Θανάσης Τσεκούρας

Πάμε στην άλλη όχθη. «Εμπιστοσύνη στον Αλέξη, μομφή στον Κυριάκο» από τη Μέρκελ. Ποιοι πανηγυρίζουν για την «αγάπη» της Γερμανίδας καγκελαρίου; Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα πρόθυμα ΜΜΕ.

Ασκήσεις σχιζοφρένειας; Για να μην είμαστε υπερβολικοί, απλώς μια κανονική μέρα στη δουλειά για το πολιτικό σύστημα της χώρας. Τόσο στη δεξιά όσο και στην αριστερή εκδοχή του.

Ενα κόμμα της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς, η Ν.Δ., που κατηγορεί τη Μέρκελ ότι στηρίζει πάνω και κάτω από το τραπέζι τον Τσίπρα. Με απίθανες θεωρίες συνωμοσίας ότι αντάλλαξαν (η Μέρκελ και ο Τσίπρας) το όνομα της Μακεδονίας με τις συντάξεις. Τόσο ύπουλο παιχνίδι η «μαντάμ».

Και την ίδια στιγμή, ένα κόμμα της Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, και οι συνοδοιπόροι του να πανηγυρίζουν σαν επαρχιώτες γαμπροί για τα χαϊδολογήματα της καγκελαρίου. Την οποία όλη την προηγούμενη περίοδο έντυναν περίπου σαν έναν «Χίτλερ με φουστάνια».

Αν αυτή είναι η κανονικότητα του πολιτικού συστήματος, τότε το σενάριο της επιστροφής της χώρας στην κανονικότητα αποτελεί σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

Ο νέος δικομματισμός που δημιουργείται και αναμένεται να επιβεβαιωθεί στις επόμενες εκλογές είναι αντίστοιχα ανάπηρος, στρεβλός και δύσμορφος με τον προηγούμενο. Αυτόν δηλαδή που οδήγησε στην κρίση και τη διαχειρίστηκε με διαδικασίες οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής.

Γιατί, πέρα από τις ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές, ο νέος και ο παλιός δικομματισμός χαρακτηρίζονται από μια ανατριχιαστική ομοιότητα. Και στη δεξιά και την αριστερή όχθη αναπαράγονται δύο κόμματα εξουσίας που θυμίζουν καρτέλ. Με μοναδική επιδίωξη την κατάληψη της εξουσίας και στη συνέχεια τη μονοπωλιακή άσκησή της.

Κόμματα-καρτέλ που δεν έχουν καμία σχέση με υγιείς πολιτικούς οργανισμούς. Με πολιτικές θέσεις... μιας χρήσης. Αλλες στην αντιπολίτευση και άλλες στην κυβέρνηση. Ακόμη και τις αντίθετες...
Ο πρώτος διδάξας την επιστήμη της εξαπάτησης ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση. Και τώρα πληρώνει το αντίτιμο.

Φαίνεται όμως ότι η Ν.Δ. διαθέτει όλες τις προϋποθέσεις να αναδειχτεί «ο πιο καλός ο μαθητής». Με copy-paste. Από τις γελοιότητες περί «μερκελιστών» έως την υποταγή στα ιδεολογήματα της «λαϊκής Δεξιάς», της πατριδοκαπηλίας και του λαϊκισμού.

Αυτή άλλωστε είναι η παγίδα. Γιατί ο λαϊκισμός υποφέρει από μια ενδογενή αντίφαση: ενώ αποτελεί μια πανίσχυρη εκλογική μηχανή που συγκροτεί γύρω από μύθους μεγάλες κοινωνικές πλειοψηφίες, την ίδια στιγμή ναρκοθετεί την επόμενη μέρα τη διακυβέρνηση. Ωθηση στην εξουσία, αναπηρία στη διακυβέρνηση - αυτό είναι το ύπουλο δίπολο του λαϊκισμού.

Αυτή την παθογένεια πλήρωσαν και με τόκο όλοι οι πρωθυπουργοί των μνημονίων: και ο Γ. Παπανδρέου και ο Α. Σαμαράς και ο Α. Τσίπρας. Μήπως έρχεται η ώρα του Κυριάκου;