Βασίλης Χιώτης

“Χρειαζόμαστε καλύτερη επικοινωνιακή στρατηγική. Χρειαζόμαστε ανανέωση. Πρέπει να αλλάξουμε εικόνα”, τόνιζαν τότε τα στελέχη του κόμματος, προαναγγέλλοντας ένα νέο ξεκίνημα.

Έντεκα μήνες μετά, για τους ίδιους λόγους αντικαταστάθηκε χθες ο Βασίλης Κικίλιας με την Μαρία Σπυράκη.

Κανείς δεν μπορεί να πει πως ο Γιώργος Κουμουτσάκος δεν έκανε καλά τη δουλειά του.

Εξέφραζε θέσεις και απόψεις που αποφασιζόταν από την ηγεσία του κόμματος. Το ίδιο έκανε κι ο Βασίλης Κικίλιας. Το ίδιο θα κάνει και η Μαρία Σπυράκη. Ο εκπρόσωπος τύπου δεν χαράσσει πολιτική. Απλώς την υπηρετεί. Μπορεί κάποιος να την υπηρετεί κάπως καλύτερα από κάποιον άλλο, αλλά κατά κανόνα δεν ευθύνεται αυτός, αν η εικόνα δεν αλλάζει. Εκπρόσωποι τύπου με μαγικά ραβδιά δεν υπάρχουν, ούτε υπήρξαν ποτέ.

Θα είναι λάθος λοιπόν να φορτώνει οποιοσδήποτε στον εκπρόσωπο τύπου, το πρόβλημα επικοινωνίας που αντιμετωπίζει εδώ και χρόνια η Ν.Δ. Καλός ήταν ο Κουμουτσάκος, καλός ο Κικίλιας, καλή θα είναι κι η Σπυράκη.

Αλλά τι να σου κάνει ο εκπρόσωπος, όταν ένα ολόκληρο κόμμα βασίζεται πλέον αποκλειστικά στον αρχηγό της, άντε και σε τρία-τέσσερα στελέχη για να κερδίσει τον πόλεμο της επικοινωνίας;

Τι να σου κάνει ο εκπρόσωπος τύπου, όταν υπάρχει μια κυβέρνηση που κάνει τη μια γκάφα μετά την άλλη και η αξιωματική αντιπολίτευση δεν κατορθώνει να αξιοποιήσει πολλές από αυτές;

Αν διαβάσει κανείς τις ανακοινώσεις που εκδίδουν οι τομεάρχες και οι συντονιστές του κόμματος, θα αντιληφθεί πως κάποιοι δεν έχουν τις ικανότητες, και κάποιοι άλλοι το κέφι, για να κάνουν την διαφορά.

Αν παρακολουθήσει τις ομιλίες τους στη Βουλή, αλλά και τις εμφανίσεις τους στα ΜΜΕ, θα διαπιστώσει πως αρκετοί δεν αξίζουν να έχουν κομματικό αξίωμα. Αλλά έχουν όλοι! Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει μοιράσει σε όλους κι από ένα “λοφίο” για να τους έχει ικανοποιημένους και να μη γκρινιάζουν, όπως έκανε στο παρελθόν κι ο Σαμαράς, αλλά κι ο Καραμανλής.

Αυτή είναι μια επιτυχημένη συνταγή ηρεμίας στο κόμμα. Όχι όμως και επιτυχίας.
Μπορεί κάποιος να είναι καλός βουλευτής για την περιφέρειά του, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι απαραίτητα καλός και στην αντιπολίτευση.

Κι όταν όλοι έχουν ένα αξίωμα, δεν λειτουργεί ο ανταγωνισμός μεταξύ τους, όπως λειτουργούσε όταν τα αξιώματα ήταν λίγα και οι μνηστήρες πολλοί.

Αυτό λοιπόν που χρειάζεται η Ν.Δ. είναι ένας βαθύτερος ανασχηματισμός, που να εκπέμψει ένα ισχυρό μήνυμα πως όλοι κρίνονται και όλοι αξιολογούνται ανάλογα με τις επιδόσεις τους. Και πως στις απαιτήσεις ενός κόμματος που προετοιμάζεται για να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο, δεν χωρούν προχειρότητες, εφησυχασμός και αγωνίες για το ποιος θα κατοχυρώσει υπουργικό χαρτοφυλάκιο.

Στην αντιπολίτευση, την ώρα που μια παράταξη διεκδικεί την εξουσία, δεν χωρούν λογικές επετηρίδας. Και δυστυχώς στη Ν.Δ. αυτή η λογική εξακολουθεί να βασιλεύει...

Δεν λοιπόν στραβός ο γιαλός. Και δυστυχώς το βλέπουν όλοι στη Ν.Δ. Εκτός από αυτούς που δεν τους συμφέρει να το δουν...