Προδημοσίευση: «Κιμ Τζιγιάνγκ, γεννημένη το 1982» της Τσο Ναμ-Τζου

Στις σελίδες του διεθνούς best seller Κιμ Τζιγιάνγκ, γεννημένη το 1982 ξεδιπλώνεται η ιστορία μιας γυναίκας που έρχεται αντιμέτωπη με το παρελθόν και το παρόν της, βυθισμένη στην ομίχλη του καταπιεσμένου εαυτού της. Η Τζιγιάνγκ είναι η παραμελημένη μεγάλη αδελφή ενός αγοριού που λαμβάνει όλα την προσοχή από τον οικογενειακό περίγυρο. Τα ρούχα του αδελφού της είναι καλύτερα από τα δικά της, εκείνος τρώει πρώτος φαγητό -τις καλύτερες μερίδες-, δεν δέχεται υποδείξεις, όσα κάνει είναι πάντα σωστά… Η Τζιγιάνγκ μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον που εξυψώνει τον άνδρα, ενώ οι γυναίκες έχουν υποδεέστερο ρόλο. Η ζωή στην Σεούλ δεν είναι εύκολη όταν είσαι κορίτσι, δεν πρέπει να απαιτείς, δεν πρέπει να προκαλείς. Η συμπεριφορά της αστυνομεύεται διαρκώς από τις ανδρικές φιγούρες γύρω της, ενώ ο ίδιος της ο πατέρας την κατηγορεί όταν εκείνη δέχεται παρενόχληση.

Το βιβλίο υπήρξε η αφετηρία του φεμινιστικού κινήματος της Κορέας, καθώς ο χαρακτήρας της Τζιγιάνγκ περιέχει εμπειρίες και συναισθήματα που είναι κοινά για τις γυναίκες της Κορέας. Η διεθνής δημοφιλία του βιβλίου φανερώνει και κάτι ακόμη, ότι αυτές οι εμπειρίες και τα συναισθήματα δεν είναι κοινά μόνο ανάμεσα στις γυναίκες της Κορέας…

Ένα έργο που θα μπορούσε να παρομοιαστεί με ανθρωπολογική μελέτη βασισμένη στη ζωή μιας γυναίκας.

Διαβάστε ένα απόσπασμα από το βιβλίο Κιμ Τζιγιάνγκ, γεννημένη το 1982 της Τσο Ναμ-Τζου (σελ. 21 έως 24)

Η πρώτη ανάμνηση της Τζιγιάνγκ από την παιδική της ηλικία είναι ότι ήπιε στα κρυφά λίγη από τη φόρμουλα γάλακτος του αδελφού της. Πρέπει να ήταν γύρω στα έξι με εφτά. Το γάλα δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά της είχε φανεί τόσο νόστιμο, που καθόταν δίπλα στη μητέρα της όταν το ετοίμαζε για τον αδελφό της, έγλειφε το δάχτυλό της και μάζευε τις σταγόνες που έπεφταν στο πάτωμα. Η μητέρα της πού και πού έγερνε προς τα πίσω το κεφάλι της Τζιγιάνγκ, της έλεγε να ανοίξει καλά καλά το στόμα της και της έβαζε στο στόμα μια κουταλιά απ’ αυτή την πλούσια, γλυκιά σκόνη, που είχε γεύση ξηρών καρπών. Η φόρμουλα αναμειγνυόταν με το σάλιο της, έλιωνε, δημιουργώντας μια κολλώδη μάζα, κι έπειτα γινόταν μαλακιά σαν καραμέλα, πριν γλιστρήσει στο πίσω μέρος του φάρυγγά της, αφήνοντάς της μια παράξενη αίσθηση στο στόμα, που δεν ήταν ούτε ξηρή ούτε πικρή.

Η Κο Μπουνσούν, η γιαγιά της Τζιγιάνγκ, που ζούσε μαζί τους, απεχθανόταν ακόμα και την ιδέα ότι η Τζιγιάνγκ έτρωγε τη φόρμουλα του αδελφού της. Αν την έπιανε ποτέ να τρώει μια κουταλιά, τη χτυπούσε τόσο δυνατά στην πλάτη, που της έβγαινε η σκόνη απ’ το στόμα και τη μύτη. Η Κιμ Ενγιάνγκ, η μεγάλη αδελφή της Τζιγιάνγκ, έπαψε να τρώει τη φόρμουλα μετά τη μία και μοναδική φορά που την επέπληξε η γιαγιά της.

«Δεν σ’ αρέσει η φόρμουλα;»

«Μ’ αρέσει».

«Και τότε γιατί δεν την τρως;»

«Γιατί είναι σιχαμερή».

«Τι;»

«Δεν τη θέλω τη σιχαμερή φόρμουλά τους. Χάρισμά τους».

