Τάσος Καραμήτσος

Καταρχήν, δεν είδαμε τίποτε απ’ όλα αυτά από το 2019 που το κόμμα αυτό έπεσε από την κυβέρνηση και πήγε στην αντιπολίτευση, σκόρπια λόγια αυτοκριτικής από μεμονωμένα στελέχη για τα λάθη της διακυβέρνησης, κάτι ειπώθηκε για τη μεσαία τάξη και την υπερφορολόγησή της, κάτι για την επιλογή του Καμμένου στη συγκυβέρνηση αντί για έναν κεντροαριστερό εταίρο - και αυτά με μισόλογα, για να μην οργιστεί ο αρχηγός, να μην... κόψει η σούπα.

Το πράγμα μπορεί να εξηγηθεί σχετικά απλά, ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε από το 36% μόλις στο 32% ασχέτως αν η Ν.Δ. έγινε κυβέρνηση και όλοι εντός του κόμματος θεώρησαν ότι είτε στις επόμενες, είτε έστω στις μεθεπόμενες εκλογές θα ξαναγυρίσουν στην εξουσία που φυσικά είναι τόσο γλυκιά ώστε να σκεπάσει όποιες αντιθέσεις και διαφωνίες υπήρχαν μπροστά τους. Επειτα ήρθε η πανδημία, σκέφτηκαν ότι θα καταρρεύσει εκ των πραγμάτων η κυβέρνηση, μετά ήρθαν οι υποκλοπές, πιο κάτω ο πόλεμος, η ενεργειακή κρίση και η ακρίβεια και 40 μέρες πριν από τις εκλογές το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών. Ολα αυτά οδήγησαν τον ΣΥΡΙΖΑ στην ψευδαίσθηση ότι η Ν.Δ. θα χάσει τις εκλογές ή ότι με τον νέο εκλογικό νόμο δεν θα προκύψει αυτοδυναμία, οπότε σκέφτηκαν «είμαστε στο παιχνίδι της εξουσίας» μέχρι που ξημέρωσε η πρώτη Κυριακή των εκλογών τον Μάιο και έπεσαν από τα σύννεφα.

Πολλοί λένε ότι το αποτέλεσμα του Μαΐου οφείλεται στην καλή κυβερνητική διαχείριση Μητσοτάκη σε μια σειρά από κρίσιμα ζητήματα όπως η οικονομία, η ασφάλεια των συνόρων κ.λπ. Και εν μέρει έτσι πιθανότατα είναι, αλλά ας μην ξεγελιόμαστε, ο βασικός λόγος της κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ και η πλήρης ανυπαρξία στρατηγικής, ο κενός αντιπολιτευτικός λόγος, η μονομανία του στη θεματολογία των σκανδάλων, της διαφθοράς, της δήθεν ακροδεξιάς πολιτικής (το αντίθετο έκανε ο Μητσοτάκης, ακόμα και προχθές φεύγοντας από την εκδήλωση της Γιαννάκου για να πάει σε εκείνη του Σημίτη). Οι πολίτες ουσιαστικά αποδοκίμασαν το κεντρικό πολιτικό σύνθημα του Τσίπρα που, όπως ακριβώς έκανε στις πλατείες με τους «Αγανακτισμένους» την εποχή της χρεοκοπίας και των μνημονίων, έτσι καλλιέργησε και «υπέθαλψε» το χυδαίο σύνθημα «Μητσοτάκη γ...» των τελευταίων ετών.

Πού βρισκόμαστε σήμερα. Τρεις μήνες μετά την αποχώρηση Τσίπρα ο νέος αρχηγός Κασσελάκης περιφέρεται ασκόπως ανά την Ελλάδα, «συνομιλεί» και βγάζει σέλφις με τον λαό, ψελλίζει κάτι κοινότοπες αερολογίες στα όρθια -σε ρεπόρτερ πρωινάδικων- μιλώντας συνεχώς για την πρόθεσή του να τα αλλάξει όλα, δίχως όμως να έχει διατυπώσει ούτε μία συγκροτημένη πρόταση που να παραπέμπει σε κάποια πολιτική, έστω και ασχέτως απόχρωσης, δεξιάς, κεντρώας ή αριστερής. Το απόλυτο τίποτα με απλά λόγια. Εσχάτως και προφανώς κατόπιν συμβουλών από το επιτελείο του (αν υπάρχει τέτοιο) εξαιτίας της κρίσης που εξελίσσεται στο εσωτερικό του κόμματός του υιοθέτησε τη γραμμή ότι «το κόμμα είναι άρρωστο», «η Αριστερά είναι πτώμα», «αυτοί θα το πάνε το κόμμα πάλι στο 3%», δοξάζοντας ταυτοχρόνως τον Τσίπρα, λες κι αυτός δεν ήταν εκεί όταν το κόμμα πήγε από το 36% στο 17%, αλλά μόνο ο Τσακαλώτος, ο Φίλης και ο Σκουρλέτης.

Από προχθές και εν όψει των εξελίξεων του τρέχοντος Σαββατοκύριακου μοιάζει να έχει χαθεί κάθε μέτρο και ίχνος λογικής, αφού όλη αυτή η εσωτερική διαμάχη δεν έχει καν... οσμή ιδεολογικών διαφορών, αλλά μοιάζει με ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών από το παρελθόν, τους οποίους το πιθανότερο είναι να αγνοεί πλήρως -η έστω κάτι λίγο να έχει καταλάβει- ο νέος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ που μοιάζει σαν να... διαβάζει autocue.

Του είπαν να κάνει διαγραφές στελεχών προφανώς δίχως να του εξηγήσουν ότι δεν βγαίνουν τα κουκιά στην Κεντρική Επιτροπή και τώρα τον οδήγησαν σε δημοψήφισμα για να περάσουν οδηγώντας όλη τη διαδικασία, αλλά και τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ σε ολοκληρωτικό εξευτελισμό.
Το πιθανότερο είναι ότι το vertigo αυτό που βρίσκεται να καταλήξει σε πτώση πιο γρήγορα απ’ ό,τι αναμενόταν και έτσι θα ξεκινήσουν πιο γρήγορα οι διαδικασίες αναπλήρωσης του κενού στην Kεντροαριστερά και στη δημιουργία μιας κανονικής αντιπολίτευσης που είναι πάντα χρήσιμη σε μια δημοκρατία. Αμήν, να τελειώνουμε.