Κώστας Τσαούσης

Στο σημείο αυτό μια παρένθεση. Θα ήθελα να μάθω πόσα και ποια δημόσια σχολεία σε γειτονιές της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας ή του Ηρακλείου Κρήτης υπάρχουν βιβλιοθήκες που διαθέτουν στα ράφια τους εφημερίδες (ελληνικές ή διεθνείς εκδόσεις ) και περιοδικά (ελληνικές ή διεθνείς εκδόσεις). Προσοχή, εφημερίδες και περιοδικά τυπωμένες στο χαρτί. Έντυπες εκδόσεις δηλαδή που εν πολλοίς στους καιρούς της δωρεάν, πληθωρικής, σχεδόν ακατάσχετης ενημέρωσης ( με ή χωρίς εισαγωγικά) μοιάζουν σαν τους φτωχούς συγγενείς …

Αλλά, ας πάμε και σε μια δεύτερη παρένθεση. Ρώτησα τον περιπτερά μου αν υπάρχει έστω και ένα αγόρι ή κορίτσι από το γειτονικό Γυμνάσιο και Λύκειο που έρχεται να αγοράσει, έστω και για μία μέρα της εβδομάδας, εφημερίδα. «Πολιτική εφημερίδα ξέχασε το. Έχω να δω μια τέτοια κίνηση εδώ και χρόνια»…

Μένω σχεδόν εμμονικά στις μικρές, επουσιώδεις για τις κυρίαρχες αντιλήψεις, λεπτομέρειες. Σε εκείνα τα μικροπράγματα που το πολιτικό προσωπικό της χώρας αλλά και οι εκπρόσωποι των κοινωνικών εταίρων τα αφήνουν κατά μέρος .

Σπεύδω να εξηγηθώ προς αποφυγή δυσάρεστων παρερμηνειών κλπ. Οι εφημερίδες και τα περιοδικά – όπως και τα βιβλία- ως έντυπες εκδόσεις αποτελούν ένα ζωντανό κομμάτι του σύγχρονου αστικού πολιτισμού που η επιβίωση του δεν έχει να κάνει μόνο με την μνήμη αλλά και με την προοπτική συνύπαρξης του παραδοσιακού με το καινούργιου, του «χαρτιού» με τον ψηφιακό κόσμο και τις εφαρμογές του. Είναι ζήτημα κουλτούρας και η κουλτούρα – συνήθως πληθυντικού αριθμού στις μέρες μας- διαμορφώνει συμπεριφορές πολιτών που με την σειρά τους έρχονται να υπερασπιστούν την δύναμη της ανοιχτής και ανεκτικής Δημοκρατίας.

Το παιχνίδι της Δημοκρατίας δεν παίζεται στις ώρες των Θρησκευτικών, των Αρχαίων ή των Λατινικών αλλά στην εκ νέου νομιμοποίηση του σύγχρονου αστικού πολιτισμού και των μορφών του στο δημόσιο σχολείο της γειτονιάς. Ας το τολμήσουμε!