Σπύρος Γκουτζάνης

Αν υπήρξε παραποίηση στοιχείων, συνιστά αδίκημα και θα πρέπει να επιβληθούν κυρώσεις, με την προυπόθεση ότι θα αποδειχθεί.

Από εκεί και μετά τα ερωτήματα είναι πολιτικά και αφορούν τις προηγούμενες κυβερνήσεις:

-Είτε στο 10%, είτε στο 12,5% είτε στο 15% του ΑΕΠ στο τέλος του 2009, το έλλειμμα ήταν υπερβολικά μεγάλο. Υπάρχουν πολιτικές ευθύνες λοιπόν για το ύψος του ελλείμματος. Αυτό αφορά κυρίως τις κυβερνήσεις Καραμανλή και Σημίτη. Μέχρι στιγμής δεν έχουν δοθεί επαρκείς εξηγήσεις. Αντίθετα υπάρχει συστηματική προσπάθεια το όλο θέμα να περιέλθει σε λήθη. Σε ερώτηση που είχα κάνει πάντως στον Κώστα Καραμανλή, ως πρωθυπουργό το Σεπτέμβριο του 2009 στην ΔΕΘ, είχε απαντήσει ότι το έλλειμμα ήταν υπό έλεγχο και επιπλέον είχε υποστηρίξει ότι το δημόσιο χρέος καθώς μετριέται ως ποσοστό του ΑΕΠ δεν είχε αυξηθεί, επί της δικής του διακυβέρνησης, καθώς επίσης ότι στην δική του πενταετία αποπλήρωνε τον δανεισμό της προηγούμενης κυβέρνησης.

-Το καίριο ερώτημα όμως είναι το εξής: η κυβέρνηση Παπανδρέου που ανέλαβε το 2009, -και γνώριζε το πρόβλημα από τον Προβόπουλο- μπορούσε να κάνει μία διαφορετική διαχείριση, ώστε να αποφευχθεί η υπαγωγή της χώρας στο μνημόνιο και στην διεθνή επιτροπεία;

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου όσο κι αν προσπαθεί στο βιβλίο του "game over", δεν πείθει ότι ήταν αναπόφευκτος ο δρόμος που ακολούθησε με τον τότε πρωθυπουργό. Αντίθετα, η αίσθηση που μένει είναι ότι το επέλεξαν, προφανώς κάνοντας λάθος υποθέσεις εργασίας και εσφαλμένους πολιτικούς υπολογισμούς.

Εάν τώρα, για να δικαιολογήσουν την επιλογή τους κατέφυγαν ακόμη και σε διόγκωση του ελλείμματος -κάτι που, επαναλαμβάνουμε, πρέπει να αποδειχθεί-, η ευθύνη τους είναι μεγαλύτερη.

Ανάλογα με την απάντηση πλέκεται το αφήγημα του καθενός: Αν το έλλειμμα ήταν 15%, τότε ήταν η κρίση της ελληνικής οικονομίας, την οποία έκρυβαν επιμελώς οι μέχρι τότε κυβερνήσεις που έφερε τα μνημόνια. Αν τα στοιχεία διογκώθηκαν, τότε τα μνημόνια μπορούσαν να αποφευχθούν και ακολούθως και η εμβάθυνση και διεύρυνση της κρίσης που αυτά επέφεραν.

Η ΝΔ είχε ζητήσει τότε την σύσταση εξεταστικής επιτροπής. Ο Αντώνης Σαμαράς μάλιστα στην ΔΕΘ του 2011 μου είχε απαντήσει σε ερώτηση ότι “εγώ μία εξεταστική θα κάνω για το πώς φθάσαμε στα μνημόνια”. Στην συνέχεια βέβαια το ξέχασε, αφού συνεταιρίστηκε με το ΠΑΣΟΚ, ενώ στον προοίμιο του προυπολογισμού του 2013 γίνεται σαφής αναφορά σε έλλειμα 15,5%, κατ απαίτηση βέβαια των δανειστών. Τώρα ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι ζητούν από τον Κυριάκο Μητσοτάκη να στραφεί κατά της Δικαιοσύνης και να υπερασπιστεί τον Γεωργίου, ενώ ο Βαγγέλης Βενιζέλος υπαινίσσεται σχέση των καραμανλικών της ΝΔ με τον πρωθυπουργό. Εάν ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπερασπιστεί τον Γεωργίου, τότε πολύ απλά θα προκαλέσει τριβές με Καραμανλή και Σαμαρά και θα δημιουργήσει κρίση στο κόμμα του, προς όφελος βέβαια του Αλέξη Τσίπρα. Υπ αυτή την έννοια η πίεση της αντιπολίτευσης δείχνει έλλειμμα πολιτικής λογικής.

Κανονικά τα όποια συμπεράσματα γυρώ από το έλλειμμα, θα έπρεπε να έχουν εξαχθεί και το θέμα να έχει κλείσει. Συντηρείται όμως γιατί οι τότε πρωταγωνιστές, Σημίτης, Καραμανλής, Παπανδρέου, Βενιζέλος, Σαμαράς, Παυλόπουλος, εξακολουθούν να είναι στο προσκήνιο και να επηρεάζουν πρόσωπα και καταστάσεις. Ανάλογα με τις εντυπώσεις που θα επικρατήσουν κάποιοι θα εμφανιστούν δικαιωμένοι για να συνεχίσουν να παίζουν ρόλο στα πολιτικά πράγματα. Κι αυτό γιατί ο ελληνικός λαός παλινωδεί και δεν αποφασίζει να βάλλει οριστικά στο χρονοντούλαπο όλους εκείνους που τον έφεραν στην σημερινή κατάσταση.