Ο ταλαντούχος κ. Πυγμαλίων Δαδακαρίδης

Ο 42χρονος ηθοποιός δεν χάνει ποτέ τον αυτοέλεγχό του. Τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Ίσως είναι και η βρετανίδα μαμά του που του το κληροδότησε. Είναι γενναιόδωρος με τους γύρω του, διακριτικός στον «αποχαιρετισμό» των φίλων του, ευγνώμων πλέον για την υγεία του -ύστερα από τη σοβαρή χειρουργική επέμβαση στη σπονδυλική στήλη, πέρυσι το καλοκαίρι- και έτοιμος για μία ακόμη θεατρική κούρσα με το επιτυχημένο Δείπνο Ηλιθίων φέτος το χειμώνα.

Όχι, δεν έχει βαρεθεί να τον ρωτάνε για το ασυνήθιστο όνομά του. Πολύ απλά, Πυγμαλίωνα έλεγαν τον παππού του, που είχε ρίζες από τον Πόντο και τη Σμύρνη. «Στην αρχή ήταν μια ωραία θεματική για bullying, αλλά σιγά σιγά νομίζω ότι έχει αρχίσει να τους αρέσει. Θυμάμαι την πρώτη φορά που γνωρίστηκα με τον συχωρεμένο τον Κώστα Κουτσομύτη, μου είπε ‘Μα τι όνομα είναι αυτό!’ Και του είπα ‘Και το δικό σας όμως!’».




Δεν σκέφτηκες ποτέ να το αλλάξεις; Να το κάνεις πιο εμπορικό;

Όχι, δεν είμαι τσάντα. Αν ζούσα στο Λος Άντζελες ίσως. Θα δυσκολευόντουσαν με τόσα σύμφωνα. Όμως αυτή είναι η ταυτότητά μου.

Τώρα πριν συναντηθούμε, περιηγήθηκα λίγο στα social media σου και είδα ότι είσαι αρκετά ενεργός.

Ναι, νομίζω είμαι τόσο όσο. Ίσως και να τα χειρίζομαι λάθος. Περισσότερο είναι ένα άλμπουμ από φωτογραφίες που μου αρέσουν και κάποια πράγματα που μου έρχονται στο μυαλό και είναι για μένα ωραία.

Εντόπισα και μια συγκινητική ανάρτησή σου για τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα.

Με τον Λαυρέντη δουλέψαμε ένα χρόνο μαζί, στους Άγαμους Θύτες στην Άνοδο. Είχαμε μια πολύ ωραία σχέση. Μου είχε κάνει τότε την τιμή να τραγουδήσω μαζί του το τραγούδι του «Εκεί στο Νότο». Ένα κομμάτι που τραγούδησα στις εξετάσεις, όταν αποφοίτησα από τη δραματική σχολή. Κι εγώ ως παιδί μεγάλωσα, ακούγοντας Τερμίτες. Μιλούσαμε κάθε μέρα στο καμαρίνι, στην παράσταση. Εκείνος ήταν Παναθηναϊκός, εγώ Ολυμπιακός και ως πιτσιρικάς τότε όλο του έλεγα τα δικά μου. Θεώρησα τιμητικό να παρευρεθώ την ημέρα που τον αποχαιρετούσε η οικογένειά του και να του πω ‘καλό ταξίδι’. Αλλά επειδή έτσι επικοινωνούνται πλέον τα πράγματα, ανέβασα και στο Facebook. Ξέρεις, για τον Λαυρέντη το έμαθα μέσα από τα social. Όπως και για τον Τάκη Σπυριδάκη.

Γνωριζόσασταν με τον Τάκη Σπυριδάκη;

Είχαμε μια περίεργη σχέση. Βρεθήκαμε σε μια παράσταση που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Ήταν την ίδια χρόνια με τον Λαυρέντη. Κάναμε πρόβες ενάμιση μήνα, αλλά τελικά δεν ευτύχησε η όλη μας προσπάθεια. Γνώρισα έναν άνθρωπο, γιατί είχαμε και πολλές κοινές παρέες, που ήταν άψογος, μπεσαλής, ευχάριστος. Τον θαύμαζα ως ηθοποιό για τις ταινίες που έχει κάνει και τη δική του υποκριτική παρουσία.

Ο ίδιος είχε πει σε συνέντευξή του ότι ο Σπύρος Παπαδόπουλος ήταν δίπλα του, του συμπαραστάθηκε πολύ.

