Θανάσης Τσεκούρας

Το νέο στοιχείο είναι η σταδιακή εμφάνιση και μιας δεύτερης παράγκας. Σε αντίθετη κατεύθυνση, αλλά με παρόμοια χαρακτηριστικά με την πρώτη.

Ευάριθμη ομάδα, κυρίως από την πολιτική και τη δημοσιογραφία, με προέλευση από την Κεντροαριστερά, είδαν το φως το αληθινό στο πρόσωπο του Κ. Μητσοτάκη. Εμφανίζοντας επιπλέον συμπτώματα πολιτικού διπολισμού. Στηρίζουν με μανία τη Ν.Δ., ενώ ταυτόχρονα δηλώνουν ΚΙΝ.ΑΛ. και κεντροαριστεροί - με τάσεις κατάθλιψης για την «κατάντια» της. Ισως γιατί δεν έγινε ακόμη μία «συνιστώσα» της Ν.Δ.
Επειδή οι ψυχικές αρρώστιες είναι εξαιρετικά επικίνδυνες, το φαινόμενο στην προσέγγισή του χρειάζεται προσοχή και ευαισθησία.

Τα αρχικά συμπτώματα ξεκίνησαν από μια υπαρκτή γενεσιουργό αιτία. Ο «πρώτος ΣΥΡΙΖΑ», αυτός δηλαδή που ξεκίνησε από τα χρόνια της αντιπολίτευσης και μας χαιρέτησε μετά το αρχικό εξάμηνο της διακυβέρνησης, δεν δίστασε να στοχοποιήσει ανθρώπους, να λοιδορήσει ιστορίες και να κανιβαλίσει την Κεντροαριστερά. Αρα εύλογες και απολύτως τεκμηριωμένες οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν.

Ομως, ευτυχώς ή δυστυχώς, η πολιτική δεν είναι παρακλάδι της ηθικής, ούτε πεδίο για αέναο ξεκαθάρισμα προσωπικών λογαριασμών. Οι επανατοποθετήσεις, οι μετασχηματισμοί και οι αλλαγές αποτελούν τον κανόνα και συνήθως είναι αυτές που προσδίδουν δυναμικό και όχι στατικό χαρακτήρα στο πολιτικό πεδίο.

Ο «πρώτος ΣΥΡΙΖΑ» έδωσε σταδιακά τη θέση του στον «δεύτερο ΣΥΡΙΖΑ» μέσα από μια διαδικασία μετάβασης με αντιφατικά χαρακτηριστικά, παλινωδίες, ακόμη και τερατογενέσεις. Μια διαδικασία που ακόμη βρίσκεται σε εξέλιξη και το πιθανότερο είναι να ολοκληρωθεί μόνο μετά τις εκλογές και την πιθανή ήττα.

Αν λοιπόν είναι κατανοητή και ιστορικά δικαιολογημένη η αντίδραση απέναντι στις παθογένειες του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που ξενίζει είναι η πλήρης ταύτιση με τη Ν.Δ. και τον Κ. Μητσοτάκη. Οταν μάλιστα συνοδεύεται από παραληρηματικά φαινόμενα. Οι «ανανήψαντες» δεν φαίνεται να γοητεύονται από τις κεντρώες φωνές στο εσωτερικό της Ν.Δ., αλλά παρκάρουν πρόθυμα και με ενθουσιασμό δίπλα στις πιο ακραίες και «λαϊκοδεξιές». Κάτι δηλαδή σαν εθελόντριες «ρουβίτσες» του Αδωνη. Τα ονόματα και οι παρέες είναι γνωστά στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ.

Το τελευταίο διάστημα οι «ανανήψαντες» έχουν αρχίσει να λειτουργούν με τα ιδιότυπα χαρακτηριστικά μιας παράγκας, που λέγαμε στην αρχή. Συντονίζονται και πρωταγωνιστούν σε μετωπικές επιθέσεις όχι μόνο στους συριζαίους, αλλά κυρίως σε όσους κεντροαριστερούς δεν ταυτίζονται με τη Ν.Δ. Προσφέροντας υπηρεσίες στη Ν.Δ., η οποία δεν είναι βέβαιο ότι τις χρειάζεται.

Τους «απολαύσαμε» στην επιχείρηση απαξίωσης του Θεοδωράκη. Στο λιντσάρισμα του Ν. Αλιβιζάτου. Στις λοιδωρίες κατά του Γ. Μπουτάρη. Στα βιτριολικά υπονοούμενα για τον Κ. Σημίτη και σε άλλα «ευαγή» καθήκοντα. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς απόγονος του Κάλχα για να προβλέψει ότι όσο πλησιάζουμε προς τις κάλπες η δράση της παράγκας θα ενισχύεται. Και μαζί η προσωπική απαξίωση προσώπων που κάποτε ασπάστηκαν τα εκσυγχρονιστικά οράματα της Κεντροαριστεράς και σήμερα κατάντησαν δεξιοί ψάλτες της Ν.Δ.