Τάσος Καραμήτσος

Μήνες νωρίτερα ο Ερντογάν είχε εξαπολύσει μία υβριδικού τύπου επίθεση στα χερσαία σύνορά μας στον Εβρο «σπρώχνοντας» χιλιάδες μετανάστες μέσα στην Ελλάδα, την οποία επίσης απωθήσαμε με επιτυχία αναγκάζοντας την Τουρκία να εγκαταλείψει και αυτή την προσπάθεια.

Σήμερα, δύο χρόνια μετά και αφού πριν από τρεις μήνες υποθετικά υπήρξε μια συνάντηση καλής θέλησης στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ Ερντογάν και Μητσοτάκη, ο Τούρκος πρόεδρος προκαλεί συστηματικά την ελληνική πλευρά με εμπρηστικές δηλώσεις του ίδιου αλλά και υπουργών του, απειλώντας ευθέως με εισβολή τα νησιά μας. Αυτή η τακτική του ασφαλώς και δεν είναι πρωτοφανής, αντιθέτως ο «σουλτάνος» το κάνει βάσει σχεδίου σχεδόν κάθε χρόνο την τελευταία δεκαπενταετία που κυβερνάει, είτε με φραστικά επεισόδια, αλλά και με στρατιωτικές εμπλοκές διαφόρων διαβαθμίσεων, καθημερινές παραβιάσεις κ.λπ.

Αυτό που σίγουρα άλλαξε το τελευταίο διάστημα και ίσως μετέβαλε τη στάση του, την έκανε πιο επιθετική, και σίγουρα τον έχει εκνευρίσει περισσότερο, οφείλεται ίσως σε δύο γεγονότα.

Το πρώτο είναι ότι ο Ερντογάν για ό,τι λέει παίρνει απάντηση και μάλιστα πιο ηχηρή διπλωματικά από την «απ’ εδώ πλευρά» και όχι από κάποιον κυβερνητικό αξιωματούχο, αλλά από τον ίδιο τον Μητσοτάκη. Ο πρωθυπουργός... όπου σταθεί και όπου βρεθεί, είτε ενώπιον του προέδρου των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, είτε ενώπιον του καγκελάριου Σολτς, αλλά και με δημόσιες τοποθετήσεις του (Νταβός, Σύνοδος Κορυφής κ.λπ.), απαντά ευθέως στον Τούρκο πρόεδρο επιδεικνύοντας τους περίφημους χάρτες με τη «γαλάζια πατρίδα» που διεκδικεί ο Ερντογάν... τη μισή Μεσόγειο.

Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι η Ελλάδα πλέον εξοπλίζεται σοβαρά και σταδιακά με τα αεροπλάνα Rafale, τις γαλλικές φρεγάτες και αργότερα με τα αμερικανικά F35, αλλά και με άλλες οπλικές προσθήκες δεν θα είναι διόλου εύκολη λεία για την Τουρκία. Ούτε τώρα είναι φυσικά, αλλά σε λίγα χρόνια η ποιοτική αναβάθμιση των Ενόπλων Δυνάμεων θα καθιστά αδύνατη όποια σκέψη εισβολής και αυτό δημιουργεί νευρικότητα στους απέναντι.

Το χειρότερο ίσως και από τα δύο αυτά σημαντικά γεγονότα είναι ότι ο Τούρκος πρόεδρος χρειάζεται εύκολες φραστικές νίκες σε πολλά επίπεδα και κυρίως στα εθνικά του θέματα εν όψει των εκλογών που έχει και έρχονται και οι δημοσκοπήσεις που δεν τον «δείχνουν καθόλου καλά». Και τούτο γιατί μέχρι σήμερα στα «νταηλίκια» του δεν έπαιρνε απάντηση ή ήταν πάντοτε μια απλή διπλωματική διαμαρτυρία, όχι μια απάντηση «κατάμουτρα» από Ελληνα πρωθυπουργό. Αρα η προπαγάνδα και η εικόνα επικοινωνιακά δεν τον βολεύουν καθόλου.

Ενέχει αυτή η τακτική της Ελλάδας να απαντάει «στα ίσια» στους Τούρκους κάποιο ρίσκο επεισοδίου στο Αιγαίο; Η απάντηση είναι υποκειμενική πάντα, αλλά η γνώμη μου είναι ακριβώς η αντίθετη, όσο τον αφήνεις τόσο αποθρασύνεται. Ο Ερντογάν που αντιμετωπίζει μια σειρά από σοβαρότατα προβλήματα, με το νόμισμά του υπό κατάρρευση, τον πληθωρισμό του επισήμως στο 70% και ανεπισήμως στο 170% να σαρώνει το διαθέσιμο εισόδημα των ψηφοφόρων, τη φιλορωσική εξωτερική πολιτική του να εξοργίζει τους Αμερικανούς... δεν θέλει τρόπους.

Τον συμφέρει η ένταση με την Ελλάδα και την επιδιώκει, αλλά κι εμάς είναι εθνική ανάγκη να «σηκώνουμε το γάντι» και φυσικά συμφέρει και πολιτικά την κυβέρνηση.

Πότε στην Ιστορία μας η ενδοτικότητα μας βγήκε σε καλό, έστω και η «λεκτική ενδοτικότητα»;