Δημήτρης Παγαδάκης

Ο αμέριμνος πολίτης διάβαζε ένα πρωτοσέλιδο τίτλο που φαρδιά πλατιά διακήρυσσε πως “ ξαναφέρνει το τέως. Ποιος; Μα φυσικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ποιον; Μα, βεβαίως, τον Κωνσταντίνο το Β΄. Γνωστότερο ως Γλίξμπουργκ ή Ντε λα Γκρέτσια.

Ένα μάλλον καταπονημένο 82χρονο, ο οποίος πριν λίγα χρόνια περιδιαβαίνοντας με μπαστούνι τη πλατεία Συντάγματος αντιχαιρετούσε εκ του μακρόθεν όποιον έκανε νεύμα σε διερχόμενα ταξί. Προφανώς νόμιζε ότι σηκώνοντας το χέρι τον καλωσόριζε και τον επευφημούσε.

Το σπουδαιότερο είναι ότι η εφημερίδα ισχυριζόταν ότι ο πρωθυπουργός επαναφέρει το τέως βασιλιά “από το παράθυρο”. Ήγουν λαθραία. Κάτι σαν ρουσφέτι σε αποτυχόντα του ΑΣΕΠ που διορίζεται στη ζούλα στο Δημόσιο.

Ωστόσο, η “αποκάλυψη” της σκοτεινής και δόλιας αυτής μεθόδευσης έκανε το πάταγο που συνηθίζεται στις σουρεαλιστικές κωμωδίες. Συντάραξε καλόπιστους ταπεινούς υπηκόους και ενθουσίασε επιπόλαιες οικογένειες γαλαζοαίματων.

Η εγχώρια μπαγιάτικη ανακτορική καμαρίλα αναθαρρυμένη έσπευσε να ραφτεί για χοροεσπερίδα στο παλάτι. Ή ,τέλος πάντων, για κοσμική εμφάνιση στο παλιό τσιφλίκι του Τουρκαλβανού Τατόη. Επί πλέον οι ιεροψάλτες έκαναν πρόβα στο απολυτίκιο “ νίκας τοις βασιλεύσει”.

Εν τω μεταξύ στην ανθηρή αυτή ατμόσφαιρα οι πωλήσεις για γλάστρες σγουρού βασιλικού ανέβηκαν θεαματικά στα ανθοπωλεία. Οι καλτ σινεφίλ έψαχναν σε κασέτα το “Βασιλιά της Κωμωδίας” του Σκορσέζε.

Τα αθώα παιδιά αναζητούσαν αποκριάτικες φορεσιές πριγκίπων και πριγκιπισσών. Και μες τη τρελή χαρά απαιτούσαν να ξαναδούν την ”Επιστροφή του Βασιλιά¨από την επική τριλογία φαντασίας “Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών”.

Παρομοίως, αφού διαδόθηκε δροσερό, εύθυμο και ανάλαφρο το απόκρυφο αυτό μυστικό, οι Ευρωπαίοι άνακτες και οι άνασσες αντρειώθηκαν ψυχικά. Και μπήκαν, ως έτοιμοι από καιρό, σα θαρραλέοι, στο κλίμα. Με τον ζήλο της νοσταλγίας που παρατηρείται στους μεγαλοπρεπώς θρονιασμένους.

Οι οίκοι των Σλέσβιχ-Χόλσταϊν και των Ουίνδσορ, των Χοεντσόλερν-Ζίγκμαρινγκε και των Βουρβόνων γυάλιζαν τιμητικά παράσημα, ακόνιζαν ξίφη, ξεσκόνιζαν στέμματα και διαδήματα..Ωσαύτως, οι Ανατολίτικες δυναστείες των Χαλίφα, των Χασεμιτών, των Παχλεβί γάνωναν τα σκουριασμένα γιαταγάνια των επίσημων στολών τους.

Όλα αυτά χάριν της αίγλης μιας ντόπιας μοναρχικής παλινόρθωσης που υποτίθεται βρισκόταν προ του παραθύρου. Με το σκήπτρο σε ρόλο κονταριού στο άλμα επί κοντό για να τρυπώσει από τα παραθυρόφυλλα ο μεγαλειότατος. Έτσι ώστε να ολοκληρωθεί η φάρσα.

Ατυχώς, οι οφθαλμαπάτες κρατάνε ελάχιστα. Λιώνουν σαν τα παγωτά χωνάκι, μόλις σφίξουν οι ζέστες. Από τη συγκεκριμένη παρωδία απέμεινε μόνο μια αφόρητα γραφική ρετρολαγνεία. Στρεβλή, κούφια, ελλειμματική. Τραγελαφική εν τελεί. Και τόσο μάταιη παρότι την υιοθέτησε το, επιρρεπές στο βέρτιγκο, κόμμα της αξιωματικής αντιπολιτευσης.

Ενδεχομένως, το τελευταίο δεν έχει πληροφορηθεί ότι στην χώρα δεν υπάρχει ζήτημα πολιτειακής προτίμησης. Ούτε ζογκλερικές απόπειρες αλλαγής του από οπουδήποτε. Τη πόρτα, το φινιστρίνι, τον υπόνομο. Το θέμα έχει λυθεί οριστικά και αμετάκλητα με δημοψήφισμα.

Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι μια μερίδα ηγετικών στελεχών του εν λόγω κόμματος δεν τα πάει καλά με τα δημοψηφίσματα. Πόσο μάλλον με την ιστορική μνήμη; Ακόμη, όμως, και για τους σύγχρονους οπερετικούς Ροβιεσπέρους δεν υφίστανται πλέον τεστ αντιμοναρχικής ταξινόμησης των πολιτών σε μια χώρα δίχως βασιλεία εδώ και περίπου μισό αιώνα.

Αντιπολιτευόμενοι καβάλα στο άρμα του “βασιλιά -καρνάβαλου” διακινούν απλώς τσάμπα φαντασιώσεις, μπιρ παρά εμμονές, κορώνες παραλογισμού. Και τόσο αυτοεξεφτιλιστικά καλαμπούρια τα οποία δεν εκλαμβάνονται καν ως απροκάλυπτη δημαγωγία. Ίσως μόνο ως αναφλεκτήρες πανικού για επίδοξους αρχηγίζοντες.