Δημήτρης Χ. Παξινός

Άδειασε τα κατειλημμένα κτίρια από τους καταληψίες και παρέδωσε μια γειτονιά, τα Εξάρχεια, στους κατοίκους. Και με την αυστηρή περιφρούρηση σε χώρους γύρω από το κέντρο της Αθήνας, προφύλαξε τις τζαμαρίες των μαγαζιών από τις καταστροφές και τις λεηλασίες. Τόσο απλά. Έπραξε το αυτονόητο. Αυτό που συμβαίνει σε κάθε ευνομούμενη χώρα που δεν βάζουν λουκέτο και κλειδαμπαρώνουν πόρτες και παράθυρα.

Ως προς τα άλλα, χρειάζεται υπομονή. Μην βιαζόμαστε ούτε εμείς. Ούτε αυτοί που μας κυβερνούν. Ο κόσμος όμως βιάζεται, θα πείτε. Πώς να μην βιάζεται, όταν του υπόσχονται από τις πρώτες μέρες λαγούς με πετραχήλια και μετά προσπαθούν να τα μαζέψουν, να τα αλλοιώσουν περίτεχνα. Υποσχόμαστε προεκλογικά, για να ξεχάσουμε μετεκλογικά και να εντείνουμε τις προσπάθειές μας λίγο πριν τις εκλογές. Δίνοντας παροχές, από το περίσσευμα του προϋπολογισμού μας, παρά τους εν τω μεταξύ διορισμούς στο Δημόσιο, με τον έναν ή άλλο τρόπο. Ανάγκη σε ειδικούς φρουρούς, σε συνοριοφύλακες, σε νοσηλευτικό προσωπικό, και ό,τι άλλο ήθελε σκεφτεί κανείς. Είναι γεγονός ότι άλλες μερικές χιλιάδες θα τρέφονται από τον κρατικό κορβανά. Πάντα αξιοκρατικά. Βαρέλι δίχως πάτο. Και εκεί που κατηγορούσαμε και δικαίως, τους προηγούμενους, με τη σωρεία προσλήψεων, να που συμβαίνει το ίδιο και τώρα. Και μάλιστα λίγους μήνες μετά τις εκλογές.

Και να λοιπόν, που ο αρμόδιος υπουργός υπόσχεται, για λαϊκή κατανάλωση, θέσεις για ένα χρόνο, σε πολύ περιορισμένο αριθμό νέων του εξωτερικού. Και μάλιστα επιδοτώντας μεγάλο μέρος του μισθού. Αστεία πράγματα για αφελείς! Και αυτά συνηθισμένα και ξεφτισμένα. Θεέ μου αναρωτιέμαι: Είναι δυνατόν να είμαστε τόσο αφελείς, τόσο ευκολόπιστοι, τόσο προπαγανδιστές, για να βγαίνουμε να ισχυριζόμαστε κάτι τέτοιο; Μα πρώτα γελάνε οι νέοι του εξωτερικού όταν το άκουσαν. Απλώς δεν το πίστεψαν. Άλλωστε ένας από τους λόγους που έφυγαν, ήταν η αναξιοπιστία και εν τέλει ο ανίσχυρος λόγος διαφόρων ταγών που παίζουν εν ου παικτοίς. Κάπως έτσι τους απογοητεύουν ακόμη περισσότερο και παραμένουν εκεί που πήγε ο καθένας και αισθάνονται ότι δεν τους κοροϊδεύουν. Τους εμπιστεύονται και τους καλύπτουν με διάφορες παροχές. Καθόλου εικονικές, καθόλου ψεύτικες. Συνηθίζουν να ζουν άλλο τρόπο ζωής, οργανώνονται και δημιουργούν. Έχουν εμπιστοσύνη στο κράτος που προσφέρουν σκληρά τις υπηρεσίες τους. Και εκεί θα παραμείνουν, όσο η Ελλάδα, η χώρα που τους γέννησε, τους μεγάλωσε και τους ξέβρασε έξω από αυτήν. Κάποια μέρα, θα γυρίσουν. Όλοι θέλουν, μα δεν μπορούν, τουλάχιστον όχι ακόμα.

*Πρώην πρόεδρος Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών