Βασίλης Στεφανακίδης

Μικρά βήματα επιστροφής στην κανονικότητα καίτοι η απόσταση που πρέπει να διανυθεί μεγάλη και ο χρόνος που απαιτείται πολύς και υπέρτερος μιας κυβερνητικής θητείας.

Στην παρούσα φάση όμως και επειδή τα απρόσμενα προβλήματα ουδέποτε εξέλιπαν από αυτή τη χώρα, τα θέματα που απασχολούν και ανησυχούν πρωτίστως την ελληνική κοινωνία, είναι τα λεγόμενα εθνικά. Προς επίρρωσιν τούτου και η τελευταία δημοσκόπηση της MRB η οποία καταγράφει τους φόβους ενός θερμού επεισοδίου με την Τουρκία στο 55% των ερωτηθέντων.

Πέραν δηλαδή των πενιχρών οικονομικών και της βίαιης ανατροπής του σχεδιασμού ζωής των Ελλήνων από τη χρεοκοπία και των αλλοπρόσαλλων πολιτικών που άσκησαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις, ο σημερινός φόβος είναι μη βρεθούμε σε ακόμα χειρότερη κατάσταση από μια ενδεχόμενη πολεμική συμπλοκή με τους προκλητικούς Τούρκους.

Όλοι μας καθημερινά παρακολουθούμε αυτή την κλιμάκωση της έντασης που προκαλεί ο Ερντογάν με τις πλάτες των ισχυρών φίλων του και οι οποίοι επιδαψιλεύουν προς εμάς λόγια κατανόησης όταν την ίδια ώρα κλείνουν το μάτι στον σουλτάνο.

Και δικαίως η κοινή γνώμη αναρωτιέται μέχρι που μπορούν να φθάσουν οι Τούρκοι και πόσο μπορούμε να εμπιστευτούμε τους κατά τα άλλα συμμάχους και εταίρους μας τόσο στην ΕΕ όσο και στις ΗΠΑ.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, ελάχιστα έως καθόλου, καθώς τα οικονομικά συμφέροντα που διακυβεύονται στην περιοχή μας, είναι τεράστια κι εμείς είμαστε μια μικρή χώρα και μια μικρή καταναλωτική αγορά.

Σε αντίθεση οι Τούρκοι, είναι μια χώρα 80 εκατομμυρίων με τετραπλάσιο ΑΕΠ, μεγάλες ξένες επενδύσεις στην επικράτεια της τόσο από Ευρώπη όσο και από ΗΠΑ και το κυριότερο δεν φείδεται χρημάτων για εξοπλισμούς , αγοράζοντας σχεδόν από όλους τους παραγωγούς εξοπλιστικών συστημάτων και δημιουργώντας μια τεράστια πολεμική μηχανή που συγκρίνεται μόνο με των μεγάλων χωρών.

Με τη θεωρητική λοιπόν πολεμική της ισχύ (και λέω θεωρητική γιατί στην πράξη αποδεικνύεται η δύναμη και όχι στις παρελάσεις και τις ασκήσεις), γράφει στην παλιά της υποδήματα το διεθνές δίκαιο, τους διεθνείς οργανισμούς και τις συμβάσεις και επιχειρεί να επιβάλλει τους παράλογους ισχυρισμούς και επιδιώξεις της σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο.

Εμείς από την πλευρά μας και πολύ σωστά , δίνουμε τον αγώνα μας σε διπλωματικό επίπεδο και μετράμε (χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία) τους φίλους μας κι αυτούς που δυνητικά θα μπορούσαν να μας συνδράμουν σε μια απευκταία περίπτωση.

Και μπορεί η κυβέρνηση να διακηρύσσει πως έχουμε το δίκιο με το μέρος μας και πως δεν είμαστε μόνοι σ' αυτό τον αγώνα της εφαρμογής του διεθνούς δικαίου, ωστόσο από αυτά που είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, είναι ουαί κι αλίμονο αν χρειαστούμε τη βοήθεια τους γιατί τότε θα διαπιστώσουμε αυτό που έλεγε ο Σαρτζετάκης , “είμαστε έθνος ανάδελφον”. Κοντά μας εμφανίζονται μόνο οι Γάλλοι κι αυτοί μέχρι να παραγγείλουμε στα ναυπηγεία τους τις φρεγάτες!

Η κοινή γνώμη επομένως, έχει τα δίκια της να ανησυχεί και να μην εμπιστεύεται κανένα ούτε “φίλο” ούτε “εταίρο” στην ΕΕ. Το διαπιστώσαμε όλοι το πόσο μας υπολογίζει για παράδειγμα η κ. Μέρκελ που δεν βρήκε να πει ούτε μια λέξη για την παρανοϊκή συμφωνία Ερντογάν-Σαρατς και δεν είχε την παραμικρή ευαισθησία να καλέσει κι εμάς στη διάσκεψη του Βερολίνου για να μην κακοκαρδίσει τον Ερντογάν.

Τι να πει δε κανείς για τους Ιταλούς που πέραν των εσωτερικών τους προβλημάτων, δεν υπέγραψαν τον Eastmed κι είναι έτοιμοι να πουλήσουν τους πάντες προκειμένου να διασφαλίσουν τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου.

Τούτων δοθέντων εύχομαι να μην δούμε στην πράξη ξανά, τη βασική φιλοσοφία της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής που συνοψίζεται στο “ πάρε αυτό που νομίζεις ότι σου ανήκει και άσε μετά τους διαμεσολαβητές και τους διεθνείς οργανισμούς να έχουν δουλειά για τις πολλές επόμενες δεκαετίες”. 'Ορα Κύπρος.