Επάγγελμα: Κριτικός συναυλιών

Οι ακροαταί του εσταυροκοπήθησαν, ψιθυρίσαντες:

-Κύριε ελέησον! Μνήσθητί μου, Κύριε!

Ούτως ωμίλει ο «αιστετίστας» κριτικός επανερχόμενος εκ την συναυλίας του Κούμπελικ. Και έτεινε την χείρα όπως δεχθή συγχαρητήρια δια την κριτικήν του, αλλά και νέα δημοσιογραφικά εισιτήρια τζάμπα.

Είνε μέγας κριτικός, αλλά μεγαλήτερος τζαμπατζής. Δεν αφίνει εισιτήριον συναυλίας εις δημοσιογραφικόν γραφείον, όπου εισέρχεται υποτονθορίζων το Γιαρούμπι, προς άμεσον εκδήλωσιν των μουσικών του γνώσεων.

Καθ’ όλον το θέρος χάνεται εκ των δημοσιογραφικών γραφείων, αλλά μόλις έλθη ο Οκτώβριος καταφθάνει.

-Καλημέρα σας! Βάσανα-βάσανα με αφτούνα τα κοντσέρτα που αρχινάνε, μα το καθήκο μαθές. Τόχετε έτοιμο το διαρκές εισιτήριόν μου;

Επανήρχισε, λοιπόν, την κριτικήν δράσιν του. Επί τριήμερον ομιλεί, γράφει δια τον Κούμπελικ, με τόσην δε εγκαρδιότητα ωσάν να έφαγε ψωμίον μεθ’ άλατος μεθ’ αυτού, ωσάν να τον εδίδαξε μουσικήν, ωσάν να κατεβρόχθισε όλας τας συναυλίας του κόσμου, καίτοι δεν εξήλθε πέραν του Αλεποχωρίου...

Μέγα βάσανον ο χειμερινός τεχνοκρίτης της μουσικής. Έρχεται εις τας Αθήνας ο Τεντζερερερερίν, «διάσημος βιρτουόζος»: Πάραυτα πρώτος και καλλίτερος τον γνωρίζει ο τζαμπατζής τεχνοκρίτης των εφημερίδων.

-Που εις τον διάβολον έμαθε μουσικήν αυτός ο άνθρωπος; Ερωτούν οι αφελέστεροι.

Θα έπρεπε να καρπαζωθούν δια την αφέλειάν των να ζητούν να μάθη τις κάτι όπως ομιλή και γράφη περί τούτου, προ παντός δε μουσικήν, ήτις απαιτεί το ολιγώτερον σπουδήν εικοσαετίας. Αν θέσουν τον δαιμόνιον κριτικόν προ κλειδοκύμβαλου και του παίξουν την νόταν ντό, πάραυτα θα δηλώση μετ’ αυτοπεποιθήσεως, ότι πρόκειται περί την νότας φά.

Και αυτός είνε μουσικός κριτικός εις τας εφημερίδας, των οποίων λυμαίνεται τα εισιτήρια συναυλιών. Όταν ο μπεχλιβάνης (σ.σ. αρσιβαρίστας θεατρίνος συνήθως επαρχιώτικης παράστασης) γίνεται καθηγητής της ψυχολογίας, διατί να μη γίνη και συνοικιακός τύπαρος κριτικός μουσικός;

«Το αποθεωτικό δέφτερο μέρος της συμφωνίας κατά πως το άξαμε απ’ τη μαεστρία του Κούμπελικ, βγαλμένη μέσα απ’ τα φυλλοκάρδια της καρδιάς του, μας έκαμε ζωηρώδικη εντύπωσι, μα στο τρεμέμενο ξετύλιγμα του φινάλε δεν έστεκε μαθές ... Μ’ όλα ετούτα τα συχαρήκια μας στον Κούμπελικ!».

Τέλος πάντων με το δίκαιόν των, αναμένουν οι λογικοί θνητοί εις την αρλουμπόπολιν ταύτην να πνεύση εξυγιαντικώτερος άνεμος εις τα στήλας των εντύπων, όπως εκκαθαρισθούν από τας αράχνας και τας αλογόμυιγας των τζαμπατζήδων κριτικάδων, οι οποίοι βουτούν και το πρώτον και το τελευταίον εισιτήριον συναυλίας με το δικαίωμα της τρισγιγαντιαίας αυθάδειας της αμάθειας».

(«Νέα Ημέρα Τεργέστης», 1926, υπογράφει ο «Μαικήνας» στη μόνιμη του στήλη «Εφήμερα»)

Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)

Διαβάστε κι άλλες ιστορίες για την Παλιά Αθήνα στην ιστοσελίδα www.paliaathina.com