Δημ. Μαρκόπουλος

Μια πρώτη ανάλυση δείχνει πως η προπαγάνδα ετών κι ετών πως υπάρχει "ταξική διαφορά" μεταξύ εργοδότη κι εργαζόμενου έχει πιάσει τόπο. Ο Έλληνας μισθωτός στον ιδιωτικό τομέα αισθάνεται ένα χάσμα με αυτόν που τον μισθοδοτεί με αποτέλεσμα που εκφράζεται πολιτικά. Η Αριστερά κυριάρχησε στις μισθοσυντήρητες ομάδες από τα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, πολεμώντας συστηματικά την επιχειρηματικότητα. "Έχουμε άλλα συμφέροντα" φώναζε για χρόνια μια μερίδα συνδικαλιστών, διαλύοντας ή ακυρώνοντας επενδύσεις.

Είναι εκείνοι που ρήμαξαν το Πέραμα και τη ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία. Είναι οι συνδικαλιστές που διέλυσαν την Ολυμπιακή Αεροπορία με τις διαρκείς απεργίες τους. Εκείνοι που ζητούσαν - και ζητούν - κρατικοποιήσεις. Όλοι τους έχουν επιβιώσει κι εκφράζονται πλέον μέσω του ΣΥΡΙΖΑ που εξακολουθεί να ενεργοποιεί αυτό το ρήγμα μεταξύ εργοδότη κι εργαζόμενου.

Σπάνια ο Έλληνας μισθωτός αισθάνεται κοντά με αυτόν που τον απασχολεί. Και για αυτό το λόγο δύσκολα ο υπάλληλος κατανοεί την αξία του όρου "επιχειρηματικότητα". Κρυφά, ο μισθωτός στον ιδιωτικό τομέα έχει ένα και μόνο αντικείμενο "πόθου". Τη μονιμότητα. Γιατί αυτό καλλιεργήθηκε τόσα και τόσα χρόνια.

Όχι φυσικά πως και ο εγχώριος καπιταλισμός δεν έχει τις δικές του ευθύνες. Επιχειρηματίες που προκαλούν σε καιρό κρίσης υπάρχουν. Εκείνοι που φορτώνουν τις επιχειρήσεις τους με τα προσωπικά τους - υπέρογκα - έξοδα και με αχρείαστες δαπάνες υπάρχουν. Όμως σε γενικές γραμμές δεν υπήρξε κλίμα συναίνεσης με την υγιή και κυρίως μικρομεσαία επιχειρηματικότητα.

Η βαθύτερη όμως αιτία έχει να κάνει με τη μακροχρόνια συκοφάντηση των φοροελαφρύνσεων που η ΝΔ κυρίως προτείνει. Ο μέσος Έλληνας δεν κατανοεί πως ελάφρυνση από τους φόρους για τις εταιρείες, δεν σημαίνει πως θα γίνουν οι επιχειρηματίες πάμπλουτοι και ο εργαζόμενος θα χάσει. Σημαίνουν διατήρηση και τόνωση των θέσεων απασχόλησης.

Αυτό που δεν έχει γίνει κατανοητό στους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα είναι πως μπορεί η αριστερά και ο συνδικαλισμός να βοήθησαν όντως στις εργατικές διεκδικήσεις για καλύτερες συνθήκες εργασίας, για ανθρώπινα ωράρια και άλλα, όμως ο φιλελευθερισμός είναι που θα φέρει νέες δουλειές. Καλό για παράδειγμα το 8ώρο. Όλοι μας το θέλουμε. Όμως τί να το κάνεις αν δεν υπάρχει καν θέση εργασίας; Αν δεν υπάρχει ο τρόπος να απασχοληθείς;

Καλή η αύξηση των ημερομισθίων ή των μισθών. Αρκεί να είσαι κάπου και να εργάζεσαι.

Και την απάντηση στο πρόβλημα της απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα κακά τα ψέματα. Δεν την έχει η άρνηση της αριστεράς. Την έχει ο πολιτικός φιλελευθερισμός. Το πολιτικό αυτό ρεύμα που ανέκαθεν ήξερε να δημιουργεί ανάπτυξη και πρόοδο. Καινούργιες δουλειές.

Ίσως τα ευρήματα της πρόσφατης δημοσκόπησης να πρέπει να κινητοποιήσουν τη ΝΔ και επικοινωνιακά. Αυτό το σύνθημα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιτυχημένα έριξε στη ΔΕΘ πως "με Νέα Δημοκρατία θα έχουμε και Νέες Δουλειές" θα πρέπει να ακουστεί περισσότερο. Να γίνει δυνατότερο. Αλλιώς, η σπέκουλα της αριστεράς, η γκρίζα πολιτική και πάλι θα κυριαρχήσει έναντι της ανάγκης για πραγματική πρόοδο κι ανάπτυξη.