Βασίλης Χιώτης

“Όχι” δήλωσε χθες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, επισημαίνοντας πως “η εξωτερική πολιτική δεν επηρεάζεται από συλλαλητήρια.


Αλλά λέει την αλήθεια;


Αν δεν τρόμαξε η κυβέρνηση από το συλλαλητήριο, τότε γιατί ο κυβερνητικός εκπρόσωπος οργάνωσε χθες έκτακτη συνέντευξη τύπου, μόνο και μόνο για το σχολιάσει;


Αν δεν τρόμαξε με τον λαό που συγκεντρώθηκε, γιατί ο κ. Τζανακόπουλος απέφυγε χθες να πει το παραμικρό για τον όγκο της διαδήλωσης, όταν μέχρι την Παρασκευή σχεδόν όλοι οι κυβερνητικοί παράγοντες προεξοφλούσαν πως το συλλαλητήριο θα αποτύχει και πως μετά βίας θα καταφέρουν να κυκλώσουν τον Λευκό Πύργο;

Η αλήθεια λοιπόν είναι πως ο αριθμός των διαδηλωτών τρόμαξε την κυβέρνηση.


Όταν οι συγκεντρωθέντες σε ένα συλλαλητήριο που οργανώθηκε πρόχειρα και χωρίς να στηριχθεί ανοιχτά από κανένα κόμμα, ξεπέρασαν τις 100.000-150.000, αυτό σημαίνει πως όποιος πάει κόντρα στην επιθυμία τους, διαγράφει μονομιάς ένα ποσοστό 5-10% του εκλογικού σώματος, ίσως και μεγαλύτερου, αν υπολογίσει κάποιος και τον αριθμό όσων δεν μπόρεσαν να δώσουν το παρών στην συμπρωτεύουσα.

Και για μια κυβέρνηση που μαζεύει τις ψήφους με το κουταλάκι, μοιράζοντας παροχές και προνόμια σε μικρές κατηγορίες ψηφοφόρων, είναι λογικό να μην θέλει να χαρίσει στους αντιπάλους του ένα τόσο μεγάλο κομμάτι της εκλογικής πίτας.


Είναι προφανές λοιπόν, πως η κυβέρνηση από χθες αναζητά μια ευκαιρία “για να κάνει πίσω”.


Δεν μπορεί να ομολογήσει πως εγκαταλείπει την προσπάθεια για την επίτευξη μιας συμφωνίας στο ζήτημα της ονομασίας, διότι αυτό θα ισοδυναμούσε με πολιτική αυτοκτονία.

Αλλά μάλλον προσεύχεται πλέον, “να κάνουν πίσω οι γείτονες” για να μην αναγκαστεί να υποχωρήσει η ίδια.

Κι αυτό θα φανεί πιθανότατα από την συνάντηση που θα έχει αύριο ο πρωθυπουργός με τον ομόλογό του της ΠΓΔΜ στο Νταβός, όπου ο Αλέξης Τσίπρας αναμένεται να ζητήσει εγγυήσεις από τον Ζόραν Ζάεφ για να συνεχίσει τις διαβουλεύσεις.


Αν για παράδειγμα ο κ. Τσίπρας ζητήσει από τον κ. Ζάεφ να αλλάξει πρώτα το Σύνταγμα της χώρας του και να απαλείψει το άρθρο 49 που μιλά για “μακεδονικές μειονότητες και εκπατρισμένους μακεδόνες” πριν προχωρήσει σε συμφωνία, τότε πιθανότατα ο κ. Ζάεφ θα ομολογήσει πως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να το εγγυηθεί, διότι δεν διαθέτει την πολιτική ισχύ να το επιβάλλει.


Αν επίσης η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ θελήσει να προχωρήσει σε δημοψήφισμα για ένα συμβιβασμό για την ονομασία, τότε πιθανότατα το αποτέλεσμα θα είναι αρνητικό, επειδή και στα Σκόπια το πολιτικό κλίμα είναι ιδιαίτερα φορτισμένο.


Κι αν η γειτονική χώρα τα καταφέρει και τα δύο, τότε η ελληνική κυβέρνηση, μπορεί να διοργανώσει η ίδια δημοψήφισμα για το ζήτημα της ονομασίας, γνωρίζοντας ήδη, πως το “ΟΧΙ” θα θριαμβεύσει.

Μπορεί χθες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να απέκλεισε κατηγορηματικά την πιθανότητα δημοψηφίσματος στην Ελλάδα, αλλά με την ίδια κατηγορηματικότητα διέψευδε και το δημοψήφισμα για το τρίτο μνημόνιο, μέχρι που ήρθε η ώρα να το ανακοινώσει.

Κι αυτή τη φορά, αν κάνει δημοψήφισμα, θα είναι και μια ευκαιρία να σεβαστεί και την ετυμηγορία των Ελλήνων και να ξεπλύνει την ντροπή του 2015, που πήρε ένα δημοψήφισμα με καθαρό “ΟΧΙ” και το έκανε καθαρό “ΝΑΙ”.

Διότι είναι προφανές, πως μετά το συλλαλητήριο της Κυριακής στην Θεσσαλονίκη, η κυβέρνηση αναζητά εναγωνίως μια διέξοδο διαφυγής, διαπιστώνοντας πως έχει εγκλωβιστεί από μια ακόμα άστοχη επιλογή της.


Και στην πολιτική, όποιος εγκλωβίζεται σε αδιέξοδα, έχει το γνωστό τέλος...