Είχε πολύ καλή σχέση με τον Σπύρο. Και αν δεν το είχε πει ο Τάκης, δεν θα το ανέφερα ούτε εγώ. Ο Σπύρος είναι μάλαμα. Κύριος με Κ κεφαλαίο και άνδρας με Α κεφαλαίο. Τόσο δοτικός στις σχέσεις του, στους ανθρώπους του, στους φίλους του που είναι συγκινητικό. Και χωρίς να ζητάει τίποτα ως ανταπόδοση. Όταν βλέπω ανθρώπους που αγαπιούνται και προσπαθούν με ανιδιοτέλεια να ονειρευτούν μαζί, είναι ένα μάθημα ζωής για μένα. Τους σέβομαι και τους κοιτάω με θαυμασμό και αγάπη. Και κάπως έτσι προσπαθώ να μάθω να μην είμαι αφοριστικός , να μην είμαι θυμωμένος, να μην είμαι εγωιστής. Να, φέρνω σε ισορροπία όλα τα δικά μου στραβά και λάθη. Γιατί έτσι καταλαβαίνεις ότι τα περισσότερα πράγματα είναι πολύ μάταια. Προσπάθησε για κάτι πιο ουσιαστικό μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις σου. Αυτό μένει, τίποτε άλλο.

Με τον Σπύρο Παπαδόπουλο, που συνεχίζεται και φέτος θριαμβευτικά το Δείπνο Ηλιθίων στο θέατρο «Κάππα», πώς βρεθήκατε;

Με τον Σπύρο συναντηθήκαμε στους Άγαμους Θύτες. Ερχόταν στην αρχή ως θεατής. Γούσταρε πολύ. Εκείνη τη χρονιά που ήταν ο Λαυρέντης, ο Σπύρος ερχόταν συνέχεια. Του έγινε η πρόταση από τον Ιεροκλή που είναι ο αρχηγός μαζί με τον Σταρόβα, και έτσι βρεθήκαμε μαζί στο σχήμα. Δεν είχαμε κομμάτια μαζί, αλλά είχαμε κοινές ώρες πρόβας. Γνωριστήκαμε λίγο πιο βαθιά και στο τέλος της χρονιάς μου λέει: «Θέλω να σου προτείνω, το χειμώνα να κάνουμε το Δείπνο Ηλιθίων». Ενθουσιάστηκα. Αυτή η χημεία λειτούργησε. Και φέτος κλείνουμε 4 χρόνια. Είναι η μόνη παράσταση που έχω παίξει και Παρασκευή διπλή. Στη Θεσσαλονίκη. Ουρές ο κόσμος έξω.

Το «Δείπνο Ηλιθίων» -σκηνοθεσία Σπύρος Παπαδόπουλος, ο οποίος πρωταγωνιστεί μαζί με τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη- ύστερα από 580 παραστάσεις και 180.000 θεατές επιστρέφει για 4η χρονιά στο θέατρο «Κάππα», από τις 3 Οκτωβρίου.

Τελικά, τι έχεις καταλάβει; Ο ηλίθιος νικιέται;

Δε νικιέται. Αν και στη συγκεκριμένη συνθήκη του έργου, τελικά ο ηλίθιος είμαι εγώ. Δηλαδή τα φαινόμενα απατούν. Οπότε μετά, πρέπει να γυρίσεις το δάχτυλο σε σένα και να πεις: «Μάλλον εγώ δεν καταλαβαίνω. Ας προσπαθήσω πάλι, θέτοντας έναν καινούργιο στόχο». Οι άνθρωποι δεν είναι τόσο διαφορετικοί στην πραγματικότητα. Αυτό που γίνεται εδώ και χρόνια, το κάνουν οι τάξεις οι ομάδες, οι πολιτικοί, οι θρησκείες τα σύνορα, οι γλώσσες. Ζούμε σε έναν κοινό χώρο, άντε το κλίμα να είναι λίγο διαφορετικό, αλλά είμαστε άνθρωποι. Βιώνουμε την αγάπη, τον έρωτα, τον θάνατο ο καθένας με τον τρόπο του, αλλά ουσιαστικά ίδια.


Πρόσφατα ο Χρήστος Λούλης ρωτήθηκε αν θα συνεργαζόταν υποθετικά με τον Μάρκο Σεφερλή και απάντησε: «Δεν ξέρω αν εκείνος θα μπορούσε να δουλέψει μαζί μου. Μάλλον θα του έτρωγα πάρα πολύ χρόνο στην πρόβα». Εσύ;

Αυτή είναι ερώτηση-παγίδα; Λοιπόν, αναγνωρίζω τι είναι εμπορικό και τι δεν είναι, αλλά η θεατρική σκηνή ουσιαστικά είναι κοινή. Το ίδιο και η κινηματογραφική οθόνη. Το θέμα είναι το γιατί. Αν είναι ξεκάθαρο, θα το κάνω με μεγάλη τιμιότητα και μεγάλη αγάπη. Μπορώ να συνεργαστώ με όλους τους ανθρώπους, είμαι ανοιχτός εντελώς, πρέπει όμως να με πείθει το έργο, το παραμύθι, το γιατί.

