«Ο μπλε αεροσυμπιεστής. Μια ιστορία φρίκης» του Στίβεν Κινγκ: Διαβάστε προδημοσίευση
Λάμψη στο σκοτάδι: Μια ανθολογία τρόμου από τους μάστερ του είδους
«Πάμε τώρα να συναντήσουμε τον Λίλγια… Μας περιμένει ήδη, εκεί μπροστά, στο σκοτάδι… Τον βλέπετε, έτσι δεν είναι; Απλώς συνεχίστε να περπατάτε και θα τον βρείτε σύντομα, σας το υποσχόμαστε. Είναι εκεί, λάμποντας και περιμένοντάς σας… Πιάστε το χέρι του και θα λάμψετε κι εσείς στο σκοτάδι!»
Το «Λάμψη στο σκοτάδι» από τις εκδόσεις Κλειδάριθμοςείναι μια αλησμόνητη ανθολογία τρόμου με την υπογραφή μερικών από τους γνωστότερους και πιο ταλαντούχους συγγραφείς του είδους, όπως, μεταξύ άλλων, οι Κλάιβ Μπάρκερ, Γιον Αϊβίντε Λίντ-κβιστ και Έντγκαρ Άλαν Πόε.
Πρόκειται για μια συναρπαστική ανθολογία διηγημάτων, ιδανική για κάθε οπαδό της λογοτεχνίας τρόμου, η οποία μάλιστα περιλαμβάνει ένα ανατριχιαστικό διήγημα του Stephen Kingπου δεν υπάρχει σε καμία προηγούμενη συλλογή έργων του. Η επετειακή έκδοση κυκλοφορεί για τα είκοσι χρόνια της ιστοσελίδας των θαυμαστών του Stephen King «Βιβλιοθήκη Λίλγια».
Ο Χανς-Όκε Λίλγια είναι ο ιδρυτής της Βιβλιοθήκης Λίλγια – Ο κόσμος του Stephen King, της δημοφιλούς ιστοσελίδας για τα νέα του Stephen King. Ο Λίλγια ζει στη Σουηδία. Αυτό είναι το τρίτο βιβλίο του με θεματική τα έργα του Stephen King, το οποίο έχει ήδη μεταφραστεί σε δεκαπέντε χώρες.
Ακολουθεί προδημοσίευση:
Ο ΜΠΛΕ ΑΕΡΟΣΥΜΠΙΕΣΤΗΣ:
Μια ιστορία φρίκης ΤΟΥ ΣΤΙΒΕΝ ΚΙΝΓΚ
ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΗΤΑΝ ψηλό, με μια εκπληκτική επικλινή πλακοσκεπή.
Κλείσιμο
Καθώς το προσέγγιζε ανηφορίζοντας από τον παραλιακό δρόμο, ο Τζέραλντ Νέιτλι σκεφτόταν ότι ήταν σχεδόν μια χώρα από μόνο του, ένα γεωγραφικό ανάγλυφο σε μικρογραφία. Η σκεπή ανεβοκατέβαινε σε διάφορες γωνίες πάνω από το κεντρικό κτίριο και τις δύο ασυνήθιστα διατεταγμένες πτέρυγές του· το κλειστό, σε σχήμα μανιταριού παρατηρητήριο στην κορυφή του οικοδομήματος είχε θέα στη θάλασσα και περιτριγυριζόταν από έναν ανοιχτό, προστατευμένο με κάγκελα
διάδρομο· η μπροστινή βεράντα, που έβλεπε στους αμμόλοφους και στον θαμπό, σεπτεμβριάτικο θαμνώνα ήταν μακρύτερη από πούλμαν και κλεισμένη με σήτα. Η απότομη κλίση της στέγης έδινε στον Τζέραλντ την εντύπωση ότι το σπίτι, ορθωμένο απειλητικά από πάνω του, τον κοίταζε σμίγοντας με αυστηρότητα τα φρύδια. Ένα σπίτι σαν Βαπτιστής παππούς.
Πήγε στην μπροστινή βεράντα και, ύστερα από μια στιγμή δισταγμού, πέρασε την εξωτερική πόρτα με τη σήτα και προχώρησε στην κυρίως, με τον φεγγίτη στο κέντρο της. Μόνο μια ψάθινη πολυθρόνα, μια σκουριασμένη κούνια βεράντας κι ένα παλιό, πεταμένο καλάθι του πλεξίματος τον είδαν να περνάει.
Αράχνες είχαν πλέξει μετάξι ψηλά στις σκοτεινιασμένες γωνιές. Ο Τζέραλντ χτύπησε την πόρτα.
Του αποκρίθηκε σιωπή, κατοικημένη σιωπή. Ετοιμαζόταν να ξαναχτυπήσει, όταν μια πολυθρόνα κάπου στο εσωτερικότου σπιτιού αγκομάχησε μ’ έναν συριγμό βγαλμένο θαρρείς από τα βάθη του λαρυγγιού της. Ήταν ένας κουρασμένος ήχος.