Η Τζιγιάνγκ δεν μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς εννοούσε η αδερφή της, καταλάβαινε όμως πώς αισθανόταν. Η γιαγιά τους δεν τις μάλωνε επειδή ήταν πολύ μεγάλες για φόρμουλα ή επειδή ανησυχούσε ότι δεν θα έφτανε το γάλα για το μωρό. Ο συνδυασμός του τόνου της φωνής της, της έκφρασής της, της κλίσης του κεφαλιού της, της θέσης των ώμων της και της αναπνοής της μετέδιδε ένα μήνυμα που ήταν δύσκολο να συνοψιστεί σε μία πρόταση. Αν, παρ’ όλα αυτά, η Τζιγιάνγκ προσπαθούσε να το συμπυκνώσει, θα προέκυπτε κάτι τέτοιο: Πώς τολμάς να προσπαθείς να στερήσεις από τον λατρεμένο μου εγγονό κάτι που του ανήκει; Ο εγγονός της και τα πράγματά του ήταν πολύτιμα και έπρεπε να φυλάσσονται σαν θησαυρός. Η γιαγιά δεν θα επέτρεπε στον οποιονδήποτε να τα αγγίξει, και η Τζιγιάνγκ ήταν υποδεέστερη ακόμα κι απ’ αυτόν τον «οποιονδήποτε». Την ίδια εντύπωση είχε σχηματίσει πιθανότατα και η Ενγιάνγκ.

Ήταν δεδομένο ότι το φρέσκο ρύζι σερβιριζόταν πρώτα στον πατέρα, μετά στον αδελφό κι έπειτα στη γιαγιά. Εξίσου δεδομένο ήταν ότι τα τόφου, οι λουκουμάδες κι οι κεφτέδες που ήταν σε άψογη κατάσταση προορίζονταν για τον αδελφό, ενώ τα κορίτσια έτρωγαν τα θρυμματισμένα. Ο αδελφός είχε δικά του ξυλάκια, κάλτσες, μακριά εσώρουχα και ασορτί σάκα και τσάντα κολατσιού, ενώ τα κορίτσια έπαιρναν ό,τι ήταν διαθέσιμο. Αν υπήρχαν δύο ομπρέλες, τα κορίτσια μοιράζονταν τη μία. Αν υπήρχαν δύο κουβέρτες, τα κορίτσια μοιράζονταν τη μία. Αν υπήρχαν δύο λιχουδιές, τα κορίτσια μοιράζονταν τη μία. Δεν είχε περάσει απ’ το παιδικό μυαλό της Τζιγιάνγκ ότι ο αδελφός δεχόταν ειδική μεταχείριση, οπότε δεν ζήλευε καν. Έτσι ήταν ανέκαθεν τα πράγματα. Κάποιες φορές διαισθανόταν ότι μια κατάσταση δεν ήταν δίκαιη, αλλά είχε συνηθίσει να εκλογικεύει τα πράγματα λέγοντας στον εαυτό της ότι η ίδια ήταν η γενναιόδωρη μεγαλύτερη αδελφή κι ότι μοιραζόταν διάφορα πράγματα με την αδελφή της επειδή ήταν κι οι δύο κορίτσια. Η μητέρα της Τζιγιάνγκ επαινούσε τις κόρες της, που φρόντιζαν τον αδελφό τους και δεν ανταγωνίζονταν για την αγάπη της μητέρας τους. Φταίει η μεγάλη διαφορά ηλικίας τούς έλεγε. Όσο περισσότερους επαίνους δεχόταν η Τζιγιάνγκ, τόσο πιο δύσκολο της ήταν να παραπονεθεί.

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

Η Τσο Ναμ-Τζου γεννήθηκε το 1978 στη Σεούλ της Νότιας Κορέας. Αποφοίτησε από το Τμήμα Κοινωνιολογίας στο Ewha Womans University και ήταν τηλεοπτική σεναριογράφος για εννέα χρόνια. Ζει με την οικογένειά της στην Κορέα.

Το μυθιστόρημά της Κιμ Τζιγιάνγκ, γεννημένη το 1982, το οποίο εμπνεύστηκε από προσωπικά της βιώματα έχει μεταφραστεί σε δεκαεννιά χώρες και έχει πουλήσει πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα.

Ειδήσεις σήμερα:

Έκτακτο δελτίο επιδείνωσης του καιρού με ισχυρές βροχές και χιόνια

Πλεύρης: Εκτός ΕΣΥ όσοι υγειονομικοί δεν έχουν εμβολιαστεί ως τις 31 Μαρτίου

Πώς «ναυάγησε» η μομφή του Τσίπρα: Ούτε διαρροές από τη γαλάζια Κ.Ο., ούτε αντικυβερνητικό μέτωπο