας)». Και υπό την αυστηρά ιστορική έννοια οι κατήγοροι του κ. Σαμαρά θα είχαν σε αυτή την περίπτωση δίκιο - παρότι η άσκηση εξωτερικής πολιτικής κατ’ αυτόν τον τρόπο θα ήταν ουτοπική, απομονωτική, ηλίθια. Αλλά τι ακριβώς θα μπορούσε να βρει ακόμα και η Χρυσή Αυγή να πει εναντίον του Ισραήλ, των Εβραίων, των Αμερικανών εβραϊκής καταγωγής; Οτι έχουν διωχθεί, βασανιστεί, εξολοθρευτεί και ακόμα αντιμετωπίζουν υπαρξιακό κίνδυνο και είναι θύμα αντιπαθειών και προκαταλήψεων που προέρχονται ακόμα και από την καρδιά της Ευρώπης; Οτι γι’ αυτούς οι οικογένειες έρχονται πριν από καθετί και οι μάνες τους ανακατεύονται σε κάθε τομέα της ζωής τους; Οτι δεν θα επέλεγαν να πάνε διακοπές στη Γερμανία ή την Πολωνία; Τώρα μπερδεύτηκα: μιλάμε για τους Ελληνες ή τους Εβραίους;

Υποθέτω ότι η αλήθεια των παραπάνω είναι φανερή ακόμα και στους υποκινητές μίσους που έχουν βρει καταφύγιο στους κόλπους της Χρυσής Αυγής (γιατί τουλάχιστον στην Ελλάδα δεν υπάρχει άλλο καταφύγιο γι’ αυτούς τους μισαλλόδοξους ή κοινωνική ανοχή τους). Τότε γιατί λένε και γράφουν αυτά τα τέρατα;

Πιθανότατα, κατά τη γνώμη μου, γιατί σε αντίθεση με το σλόγκαν της νέας ταινίας του Γουίλ Σμιθ, ο φόβος δεν είναι επιλογή. Ούτε η προκατάληψη. Αντίθετα, αυτά είναι το εύκολο σκούρο στο οποίο μπορεί να διολισθήσει κάθε στιγμή, κάθε ανθρώπινη ψυχή. Το δύσκολο, προϊόν αληθινής επιλογής, είναι πάντα η ελευθερία. Η ελευθερία από τον φόβο, την προκατάληψη, την ανοησία, ελευθερία από το σκοτάδι που ελλοχεύει μέσα κι έξω μας. Αυτή η ελευθερία είναι πράγματι συνειδητή επιλογή μιας ολόκληρης ζωής και συχνά προϋποθέτει βαρύ κόστος. Είναι εύκολο να είσαι δειλός, περνώντας τη ζωή σου ελλοχεύοντας πίσω από το μίσος, τη χυδαιότητα, τη μικρόνοια. Είναι εύκολο να είσαι Χρυσή Αυγή.