Αιφνίδια έκκληση Τσίπρα για... εθνικό διάλογο

Σε «εθνικό διάλογο για τα μεγάλα εθνικά θέματα, που είναι καθοριστικής σημασίας για τη διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής», καλεί τα κόμματα της αντιπολίτευσης ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, σε μία κίνηση που μάλλον αιφνιδιάζει και προκαλεί πλήθος ερωτηματικών, αφού την ίδια ώρα το Μέγαρο Μαξίμου εμφανίζεται να τηρεί απολύτως απορριπτική στάση στα σενάρια για κυβέρνηση ευρύτερης συναίνεσης, υπό τη μορφή «οικουμενικής», όπως συζητείται.

Ο κ. Τσίπρας διατυπώνει την πρότασή του με δύο συνεντεύξεις που παραχωρεί σήμερα στην Αυγή και το Έθνος, όπερ σημαίνει ότι είναι μία επίμονη κίνηση. Μάλιστα το άνοιγμα αυτό συνοδεύεται από την αναγγελία ουσιαστικά σχετικών πρωτοβουλιών, που προτίθεται να αναλάβει εντός της εβδομάδας.

Η πρόσκληση για εθνικό διάλογο αφορά κυρίως στα θέματα του ασφαλιστικού, το προσφυγικό και την Παιδεία και προφανώς απευθύνεται πρωτίστως, αν όχι εκ των πραγμάτων αποκλειστικά, στα κόμματα που ψήφισαν μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ το τρίτο μνημόνιο, ήτοι τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, ενώ λογικό είναι να περιλαμβάνει και τη νέα δύναμη στη Βουλή, την Ένωση Κεντρώων.  

Η πρόταση έρχεται σε συνέχεια των όσων είπε ο κ. Τσίπρας στον πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο την περασμένη Παρασκευή, όταν τον επισκέφθηκε για να τον ενημερώσει για τις πολιτικές εξελίξεις.

Στις συνεντεύξεις του ο πρωθυπουργός δηλώνει αποφασισμένος να γυρίσει το παιχνίδι και να πετύχει την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, αναγνωρίζοντας ότι το επόμενο διάστημα θα είναι δύσκολο και ότι οι αναγκαίες μάχες πρέπει να δοθούν σε πολλαπλά επίπεδα.

Πάντως από τις σημερινές παρεμβάσεις του προκύπτουν πολλά και δύσκολα ερωτήματα: Πρόκειται για παράδειγμα για ειλικρινές άνοιγμα μπροστά στο αδιέξοδο των μνημονιακών πολιτικών ή τακτικός ελιγμός για να μεταφέρει την πίεση και στα κόμματα της αντιπολίτευσης; Είναι ένα ουσιαστικό άνοιγμα με σκοπό μία νέα, ευρύτερη κυβερνητική συμμαχία ή απλώς μία απελπισμένη κίνηση για να διατηρήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων, μήπως επιτύχει λιγότερη αυστηρή αντιμετώπιση από τους δανειστές, που πιέζουν;