Πώς έσωσε την «Καθημερινή»

Αρχές Νοεμβρίου του 1988, στο εκδοτικό συγκρότημα της Γραμμής (ένα κτίριο γραφείων με μια εκτυπωτική μονάδα στο πλάι του, στα χωράφια της Παλλήνης) όλα ή σχεδόν όλα θύμιζαν «Τιτανικό» μετά και το φευγιό του Κοσκωτά. Σχεδόν όλα. Και αυτό γιατί τα φωτάκια στα σωσίβια των ναυαγών της ιστορικής «Καθημερινής» έδιναν μια μικρή ελπίδα.

Μια ελπίδα που δυνάμωνε μέρα με τη μέρα χάρη σε δύο ανθρώπους: τον εφοπλιστή Αριστείδη Αλαφούζο και τον Νέστορα της οικονομικής δημοσιογραφίας Νίκο Νικολάου. Ο πρώτος δέχτηκε να αναλάβει το ρίσκο να στηρίξει εκείνες τις ημέρες της απόλυτης καταστροφής την ιστορική εφημερίδα με τα χρήματά του δίχως καμία εξασφάλιση για το τελικό αποτέλεσμα αυτής της θαρραλέας και γενναιόδωρης κίνησης. Ο δεύτερος ανέλαβε να στηρίξει την επιλογή Αλαφούζου και να πείσει και τους πλέον δύσπιστους ότι η εφημερίδα έχει μέλλον με τον Αλαφούζο στο τιμόνι της. 
Ο Νίκος Νικολάου, που έχει αφηγηθεί πολλές φορές σε φίλους και συνεργάτες του το χρονικό της μεταβίβασης της εφημερίδας, δεν ήταν η πρώτη φορά που ασχολούνταν με την τύχη της «Καθημερινής», με την επόμενη μέρα της ιστορικής εφημερίδας. 

Μόλις τα σύννεφα πύκνωσαν πάνω από τα κτίρια της Παλλήνης, ο Νικολάου μαζί με παλαιούς συνεργάτες από το δημοσιογραφικό επιτελείο της παλαιάς Σωκράτους είχε ζητήσει από τον ίδιο τον Κοσκωτά έναντι αντιτίμου μιας δραχμής να περάσει τον τίτλο της εφημερίδας στους συντάκτες της. Ολα αυτά μετά τις 19 Οκτωβρίου 1988, όταν ο τότε διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Δημήτρης Χαλικιάς αποφάσισε να στείλει τον στενό του συνεργάτη Σπύρο Παπαδάτο ως επίτροπο στην Τράπεζα Κρήτης. Η επαφή του Κοσκωτά με το επιτελείο της «Καθημερινής» για την πρόταση εκχώρησης του τίτλου δεν είχε συνέχεια και το τελευταίο βράδυ πριν από το φευγιό του στον χώρο της εφημερίδας έφτασε η πληροφορία για το «νέο αφεντικό». Το όνομα Αλαφούζος δεν έλεγε πολλά πράγματα ούτε στους νεότερους αλλά ούτε και στους παλαιότερους συναδέλφους. 

Ο τότε διευθυντής της εφημερίδας Δημήτρης Παπαναγιώτου παρακάλεσε τον Νίκο Νικολάου να βρει έναν τρόπο επικοινωνίας με τον νέο ιδιοκτήτη προκειμένου να γίνουν γνωστά και τα σχέδιά του. Ο Νικολάου κατάφερε να βρει επαφή και να κλείσει ένα ραντεβού μαζί του. Πήγε λοιπόν και τον είδε στα γραφεία της ναυτιλιακής εταιρείας του στην οδό Μητροπόλεως στο Σύνταγμα. Ο Αριστείδης Αλαφούζος τον καλοδέχτηκε και ήταν πρόθυμος να ξεδιπλώσει και τα σχέδιά του για την εφημερίδα, αλλά και να μιλήσει για τις ευρύτερες επιλογές σχετικά με αυτήν. Μάλιστα, του έδειξε με πολύ καμάρι το περιοδικό «Time». Ολα ωραία και καλά. Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα: ο Αλαφούζος δεν σκόπευε να εμφανιστεί ενώπιον των συντακτών, που συνεδρίαζαν ατελείωτες ώρες, προτού ξεκαθαρίσει η κατάσταση. Τότε ο Νικολάου μπήκε μπροστά. Πρώτον, για να καθησυχάσει τους συντάκτες. «Θα πληρωθείτε», έλεγε και οι εξελίξεις τον δικαίωσαν. Δεύτερον, για να κρατήσει μαζί με τους συναδέλφους του της παλαιότερης γενιάς -μεταξύ αυτών και ο διευθυντής Παπαναγιώτου- το καράβι σε ισορροπία για να βγει από τη δύσκολη κατάσταση. 

Γυρίζοντας πίσω τον χρόνο σε εκείνες τις ημέρες του σκληρού Νοεμβρίου, δυο-τρία ερωτήματα ζητούν απάντηση. Ενα από αυτά είναι το πώς εμφανίστηκε ο Αριστείδης Αλαφούζος για να πετάξει το σωσίβιο και να διασώσει την ιστορική εφημερίδα από τον βέβαιο θάνατο, όπως συνέβη με όλα τα έντυπα της Γραμμής. Αν και έχουν περάσει χρόνια, στις αφηγήσεις των παλαιότερων ένα πρόσωπο -μια συμβολαιογράφος- κυριαρχεί. Ενα πρόσωπο που λειτούργησε ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα πρόσωπα και διευκόλυνε την όλη διαδικασία εκείνες τις κρίσιμες ώρες. Ολα αυτά ανήκουν στην Ιστορία. Εκείνο που χρειάζεται να συγκρατήσει κανείς είναι η τόλμη ενός γενναιόδωρου επιχειρηματία σε μια κρίσιμη στιγμή -ίσως την κρισιμότερη της ιστορίας της- να διασώσει μία από τις πλέον ιστορικές εφημερίδες της χώρας και να την οδηγήσει σε ήρεμα νερά ασφαλών λιμανιών.