Σιωπή. Κι έπειτα ο αργός, τρομερά υπομονετικός ήχος γερασμένων, επιβαρυμένων ποδιών που βημάτιζαν προς το χολ.
Αντίστιξη μπαστουνιού: τακ… τακ… τακ…
Τα σανίδια του πατώματος έτριξαν και κλαψούρισαν. Μια σκιά, θηριώδης και άμορφη απλώθηκε στον φεγγίτη, πίσω από το γαλακτερό τζάμι. Μετά, ο ατέρμονος ήχος από δάχτυλα που κοπίαζαν λύνοντας τον γρίφο του σύρτη, της αλυσίδας, της κλειδαριάς ασφαλείας. Η πόρτα άνοιξε. «Χαίρετε», είπε στεγνά η έρρινη φωνή. «Είσαι ο κύριος Νέιτλι. Νοίκιασες το σπιτάκι. Το σπιτάκι του άντρα μου.»
«Ναι», είπε ο Τζέραλντ, με τη γλώσσα του να πρήζεται στο λαρύγγι του. «Ακριβώς. Κι εσείς είστε‒»
«Η κυρία Λέιτον», είπε αμέσως η έρρινη φωνή, ικανοποιημένη είτε από την άμεση ανταπόκρισή του είτε από το επώνυμό της, μολονότι κανένα από τα δύο δεν ήταν αξιοσημείωτο.
«Εγώ είμαι η κυρία Λέιτον.» αυτή η γυναίκα είναι τόσο αναθεματισμένα μεγαλόσωμη και γριά που μοιάζει με ω χριστέ μου και φοράει εμπριμέ φόρεμα πρέπει να είναι ίσαμε δύο μέτρα ψηλή και πολύ χοντρή θεέ μου είναι πιο χοντρή κι από αγριογούρουνο δεν αντέχω τη μυρωδιά τ’ άσπρα μαλλιά της μακριά άσπρα μαλλιά τα πόδια της σαν άρρωστοι κορμοί σεκόγιας όπως σ’ εκείνη την ταινία σκέτο τανκ θα μπορούσε να είναι τανκ θα μπορούσε να με σκοτώσει κι η φωνή της είναι εντελώς απίθανη σαν καζού χριστέ μου αν γελάσω δεν μπορώ να γελάσω μπορεί να είναι κι εβδομήντα χρονών θεέ μου πώς περπατάει και το μπαστούνι τα χέρια της είναι μεγαλύτερα από ταπέλματά μου σαν αναθεματισμένο τανκ ακόμα και βελανιδιά θα μπορούσε να ισοπεδώσει βελανιδιά για όνομα του θεού.
«Γράφεις.» Δεν του είχε πει να περάσει μέσα. «Για να το πούμε χοντρικά, ναι», είπε ο Τζέραλντ και γέλασε για να καλύψει το μούδιασμα που ένιωσε συνειδητοποιώντας ξαφνικά τι είδους μεταφορά είχε χρησιμοποιήσει.
«Θα μου δείξεις κανένα απ’ τα γραφτά σου όταν τακτοποιηθείς;» τον ρώτησε. Τα μάτια της φαίνονταν διαρκώς φωτοβόλα και ονειροπόλα. Παρέμεναν ανέγγιχτα από τον χρόνο που είχε οργιάσει σε όλη την υπόλοιπη, σε όλο
μισό λεπτό να το γράψω αυτό εικόνα:
«ο χρόνος είχε οργιάσει μέσα της σαρκώνοντάς την αφειδώς: ήταν σαν άγρια γουρούνα, ελεύθερη μέσα σ’ ένα μεγάλο αρχοντικό να χέζει στο χαλί, να κοπανάει με τους χαυλιόδοντες τη βιτρίνα ρίχνοντας και κάνοντας θρύψαλα τα κρύσταλλα και τα ποτήρια του κρασιού, να ποδοπατάει τα βαθυκόκκινα ανάκλιντρα ξεκοιλιάζοντάς τα μανιασμένα και ξεσκίζοντάς τα σε τρελές τούφες από ελατήρια και αφρολέξ, να γδέρνει το λαμπερό σαν καθρέφτη βερνίκι του πατώματος του μεγάλου χολ αφήνοντας βάρβαρα αποτυπώματα από οπλές και αμολώντας λιμνούλες ούρων»
εντάξει αυτή είναι και εδώ υπάρχει μια ιστορία το νιώθω...
Έκφραση αγάπης και λόγος απόλαυσης, αναπόσπαστο κομμάτι των γαστρονομικών εθίμων που λατρεύουν μικροί και μεγάλοι, τα σοκολατένια αυγά είναι σημείο αναφοράς για το Πάσχα.
Η Coca-Cola στην Ελλάδα ανακοίνωσε ένα καινούριο έργο που θα δημιουργήσει ανθεκτικές υποδομές απέναντι στην κλιματική αλλαγή και θα συμβάλλει στην αποκατάσταση της περιοχής που επλήγη από την κακοκαιρία Ντάνιελ.
