Γιάννης Μακρυγιάννης

Θα ήταν μία ωραία και χιουμοριστική ιδέα όλο αυτό, εάν η χώρα δεν βίωνε αυτή την περίοδο μία τραγωδία με τους ατέλειωτους θανάτους από τον κορωνοϊό και η συγκεκριμένη «άποψη/απαίτηση» δεν υπέκρυπτε μία επικίνδυνη αντίληψη για την Δημοκρατία.

Διότι αμφισβητεί την ουσία κάθε δημοκρατικού πολιτεύματος. Οι κυβερνήσεις (επιλέγουν πώς θα) κυβερνούν και οποιοσδήποτε άλλος, από την αντιπολίτευση έως τον κάθε πολίτη ξεχωριστά, έχει δικαίωμα ή και υποχρέωση να ελέγχει και να αξιολογεί τις πράξεις της. Όπου θεωρεί ο καθένας ότι πρέπει να στηρίξει την κυβέρνηση να τη στηρίξει και όπου πιστεύει ότι κάνει λάθη να τα επισημαίνει, ακόμα καλύτερα να καταθέτει και εναλλακτικές προτάσεις.

Αυτό είναι άλλο κι άλλο είναι να ζητείται «σιγή ιχθύος» και «παύση κριτικής».

Ιδίως όταν η ίδια η κυβέρνηση δεν έκανε σχεδόν τίποτα στο μεταξύ διάστημα, από το πρώτο κύμα της πανδημίας και ως τα τώρα, για να διαμορφώσει ένα συναινετικό πλαίσιο διαχείρισης του προβλήματος.

Μόνη της αποφάσισε ότι έληξε η πανδημία. Μόνη της επέλεξε τις πολιτικές (εξαιρετικά αμφιλεγόμενες πολλές από αυτές και πάντως αρκετές αναποτελεσματικές, όπως αποδεικνύεται τώρα) για την αντιμετώπισή της. Μόνη της πανηγύριζε και πανηγυρίζει επειδή, λέει, έχουμε λιγότερους νεκρούς από άλλες χώρες! Μόνη της αποφασίζει ποιες εισηγήσεις επιστημόνων θα ακούσει και ποιες όχι.

Γενικώς η κυβέρνηση τα έκανε όλα μόνη της. Ειδικά μάλιστα μετά την επιτυχή διαχείριση του πρώτου κύματος, προσπάθησε να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά εκείνη την εξέλιξη, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι όλες οι πολιτικές δυνάμεις είχαν στηρίξει τις επιλογές της και βοήθησαν ώστε να γίνει το όλο εγχείρημα ένα εφαρμόσιμο σχέδιο και ένα συλλογικό κεκτημένο.

Μετά το πρώτο κύμα επέλεξε να μην ακούσει καμία άλλη πολιτική δύναμη. Δύσκολα βέβαια μπορεί να απαιτήσει κανείς, με την πολιτική κουλτούρα που υπάρχει στην Ελλάδα, να γίνει δεκτή μία ιδέα για «υπουργό κοινής αποδοχής» - ιδέα που θα μπορούσε να εξελιχθεί και σε αυτοπαγίδευση αυτού που το πρότεινε – αλλά τουλάχιστον θα ήταν μία διαφορετική κατάσταση εάν λειτουργούσαν κάποιες συναινετικές διαδικασίες σε όλες τις φάσεις από την εμφάνιση της πανδημίας.

Τώρα, που άρχισαν τα δύσκολα, η κυβέρνηση λέει ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο. Είναι σαφώς κι αυτό μία βελτίωση, καθότι το καλοκαίρι ειδικά μας έλεγε ότι όλα πάνε πρίμα. Όντως, όταν χάνονται μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα περισσότεροι από 1000 άνθρωποι είναι πόλεμος. Αλλά δεν είδα να λειτουργεί στο μεταξύ κανένα «πολεμικό συμβούλιο».

Τουναντίον, τα περισσότερα θέματα, που ανακύπτουν σε αυτό τον πόλεμο, λύνονται είτε με σφοδρή πολιτική αντιπαράθεση (λογικό και επιβεβλημένο ως ένα σημείο), είτε με αυταρχικής έμπνευσης αστυνομικά και δικαστικά κυνηγητά (σημείωση: αλήθεια τώρα, θα γίνει δικαστική έρευνα για τις εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο;;;).

Είναι απορίας άξιον λοιπόν το πώς κάποιοι έχουν την απαίτηση να μην γίνεται κριτική και να επιβληθεί ουσιαστικά ένα καθεστώς σιωπής. Μοιάζει παράλογο ειδικά όταν η κυβέρνηση υπερασπίζεται αποτυχημένες επιλογές της, εξωραΐζει την καθυστέρηση που επέδειξε και δικαιολογεί κάθε λάθος της.

ΥΓ 1: Η διαμαρτυρία του ΣΥΡΙΖΑ για τις κατασταλτικές συμπεριφορές θα είχε αξία εάν και ο ίδιος ως κυβέρνηση δεν κυνηγούσε τον Λαφαζάνη και τα κοινωνικά κινήματα κατά των πλειστηριασμών.

ΥΓ 2: Είναι αξιέπαινες ασφαλώς οι δωρεές μικρές και μεγάλες στο ΕΣΥ από ισχυρούς επιχειρηματίες, αλλά και κάθε εθελοντική προσφορά. Αλλά, οι υπουργοί τι δουλειά έχουν και εμφανίζονται σε εγκαίνια πχ ΜΕΘ, που φτιάχνονται από τέτοιες δωρεές; Και μάλιστα κομπορρημονούν αντί να αισθανθούν άσχημα που κάνουν άλλοι τη δουλειά, την οποία όφειλαν να κάνουν εκείνοι!