Φώφη Γιωτάκη

Είδε σοκαρισμένη να ξεπηδούν χρονοκάψουλες που κάποιοι θα ήθελαν να παραμείνουν για πάντα βαθιά θαμμένες στη γη. Είδε να ανοίγουν παράθυρα που κάποτε έκλεισαν ερμητικά και παρέμεναν έτσι επί χρόνια. Άκουσε φήμες και προσπάθησε να δει χωρίς αυτόκλητους κηδεμόνες την αλήθεια και αναρωτήθηκε αν είναι πραγματική η ελπίδα να σωθούν άνθρωποι από σεξουαλικά εγκλήματα και κάθε μορφής βία.

Και μετά, το ίδιο σοκαρισμένη είδε και πάλι τον κίνδυνο από τις αλληλοκατηγορίες και τις αντεγκλήσεις να χαθεί το νήμα και να ξεστρατίσει και πάλι η συζήτηση, να θαφτεί η ελπίδα. Αντί να ενθαρρυνθούν εμπράκτως κι άλλοι και άλλες να σπάσουν την σιωπή τους, να ακουστούν οι φωνές τους, να προστατευτούν, να ανοίξει διάπλατα ο δρόμος για την απόδοση δικαιοσύνης.

Ποιος ή ποια ακόμη αναρωτιέται ότι το  ελληνικό #MeToo είναι ένα κίνημα που τώρα γεννιέται και πρέπει να μείνει ελεύθερο και ακηδεμόνευτο;  Ποιος ή ποια αμφιβάλλει ότι τώρα είναι η ώρα που οι πολιτικές ηγεσίες, η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση πρέπει να καταφέρουν να συζητήσουν επί της ουσίας και όχι να αφήσουν τα τρολ του διαδικτύου να «υπαγορεύουν» ανακοινώσεις, το ύφος και το πεδίο της αντιπαράθεσης;

Κανείς δεν πιστεύει ότι με την παραδοχή και μόνο των «ατυχών επικοινωνιακών χειρισμών» ανοίγει ο δρόμος της υπεράσπισης των θυμάτων και της αποτροπής νέων αποτρόπαιων πράξεων. Κανείς επίσης δεν πιστεύει ότι με την ανοχή χυδαίων συνθημάτων στο διαδίκτυο θα ρίξει περισσότερο φως στα εγκλήματα και στην πραγματική συνθήκη αποτροπής τους. Κανείς φυσικά δεν μπορεί να πιστεύει ότι ο πρωθυπουργός έχει την ευθύνη για αποτρόπαιες πράξεις και κανείς δεν μπορεί να σπεύδει να καπελώσει το κίνημα που δημιουργείται.

 Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να αντιληφθεί εγκαίρως το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων του τόπου, πως θα δράσει άμεσα, χωρίς κομματικές σκοπιμότητες. Να ευχαριστήσει στην πράξη για το θάρρος τους, τους ανθρώπους που συνέβαλαν στο να σπάσει το απόστημα. Να ισχυροποιήσει και να δημιουργήσει θεσμούς.

Να ξεκινήσει -και η κυβέρνηση έχει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης- έναν αγώνα ενάντια σε αυτά τα νοσηρά φαινόμενα, να υψώσει τείχος στην κακοποίηση, στον βιασμό, στην σεξουαλική παρενόχληση. Και η αρχή πρέπει να γίνει από τα σχολεία. Να ενταχθεί πρώτα από όλα το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία.

Και στη συνέχεια να αξιολογηθούν και άλλες προτάσεις -ναι καταγράφηκαν αρκετές και ενδιαφέρουσες τις τελευταίες μέρες κατά τον δημόσιο διάλογο, αλλά χάθηκαν από την σφοδρότητα των πολιτικών αντιπαραθέσεων.

Να οργανωθούν με θεσμικό τρόπο εκπαιδευτικά σεμινάρια  και να εξασφαλιστεί εκπαιδευτικό υλικό με στόχο την επιμόρφωση σχετικά με την ισχύουσα νομοθεσία. Υπάρχει η παγκόσμια Σύμβαση κατά της βίας και της παρενόχλησης στην εργασία με την σφραγίδα του ΟΗΕ. Να επικυρωθεί. Να ενισχυθεί το πλαίσιο της εργατικής νομοθεσίας για την αναχαίτιση περιστατικών σεξουαλικής παρενόχλησης στην εργασία. Να αλλάξει το νομοθετικό πλαίσιο και να προστατεύσει τις πιο ευάλωτες κατηγορίες εργαζομένων απέναντι στη βία, όπως είναι οι γυναίκες τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, οι μετανάστες κα. Να βρεθούν οι «κωδικοί» και οι κώδικες για την αποτροπή εγκλημάτων αλλά και την απόδοση δικαιοσύνης.