Δημήτρης Δανίκας

Οι ψηφοφόροι. Που μας εκλαμβάνουν ως νούμερα. Ως αριθμούς. Ως «κεφάλια». Ως πρόβοτα. Η σιωπή των αμνών. Ως πότε; Αντε να δούμε μέχρι πόσο θα αντέξει η υπομονή. Μπας και έχουμε συνηθίσει; Μπας και έχουμε εθισθεί;

Φυσικά αναφέρομαι και παραπέμπω στην ηλεκτρονική «αλληλογραφία» του πρώην υπουργού Εθνικής Αμυνας προς τον πρώην υπουργό των εξωτερικών υποθέσεων

«Θα σε λιώσω, θα σε πατήσω, αλήτη» και άλλα τέτοια. Εσμός, Βόθρος. Υπόνομος. Ούτε σε χαμαιτυπείο. Ούτε στη Τρούμπα του λιμανιού επί κόκκινων φαναριών. Ούτε σε ξεκατινιάσματα. Ούτε σε ξεμαλλιάσματα. Ούτε σε καθημερικές κλωτσοπατινάδες μεταξύ οδηγών, περαστικών, γειτόνων. Ούτε πουθενά

Ο υπουργός Εθνικής Αμυνας. Δηλαδή εθνικής αξιοπρέπειας. Δηλαδή εθνικής υπερηφάνειας. Δηλαδή εθνικής ομοψυχίας. Δηλαδή εθνικής προστασίας. Δηλαδή «τιμή σ’ εκείνους όπου στη ζωή των όρισαν και φυλαγουν Θερμοπύλες». Ου να μου χαθείς

Η χυδαιότητα λοιπόν. Η ασυγκράτητη χυδαιότητα. Η χλεύη των πάντων. Των πρώην δεξιών και γαλάζιων συνεργατών. Η χλεύη των επίσης πρώην κομμουνιστών και τάχα μου φιλολαικών συντρόφων αριστερών. Η χυδαιότητα ενός αντιμνημονιακού

Ο εσμός από τον απόπατο των ψηφολάγνων πολιτικών. Που πορεύονται με ότι να ναι. Που συμπορεύονται με όποιον να ναι. Που θερμαίνουν τον θώκο τους με πορδές, με υβρεολόγια και με κραυγές. Και που χρησιμοποιούν τον όποιο να ναι προειμένου να τον χρησιμοποιούν ως ανεμιστήρα, λάσπη, συκοφάντη και της δικής τους εξουσίας ανεμάρτιστο καντηλανάφτη

Αλλά και εσύ που τον ψήφισες. Εσύ που ως μέγα και ασυμβίβαστο πατριώτη τον εξέλαβες. Εσύ που τις μεγαλοπρεπείς κορώνες του καταχειροκρότησες. Εσύ, τώρα που δεν αισθάνεσαι ίχνος, τσίπα ντροπής. Τίποτα!

Ετσι πέρασε από μπροστά σου. Σαν η οσμή να μην τρύπωσε και να μη μόλυνε την αξιοπρέπειά σου. Μπας και εσύ, χωρίς να το αντιληφθείς, κολυμπάς μαζί του στον ίδιο πολτό της δικής του αλλά και της δικής σου χυδαιότητας; Μπας και είσαι παράγωγο, υποπροιόν, φερέφωνο, ρεπλίκα και υποκατάστατό του;

Και δεν είσαι μόνο εσύ. Είναι κυρίως οι άλλοι, οι μεγάλοι, οι σωτήρες της πολιτικής. Και των δύο αποχρώσεων. Και του γαλάζιου αλλά και του ροζ. Γιατί από εκεί, από το γαλάζιο μαντρί, προήλθε, διαπαιδαγωγήθηκε, πρυτάνευσε, κυριάρχησε, μεγαλούργησε αυτός ο νταής. Γιατί από τότε, ως αυτόκλητος εισαγγελέας εκσφεδονίζοντας λάσπη προς τους αντιπάλους του κατηγορώντας τον Ανδρέα Παπανδρέου και την παρέα του ως εγκεφάλους της τρομοκρατίας που συνωμοτούν και υποκινούν τα κουμπούρια της 17ης Νοέμβρη

Ετσι βολεύτηκε η γαλάζια παράταξή του. Οπως στη συνέχεια βολεύτηκε η δεύτερη παράταξή του. Η αριστερή και ριζοσπαστική για τη «διάσωση» την ελληνική. Το ίδιο κι εκεί. Εκσφεδονίζοντας λάσπη προς τους πρώην συνεργάτες του. Πάλι έκαμε τη δουλειά του. Πάλι πρόθυμος. Πάλι χρήσιμος. Πάλι αποτελεσματικός. Και στη συνέχεια «έξω απ εδώ, είσαι ακροδεξιός»

Με απλά λόγια «άνθρωπος για όλες τις εποχές και για όλα τα κόμματα». Και όσοι τον κατηγορούν ξεχνούν και επίτηδες αρνούνται να θυμηθούν. Και το αρντούνται επειδή αν το «θυμηθούν» θα πρέπει ειλικρινώς να αυτομαστιγωθούν. Και αν ειλικρινώς αυτομαστιγωθούν θα πρέπει να αυτοκαθαρθούν

Μα πως να αυτοκαθαρθούν; Αφού την λασπολογία πολλοί αγάπησαν τον λασπολόγο ουδείς!