Δημήτρης Παγαδάκης

Σκαρώνονται επιπόλαια μόνο σλόγκαν της συμφοράς. Του τύπου "drain the swamp”. Κοινώς "να αποξηράνουμε τον βάλτο»”. Το χουν πει πολλοί, αλλά το έκανε σημαία του ο λαϊκιστής Ντόναλντ Τραμπ.

Προσφάτως το υιοθέτησε σε άρθρο του που φιλοξενήθηκε σε αντιπολιτευόμενο ΜΜΕ και ο Αλέξης Τσίπρας. Ενδεχομένως δεν ήταν ο ίδιος ο συντάκτης του. Από τη στιγμή, όμως, που το υπέγραψε καταχωρίζεται ως δικό του. Έστω κι αν ήταν προϊόν κάποιου λογογράφου από το μίζερο αντισυστημικό τσούρμο του διαδικτύου.

Το μαρτυρά, άλλωστε, το ύφος του κείμενου που βρίθει δακρύβρεκτη ηθικολογία ψωνισμένη μπιρ παρά από το πανέρι της μνησικακίας, της τοξικότητας, του διχασμού. Στο ίδιο άρθρο πακετάρονται οι πολιτικοί του αντίπαλοί ως άρπαγες, κλέφτες, αγριάνθρωποι και κομματάρχες βιαστές, άθικτοι χάρη στις "άκρες" τους με την αστυνομία και την εκκλησία.

Το ίδιο πόνημα ξεχειλίζει εμπάθεια για τα "δικά τους παιδιά" που έχουν δήθεν κάθε δυνατότητα πρόσβασης στο Δημόσιο και τα κρατικά ταμεία. Επιμένει ακόμη ότι τάχα τους εξασφαλίζεται το προνόμιο των καλών σπουδών και του βολέματος σε καλοπληρωμένες θέσεις.

Με το στανιό αυτή η φλογερή έκθεση δεν διατυπώνει εγγράφως ότι υπάρχει ένα ανάλγητο δεξιό, ολιγαρχικό, πλουτοκρατικό κέντρο πολιτικής καθοδήγησης πίσω από κάθε βιασμό ή κάθε σωματεμπορία. Ποντάρει, απλώς, να κεντρίσει τα ευαίσθητα αντανακλαστικά του πιθανού αναγνώστη.

Επί της ουσία δεν πρόκειται μόνον για μια ακροβατικά επιδερμική προσέγγιση. Ούτε για μια μυωπικά μεροληπτική ταξική κριτική. Υπακούει σε μια υποκριτική οπτική που στοχεύει να υπηρετήσει την νομιμοποίηση κομματικών επιλογών και δράσεων του.

Με αφορμή, αν όχι με πρόσχημα, την σωματική και ψυχολογική κακοποίηση, δηλαδή το πολλαπλό βιασμό, της 12χρονης στο Κολωνό, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης εργαλειοποιεί το σοκαριστικό αυτό γεγονός. Και μέσω αυτού σερβίρει στους συγκλονισμένους πολίτες το αντιπολιτευτικό του αφήγημα.

Διαμηνύει σκόπιμα ότι "οι πράξεις και η ανηθικότητα της κυβέρνησης έχουν σπρώξει την κοινωνία στην ηθική έκπτωση, στον αγριαναθρωπισμό και στην υπόθαλψη των εγκληματιών". Με δυο λόγια ισχυρίζεται πως μέσα σε τριάμισι χρόνια η παρούσα διακυβέρνηση δημιούργησε μια νοσογόνο κοινωνία με σκληρά δυστοπικά χαρακτηριστικά.

Υποστηρίζει ότι η Ελλάδα του 21 ου αιώνα είναι ένας βάλτος που βιώνει μια ζοφερή κανονικότητα στο πλαίσιο της κοινωνικής διάλυσης. Η χώρα, κατά την γνώμη του συνοψίζει κάτι περίπου σαν το άθλιο Βικτωριανό Λονδίνο του 19ου αιώνα και του ορφανού Όλιβερ Τουίστ.

Κακά τα ψέματα. Κανείς δεν μπορεί να του προσάψει φάουλ για το τρόπο που διαχειρίζεται επικοινωνιακά τη πραγματικότητα. Αλλά όπα κάπου. Δεν είναι η χώρα έτσι όπως στρεβλά φαντασιώνεται και προπαγανδιστικά πλασάρει.

Στη πλειονότητα τους, άλλωστε οι πολίτες της ασπάζονται αξίες με ηθικό φορτίο. Έχουν σημείο αναφοράς το ανθρωπισμό και οριοθετούνται νηφάλια στις ανάγκες της κοινωνικής συμβίωσης. Δεν είναι άβουλα αγρίμια. Αδιάφορα, σμπαραλιασμένα ανδρείκελα σε μια απάνθρωπη ζούγκλα όπως αυθαίρετα επιμένει ο Αλέξης Τσίπρας..

Εκατοντάδες χιλιάδες γονείς μοχθούν καθημερινά για την σωστή ανατροφή των παιδιών τους. Δεκάδες χιλιάδες φιλότιμοι δάσκαλοι νοιάζονται για τη μόρφωσή τους. Χιλιάδες αξιοπρεπείς γιατροί, νοσηλευτές και αξιέπαινες προνοιακές δομές φροντίζουν, περιθάλπουν και υποστηρίζουν ανυπεράσπιστα, παραμελημένα και κακοποιημένα παιδιά.

Επί πλέον η πολιτεία διαθέτει θεσμούς, κανόνες, φορείς συμπαράστασης στα ανήλικα θύματα εκμετάλλευσης καθώς και όργανα δίωξης των αποτρόπαιων εγκλημάτων σε βάρος τους. Η ανεξάρτητη δικαιοσύνη έχει επίσης τις απαντήσεις σε τέτοιες ποινικά κολάσιμες πράξεις.

Αναγκαστικά, δεν θα μπουν όλοι και όλα χύμα στο τσουβάλι προκειμένου να εξυπηρετηθεί ένας εσκεμμένα διαπιστωτικός στοχασμός για το προσπορισμό πολιτικού οφέλους. Παρ τις επιμέρους ελλείψεις και παραλείψεις η χώρα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι.

Και επειδή η ανθρωπιά και η ευαισθησία δεν είναι κτήμα ενός μόνο κόμματος και αποκλειστικό προνόμιο μιας ιδεολογίας, η Ελλάδα αγαπάει, χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς, σαν δικά της όλα τα παιδιά του κόσμου που υποφέρουν.

Σαφώς και υπάρχουν βρόμικοι λεκέδες στην εγχώρια κοινωνία καθώς και μολυσμένα στάσιμα ύδατα. Εκεί όπου αναπτύσσονται ερπετά με μεγάλα στόματα και κροκοδείλια δάκρια. Αλλά δεν είναι δα κι όλος ο τόπος ένα λοιμώδες έλος προς αποξήρανση για να καλλιεργηθεί σανός.

Οι γενικεύσεις, εξάλλου, οδηγούν στη παγίδα των ψευδαισθήσεων. Είναι, όμως, αναφαίρετο δικαίωμα του αρθρογράφου να αυταπατάται διαδίδοντας ότι η χώρα βιώνει σκηνές από τα έργα του Κάρολου Ντίκενς. Αρκεί στο επόμενο λυπητερό παραμυθάκι που θα αφηγηθεί να διευκρινίσει πιο φάντασμα υποδύεται. Εκείνο των προηγούμενων, των παρόντων ή των μελλοντικών Χριστουγέννων;