Δηλαδή δεν έχεις συναδέλφους που τους έχεις βγάλει από το μυαλό σου ως πιθανούς συνεργάτες;

Είναι οι άνθρωποι που συμπεριφέρονται με αγένεια στη δουλειά, που δεν τους ενδιαφέρει να κάνουν πρόβες, που εργάζονται για την πάρτη τους και μόνο. Δεν μπορώ ας πούμε, αν δεν εμπιστεύομαι τον σκηνοθέτη μου. Πρέπει να έχω τις κατάλληλες σχέσεις με τους ανθρώπους που συνεργάζομαι και να υπάρχει ο αντίστοιχος σεβασμός και η απόλυτη ελευθερία και σκέψη για το τι συμβαίνει. Σχεδόν σαν εξομολογητής πρέπει να είναι ο άλλος και καθοδηγητής. Οπότε δε θα συνεργαζόμουν με ανθρώπους που για παράδειγμα συμπεριφέρονται στη δουλειά σαν να είναι ένα τασάκι. Μου είναι αναγκαίο να θαυμάζω τους ανθρώπους που συνεργάζομαι και να με κάνουν να αισθάνομαι πάλι μαθητής. Αυτό το κίνητρο με κινητοποιεί απόλυτα.

Με τον Σωτήρη Τσαφούλια συνεργάστηκε ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης ρισκάροντας για ένα κοινό project. Η σαρωτική επιτυχία της ταινίας «Έτερος Εγώ», οδήγησε στην τηλεοπτική μεταφορά της «Έτερος Εγώ-Χαμένες Ψυχές» και ήδη σχεδιάζεται η συνέχεια της

Άρα με ποιον ανταγωνίζεσαι κάθε φορά;

Με μένα. Με τη χειρότερη και καλύτερη πλευρά του εαυτού μου. Αν δεν μπορώ να λειτουργήσω με τον υποκριτικό κώδικα του άλλου, είναι πολύ εύλογο να πω: «Δεν μπορώ να το κάνω». Με την έννοια ότι αν ο άλλος μου πει: «Εγώ έτσι συμπεριφέρομαι, αυτό είναι», εγώ δεν μπορώ να δοκιμαστώ μέσα από αυτό. Πρέπει να φέρω μια φόρμα να παίξω, την οποία μεν την έχω, αλλά δεν μου αρέσει όταν δεν εξελίσσομαι. Δεν μπορώ να κάνω το ίδιο πράγμα συνέχεια.

Καταλαβαίνω λοιπόν, πόσο βασανιστικό θα ήταν να προετοιμάζεσαι για να βγεις στην Επίδαυρο με Αριστοφάνη (σ.σ. είχε ανακοινωθεί στη διανομή για τους «Αχαρνής» που παρουσίασε πέρυσι ο Πέτρος Φιλιππίδης, αλλά αντικαταστάθηκε) και τελικά να βρίσκεσαι στο χειρουργείο για επέμβαση στη σπονδυλική στήλη.

Ήταν απίστευτα βασανιστικό. Από την άλλη και μια μεγάλη ανακούφιση, γιατί δεν σε πρόδωσε το εγώ σου, αλλά η σωματική σου κατασκευή. Σου λέει: «Με ξέχασες. Φτιάξε με, γιατί δεν μπορείς να λειτουργήσεις». Σε ξαναγειώνει στην πραγματικότητα όλο αυτό.

Και πώς συνέβη;

Είχα επιβαρύνει το σώμα μου. Άκου πώς ήταν το πρόγραμμά μου πέρυσι. Είχα αναλάβει μια σκηνοθεσία στο θέατρο Σταθμός και κάναμε πρόβες 12 τα μεσάνυχτα με 6 το πρωί, γιατί οι υπόλοιποι ηθοποιοί είχαν γυρίσματα. Το «Δείπνο Ηλιθίων» 7 με 11 ή 9 με 11 το βράδυ, ανάλογα το πρόγραμμα και τρεις μήνες είχα 10ωρα γυρίσματα για το «Έτερος εγώ». Αν τα βάλεις κάτω, δεν βγαίνει ο χρόνος. Παρ όλα αυτά, εγώ το έκανα. Καλά, από προσωπική ζωή άστο. Με έπαιρνε ας πούμε ένας φίλος να βγω, πήγαινα, καθόμουνα και σε μια ώρα κουτούλαγα.

