Γιάννης Μακρυγιάννης

Η συμμετοχή του στην κούρσα αντιμετωπίστηκε κατά βάση με ενδιαφέρον, αναμονή, προσοχή, ακόμα και σεβασμό. Και μάλιστα σε απροσδόκητο βαθμό. Με ελάχιστες εξαιρέσεις στην αρχή, οι περισσότεροι απέφυγαν να του επιτεθούν για όσα έκανε ή δεν έκανε στο παρελθόν και επέλεξαν να περιμένουν πώς θα εμφανιστεί ο «νέος Γιώργος» - στην περίπτωση που όντως υπήρχε «νέος Γιώργος».

Το αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών χθες, δεν δικαίωσε όσους εκτιμούσαν ότι διατηρεί την παλιά του αίγλη στην παράταξη, ότι εξακολουθεί να γοητεύει κόσμο πέραν των φανατικών φίλων και οπαδών του, που ανέρχονται σε μερικές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους και οι οποίοι απλώς έχουν το χάρισμα να κάνουν πολύ μεγαλύτερη φασαρία από το μέγεθός τους και να εμφανίζονται περισσότεροι από όσοι είναι πραγματικά. Κάτι τέτοιο άλλωστε έγινε και το 2015 με το ΚΙΔΗΣΟ.

Εκ της προεκλογικής εκστρατείας φάνηκε ότι ο κ. Παπανδρέου δεν προσκόμισε κάτι πειστικά νέο. Δεν έφερε στο πάλκο κάποια νέα σύνθεση. Μήτε ιδέες, μήτε προτάσεις. Δεν είχε τη νεωτερική ορμή με την οποία διήνυσε τη δύσκολη περίοδο 2004-2009, ούτε καν κατέθεσε τομές, έστω σαν τη Διαύγεια και άλλες, που όντως είχαν θετικό πρόσημο, ακόμα και την περίοδο για την οποία τον μέμφονται γενικά. Μόνο τα ίδια πράγματα και τα ίδια πρόσωπα, τις ίδιες συμπεριφορές και τον «ίδιο Γιώργο» εμφάνισε.

Κυρίως έδειξε ότι ήταν ανέτοιμος, όταν δέχθηκε να βάλει ξανά το κοστούμι του μάχιμου πολιτικού.

Τουλάχιστον όσοι τον συμβούλεψαν για την επιλογή του αυτή, όφειλαν να τον προετοιμάσουν καλύτερα.

Να μην τον γεμίσουν με φληναφήματα του τύπου «αρκεί το όνομα Παπανδρέου». Διότι με τέτοιες λογικές προσβάλουν και την παράταξη, μα και τον ίδιο. Όφειλαν να τον προφυλάξουν, εάν δεν μπορούσαν να τον ξανακάνουν αρχηγό.

Δεν μιλώ για τη μάστιγα, που κάποιοι, όχι όλοι, εκ των ανθρώπων που τον συμβουλεύουν και τον πλαισιώνουν είτε κινούνται από ιδιοτέλεια, εμπορευόμενοι την εμπιστοσύνη που τους δείχνει, είτε είναι απλώς ανίκανοι - ορισμένοι να είναι και τα δύο.

Μιλώ για τους ανθρώπους που πραγματικά έχουν αγωνία και για την παράταξη και για τον Παπανδρέου, ως τον τελευταίο, όπως φαίνεται, μίας πολιτικής οικογένειας με ανεξίτηλη τη σφραγίδα της στην σύγχρονη ιστορία του τόπου.

Τώρα, ενόψει της δεύτερης Κυριακής, ο Γιώργος καλείται να δώσει μία μάχη άνιση, στην καλύτερη περίπτωση. Ακόμα και οι αμετανόητα φανατικοί που θα τον γεμίσουν με φρούδες ελπίδες, δεν μπορούν να απαντήσουν γιατί στη χθεσινή αναμέτρηση δεν τον εμπιστεύτηκε ούτε το ένα τρίτο των ψηφοφόρων. Και γιατί να πείσει μέσα σε έξι μέρες όσους δεν έπεισε σε ενάμιση μήνα ή και σε τόσα χρόνια, που αποζητά την επιστροφή του με κάθε τρόπο;