Νίκος Αλιάγας

Το φως της Ανάστασης - πέρα από τη θρησκευτική σημασία του - συμβολίζει, ιδιαίτερα αυτόν τον καιρό που έχουν ξεπροβάλει από παντού απροσδόκητες λεγεώνες του σκότους, μια βαθιά ανάγκη αναγέννησής μας από τις στάχτες μας, σαν τον φοίνικα. Ολοι έχουμε δικαίωμα στην ελπίδα, όλοι μπορούμε να ξαναρχίσουμε από το μηδέν, όλοι πιστεύουμε στον ερχομό καλύτερων ημερών ή στιγμών αρμονικών, χαρμόσυνων και καρποφόρων.

Η νίκη του Θεανθρώπου πάνω στον σταυρό του μαρτυρίου μάς υπενθυμίζει ότι ακόμα και όταν φτάνουμε σε αδιέξοδο υπάρχει μια ύστατη δυνατότητα υπέρβασης και αναθεώρησης. Αλλά για να υπάρξει δρόμος, πρέπει να υπάρχει και πίστη. Εχεις το δικαίωμα να θυμώσεις, να στεναχωρηθείς, να ξεσπάσεις, να κλάψεις, να τα βάλεις με όλο τον κόσμο, ξεκινώντας από τον ίδιο σου τον εαυτό, να παραδώσεις για λίγο τα σκήπτρα, αλλά αν δεν μπορέσεις να ξανασηκωθείς όρθιος και να σταθείς στα πόδια σου, κανείς δεν θα το κάνει αυτό για σένα. Η Ανάσταση θέλει υπομονή και θάρρος.

Η Ανάσταση θέτει ως προϋπόθεση να μπορείς να κοιτάζεις μέσα στον καθρέφτη τον εαυτό σου κατάματα. Η Ανάσταση προϋποθέτει απόλυτη και ολοκληρωτική αγάπη, γιατί αν δεν μπορείς να αγαπήσεις μην περιμένεις να αγαπηθείς. Και μέσα στο κλίμα αυτών των άγιων ημερών, επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω την επιστολή του Αποστόλου Παύλου περί αγάπης προς Κορινθίους.

Ιδού ένα απόσπασμα-βάλσαμο:

«Εάν μιλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπην, έγινα χαλκός που δίνει ήχους ή κύμβαλον που βγάζει κρότους. Και εάν έχω χάρισμα προφητείας και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλην την γνώσιν, και εάν έχω όλην την πίστιν, ώστε να μεταθέτω βουνά, αλλά δεν έχω αγάπην, δεν είμαι τίποτε. Και εάν μοιράσω σε ελεημοσύνες όλην μου την περιουσίαν, και εάν παραδώσω το σώμα μου διά να καή, αλλά δεν έχω αγάπην, καμμίαν ωφέλειαν δεν έχω. Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι γεμάτη από ευμένειαν, η αγάπη δεν είναι ζηλότυπη, η αγάπη δεν καυχάται, δεν είναι υπερήφανη, δεν κάνει ασχημίες, δεν ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δεν λογαριάζει το κακόν, δεν χαίρει διά το κακόν, αλλά συγχαίρει εις την αλήθειαν, όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, ελπίζει για το κάθε τι, υπομένει το κάθε τι. Η αγάπη ποτέ δεν θα παύση να υπάρχη. Εάν είναι προφητείαι, θα καταργηθούν. εάν είναι γλώσσαι, θα παύσουν. εάν είναι γνώσις, θα καταργηθή. Διότι μερικήν γνώσιν έχομεν και μερικήν προφητείαν. Αλλ’ όταν έλθη το τέλειον, τότε το μερικόν θα καταργηθή. […] Τώρα βλέπομεν σαν σε καθρέφτη αμυδρώς, τότε όμως θα βλέπωμεν πρόσωπον προς πρόσωπον. […]
Ωστε αυτά τα τρία μένουν: πίστις, ελπίς, αγάπη, μεγαλύτερη όμως από αυτά είναι η αγάπη».

«Το μεγαλύτερον χάρισμα είναι η αγάπη» - Επιστολή προς Κορινθίους Α’