Έκανες κάποια απότομη κίνηση;

Τίποτα, έτσι όπως καθόμουν έκανα μια μικρή κίνηση προς τα πίσω. Με ‘τσίμπησε’ λίγο στην αρχή ένας πόνος και μετά, για 27 μέρες μόνιμα, έγινε ο χειρότερος πόνος που μπορείς να φανταστείς στη ζωή σου. Μεταξύ τετάρτου και πέμπτου σπονδύλου, ο δίσκος μου διαλύθηκε σε 24 μικρά κομμάτια. Δεν κοιμόμουν, παρά μόνο 25 λεπτά την ημέρα, σε συγκεκριμένη στάση με ζεστό νερό στην μπανιέρα. Ήταν αφόρητο αυτό που πέρασα. Δεν μπορούσα να φάω. Ποια πρόβα; Ήταν σχεδόν παράλυτη η δεξιά μου πλευρά, κουτσός, σκεβρωμένος κι έλεγα μέσα στο κεφάλι μου: «Θεέ μου, σταμάτα αυτόν τον πόνο, σε παρακαλώ».

Προφανώς, επανεκτίμησες πολλά στη ζωή σου.

Πολλά που τα θεωρούσα δεδομένα. Ακόμη και το να πιω ένα ποτήρι νερό. Όλο αυτό μου υπενθύμισε ότι πρέπει να θυμηθώ τον εαυτό μου. 42 χρόνια μια ζωή αυξομειώνω τα κιλά μου όποτε θέλω, κακή στάση σώματος, οδηγώ μοτοσικλέτα και έχω πέσει 15 φορές, έχω κάνει χίλιες δυο βλακείες από μικρός. Όπως μου ‘πε ένας φίλος: «Κόπηκες στη μέση και δεν γίνεται. Το σώμα σου σου είπε στοπ!». Μετά, η αποθεραπεία ήταν μια διαδικασία που με έμαθε να εκτιμώ ακόμη και το περπάτημα. Είχα φερθεί με τέτοια έπαρση στον εαυτό μου, θεωρώντας ότι είμαι ο αθάνατος, ο Iron Μan και ο Hulk μαζί. Αλλά δεν ήμουν.

Εξακολουθείς να προτιμάς τον Μίκυ Μάους, όπως έχεις πει, να παίξει τη ζωή σου σε ταινία κινουμένων σχεδίων;

Η Fantasia ήταν η δεύτερη ταινία που είδα στο σινεμά, εκεί απέναντι στην πλατεία Αμερικής. Πρώτη φορά είχα δει τον ΕΤ τον εξωγήινο. Μέναμε τότε με τον πατέρα μου στην πλατεία Κολιάτσου. Λάτρεψα τον Μίκυ. Όλοι λατρεύουν έναν ήρωα που είναι εύπλαστος, δεν πεθαίνει ποτέ, είναι γλυκός, όμορφος, γκαφατζής, αστείος.

Και κάπου εδώ έρχεται το σχόλιο-κλισέ για «το παιδί που κρύβεις μέσα σου».

Ξέρεις, όταν με ρωτάνε γιατί οδηγάω μηχανή ενώ είναι επικίνδυνο και όλα αυτά, θυμάμαι εκείνη την πρώτη φορά στην Περαχώρα στο Λουτράκι, με ένα σπαστό ποδηλατάκι 4,5 χρόνων, σε ένα ίσιο δρόμο που ήρθε ο πατέρας μου και μου έβγαλε τις βοηθητικές. Αν έχω κάποιο πρόβλημα κάτι που με απασχολεί, ανεβαίνω στη μηχανή, πετάγομαι μέχρι το Σούνιο, τη Γλυφάδα, κάπου να έχει θάλασσα και θυμάμαι εκείνη την πρώτη αίσθηση ελευθερίας.

Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 10 χρόνια από τώρα;

Θα ήθελα με ένα παιδί ή και με δύο. Εύχομαι αυτή τη συνθήκη στον εαυτό μου. Δεν κάνουν βέβαια όλοι για όλους τους ρόλους, αλλά το εύχομαι.

Ακούγεσαι πολύ συνειδητοποιημένος.

Αντιμετωπίζω πια τα πράγματα πολύ γαλήνια. Βαρέθηκα τις φουρτούνες και τις αναταραχές και τις μπόρες. Αφού είναι τόσο όμορφη η ζωή, ας την χαρούμε όπως πρέπει. Υπάρχει κάποιος ουσιαστικός λόγος νομίζω που περνάμε ό,τι περνάμε στη ζωή μας. Ίσως κάποια στιγμή έρθει να μας συναντήσει αυτό που θεωρούμε ότι είναι το κατάλληλο για μας.

Εννοείς το ταίρι μας;
Ναι, ο άλλος άνθρωπος. Ο οποίος είναι ο σύντροφος, ο φίλος, οτιδήποτε. Όχι ότι οι υπόλοιποι δεν ήταν στη ζωή σου, αλλά μπορεί να μην ήσουν εσύ.