Δημήτρης Δανίκας

Όπως δεν συμβαίνει στις ταινίες του. Αφού υπήρξε ορκισμένος οπαδός του ορθολογισμού. Και λάτρης της Ιστορίας και της ανθρώπινης περιπέτειας. Κι όμως πάνω στο τυχαίο, στη μοίρα και στο πεπρωμένο. Απίστευτο!

Το αντικειμενικό κριτήριο αξιολόγησης καλλιτεχνών ένα και μοναδικό: η διεθνής αναγνώριση και η επίσης διεθνής καταξίωση. Ως εκ τούτου, τρία ελληνικά ονόματα με διεθνή καριέρα και ακτινοβολία. Κατά χρονική σειρά: Μιχάλης Κακογιάννης (Κύπριος), Θόδωρος Αγγελόπουλος, Γιώργος Λάνθιμος

Αρέσει δεν αρέσει, αυτή η πραγματικότητα. Ο Κακογιάννης με διακρίσεις τόσο στις Κάννες όσο και στα Οσκαρ. Ο Αγγελόπουλος, εκτός όλων των άλλων ο μοναδικός Ελληνας σκηνοθέτης με Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ των Καννών. Συνέβη τον Μάιο του 1998 και μάλιστα με πρόεδρο της Κριτικής Επιτροπής τον Μάρτιν Σκορσίζι. Και ο Λάνθιμος με μπόλικες υποψηφιότητες για Οσκαρ

Ολους τους άλλους ούτε κατ όνομα τους γνωρίζουν. Από τον μακαρίτη Γιάννη Δαλιανίδη μέχρι τον τελευταίο ταλαντούχο που υποτίθεται ότι καλλιτεχνικές ταινίες γυρίζει. Πάμε παρακάτω

Ο Αγγελόπουλος με το δικό του προσωπικό ύφος. Με τη δική του σφραγίδα και με τα δικά του τεράστια μονοπλάνα. Οπου η Ιστορία «συνευρίσκεται» τόσο με το παρελθόν όσο και με το παρόν αλλά και με το άτομο και το συλλογικό.

Όταν ο «Θίασος» προβλήθηκε στις Κάννες, εκτός διαγωνιστικού ανταγωνισμού επειδή η τότε κυβέρνηση εξέλαβε το σενάριο ως αριστερό, μονοδιάστατο και υποκειμενικό, τα πλήθη των θεατών έκαναν ουρές ξεροσταλιάζοντας για ένα εισιτήριο. Ο Βέρνερ Χέρτζογκ, μετά την προβολή, έσκυψε και ασπάστηκε τα υποδήματα του Ελληνα σκηνοθέτη και ο Γαλλικός αλλά και ο Ιταλικός Τύπος συμφώνησαν ότι ο «Θίασος» θα έπαιρνε Χρυσό Φοίνικα. Αλλά η Ελλάς τρώει τα παιδιά της

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος με την «Αναπαράσταση», με τις «Μέρες ‘36», με «θίασο», με «Ταξίδι στα Κύθηρα», με «Τοπίο στην ομίχλη», με «το βλέμμα του Οδυσσέα» και με την «Αιωνιότητα». Με κάποιες από τις ταινίες του διαφώνησα και διαφωνώ. Το στυλ έγινε μανιέρα και η μανιέρα κατέληξε συνταγή για όλα. Όμως κάποιες από τις κορυφαίες του στιγμές εξακολουθούν να θεωρούνται αξεπέραστες και μοναδικές

Και κάτι ακόμα. Για να το βάλουμε καλά στο μυαλό μας. Το έργο του Αγγελόπουλου αν και εντελώς ελληνικό, με ρίζες και αναφορές εντελώς ελληνικές, είναι ταυτόχρονα και πολυδιάστατο και Ευρωπαικό και διεθνές και πανανθρώπινο

Και τέλος το Σινεμά, όπως το Θέατρο, δεν είναι μονής και αποκλειστικής κατεύθυνσης. Διαφορετικά τα πάντα, ό, τι βλέπουμε στο σινεμά, θα αποτελούνταν από γροθιές, πυροβολισμούς, φονικά, κατά συρροή δολοφόνους και από ανέκδοτα της πλάκας να περνάει η ώρα. Χωρίς το διαφορετικό, το ιδιαίτερο και το αιρετικό όλα μα όλα θα έμοιαζαν και εμείς θα καταλήγαμε σε βαθιά χασμουρητά! Theo δεν ξεχνώ!