Νεφέλη Λυγερού

«Καλή Παναγιά» είναι η ευχή της ημέρας. Η ευχή για μία από τις μεγαλύτερες γιορτές της Ορθοδοξίας, η οποία κάποτε αποτελούσε και επιταγή για απόδραση. Η απόλυτη ακινησία μιας άδειας Αθήνας, η οποία, όμως, δεν είναι πλέον δεδομένη. Με έκπληξη διαπίστωσα τα δεκάδες αυτοκίνητα που μου δυσχαίρεναν τον δρόμο από και προς τη δουλειά. Οι υποχρεώσεις έχουν πληθύνει, τα έθιμα έχουν λυγίσει μπροστά στο βάρος της καθημερινότητας και αρκετοί –μέσα στη μοναξιά τους– παραμένουν στις επάλξεις μίας κατά τα άλλα “νεκρωμένης” Αθήνας.

Ο Δεκαπενταύγουστος, όμως, παραμένει κατάλληλη εποχή για θαύματα, λες και μια κοσμική ανάγκη για πίστη κάνει τα πάντα να μοιάζουν βιβλικά, ωσάν από παραβολή. Το αίσθημα αυτό –όχι κατ’ ανάγκη θρησκευτικό– εντείνεται την ώρα που η μάχη των πυροσβεστών με τις φλόγες συνεχίζεται και που το μέγεθος μίας οικολογικής καταστροφής καταγράφεται. Παρ’ όλα αυτά, όσο οδυρμός και να συνοδεύσει τα χιλιάδες στρέμματα πράσινου που μετατράπηκαν σε αποκαΐδια, αξίζει να θυμίσει ο ένας στον άλλον ότι πιθανότατα ανθρώπινο χέρι επιτέλεσε το καταστροφικό έργο.

Και, μάλιστα, έναν μόλις χρόνο μετά από μία τραγωδία που πέρασε στο συλλογικό μας υποσυνείδητο ως ο πάτος της μέχρι τότε συλλογικής μας πορείας. Τα 102 θύματα και η κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια που αφορούσε στην τραγωδία εκείνη, αναδύθηκε στην επιφάνεια και λειτούργησε σαν καθρέφτης. Καθρέφτης στον οποίο η χώρα αυτή αντίκρισε τις πολυπρισματικές παθογένειες της.

Το μοναδικά παρήγορο είναι ότι αυτό το καλοκαίρι, αν και οι καπνοί, οι στάχτες, τα αποκαΐδια και οι άνθρωποι που κλαίνε το βιός τους μας θύμισαν για μία ακόμα φορά την ασχήμια μας, είδαμε και τα περιθώρια βελτίωσής μας. Ο κρατικός μηχανισμός λειτούργησε, η Πυροσβετική έδρασε και το πολιτικό προσωπικό τήρησε τον στοιχειώδη σεβασμό απέναντι στους πολίτες που υπηρετεί. Βρέθηκε τουλάχιστον στο μέτωπο.

Τα ασυνείδητα χέρια που έβαλαν την φωτιά, οι ασυνείδητοι πολίτες που παράκουσαν τις προειδοποιήσεις για τον κίνδυνο φωτιάς επιβεβαιώνουν ότι απέχουμε ακόμα πολύ από την καθαίρεση των παθών, από την ανύψωσή μας σε υπεύθυνους πολίτες, που εκτός από τον εαυτό τους νοιάζονται και το κοινωνικό σύνολο. Και, όμως, υπάρχουν ψήγματα, ναι ψήγματα, για να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα ότι ίσως μπορέσουμε κάποτε να λυτρωθούμε από τους εαυτούς μας. Καλή Παναγιά, λοιπόν, σε όλους, ό,τι και αν σημαίνει αυτό για τον καθένα...