Δημήτρης Δανίκας

Ενα λοιπόν. Η χώρα ένα απέραντο ΚΑΠΗ. Αρκεί κανείς να υπολογίσει τους εφιαλτικούς αριθμούς. Τουλάχιστον δύο και πλέον εκατομμύρια λαμβάνουν μηνιαίως από τους καταλόγους του συνταξιοδοτικού. Αν προσθέσουμε και τους «υπόλοιπους» που ξεροσταλιάζουν αναμένοντας τις συντάξεις τους, τότε το σύνολο των απομάχων πλησιάζει τα 3 εκατομμύρια. Και αν τους συγκρίνουμε με τους εργαζόμενους, η Ελλάδα μοιάζει με απέραντο νεκροταφείο.

Δύο λοιπόν. Μέρος των συντάξεων καταλήγει στις άδειες τσέπες εκατοντάδων χιλιάδων της νέας γενιάς. Δηλαδή παππούς, γιαγιά, πατέρας και μάνα τροφοδοτούν καθημερινά με 10-20 ευρώπουλα τα πορτοφόλια των παιδιών τους. Αυτά τα «συνταξιοδοτημένα» ευρώπουλα καταλήγουν στα καφενεία, στα μπαρ, στα κλαμπ, στα σουβλατζίδικα και τις πιτσαρίες. Αυτή η ανατροφοδοτούμενη περιδίνηση ενισχύει και διογκώνει τη στρεβλή ανάπτυξη εμπορίου και κατανάλωσης. Δηλαδή μιας οικονομίας που τραμπαλίζεται μεταξύ περιπτέρου και ψιλικατζίδικου. Με απλά λόγια, ο δημόσιος κορβανάς και τα «εξαερωμένα» ασφαλιστικά ταμεία τροφοδοτούν καφετέριες και πιτσαρίες!

Τρία λοιπόν. Εξαιτίας αυτής της διαδικασίας εκατοντάδες χιλιάδες νέοι με εκμαυλισμένη συνείδηση ξημεροβραδιάζονται σουλατσάροντας από πλατεία σε πλατεία. Και εξαιτίας αυτής της καθημερινής ψιλικατζίδικης αλλά βολικής τροφοδοσίας, αρκετοί άνεργοι αποψιλώνονται από την απαραίτηση αναμέτρησή τους με την πραγματικότητα και τη δημιουργία. Κάπως έτσι, η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε μηχανή παραγωγής «γεροντονέων».

Τέσσερα λοιπόν. Η ισονομία εκλαμβάνεται ως ισοπέδωση των συνταξιούχων. Γιατί, σύμφωνα μάλιστα με την πέτσινη αριστερή λογική, ο συνταξιούχος που «εγκατέλειψε» στα 40, άντε 50 χρόνια, εξισώνεται με εκείνον που ολοκλήρωσε στα 60, ίσως και στα εβδομήντα. Επίσης ο συνταξιούχος που έχει καταβάλει λιγότερα ένσημα, εξισώνεται περίπου με εκείνον που έχει πληρώσει τα μαλλιά της κεφαλής του. Και που αν το ίδιο ποσό το είχε καταθέσει στην ασφαλιστική Lloyd’s, είναι σίγουρο πως σε κάθε δύσκολη περίπτωση θα τον μετέφεραν με ελικόπτερο στο νοσοκομείο και θα απολάμβανε τα προνόμια της πρώτης θέσης. Αντί δηλαδή να λαμβάνεις το αντίστοιχο που δικαιούσαι από τα χρόνια υπηρεσίας και από τα χρήματα του ιδρώτα και των σπουδών σου, καταλήγεις, περίπου, στον ίδιο κατάλογο με τους κοπανατζήδες.

Πέντε λοιπόν. Οταν οι πέτσινοι αριστεροί ομιλούν για πλούσιους και προνομιούχους, προφανώς αναφέρονται σε παραγωγικούς, δημιουργικούς εργαζομένους που λόγω σπουδών, εξειδίκευσης και επιδεξιότητας αμείβονταν με 5.000 ίσως και 10.000 μηνιαίως. Με απλά λόγια, όσο καλύτερος είσαι, με τον ιδρώτα σου και τα αποτελέσματα της εργασίας σου, τόσο το χειρότερο για εσένα. Ετσι ενθαρρύνεται η μετριότητα. Ετσι το «αριστερό» σύστημα πριμοδοτεί την αναξιοκρατία. Κι έτσι με τα επιδόματα, τα ψίχουλα και τα «συνταξιοδοτούμενα» ευρώπουλα η χώρα μοιάζει με τουριστικό πτυελοδοχείο της Ευρωπαϊκής Ενωσης

Εξι λοιπόν. Και κάτι σχετικά με την ανελέητη, συστηματική και καθημερινή επανάληψη της νεοδημοκρατικής προπαγάνδας. Πως όπου να ’ναι καταφθάνουν εφιαλτικές περικοπές στα πορτοφόλια των συνταξιούχων. Θα τους υπενθυμίσω τότε που σύσσωμη η αντιπολίτευση είχε επενδύσει στην επιστροφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή στο Προεδρικό Μέγαρο, ως επιλογή του σοσιαλιστή, «αριστερού» και μεγιστοτιτάνα αίλουρου Ανδρέα Παπανδρέου. Το αποτέλεσμα αυτής της μονοδιάστατης, επιπόλαιης και ανεγκέφαλης προπαγάνδας κατέληξε θρίαμβος για τον Ανδρέα. Αντί του δεξιού Καραμανλή, την ύστατη στιγμή, ακούστηκε με ανακούφιση το όνομα του τάχα μου αριστερού αντάρτη Χρήστου Σαρτζετάκη.

Φανταστείτε λοιπόν αν την τελευταία στιγμή οι συντάξεις παραμείνουν όπως εχθές. Τότε η αριστερή πανωλεθρία μπορεί να μεταβληθεί σε θρίαμβο. Και ο δεξιός θρίαμβος σε πανωλεθρία. Κράτα που σου λέω μικρό καλάθι. Η απόσταση μεταξύ πανωλεθρίας και θριάμβου ήταν, είναι και θα είναι δυσδιάκριτη σε αυτή την απέραντη ΚΑΠΕΛΛΑΔΑ.