Βασίλης Στεφανακίδης

Δείγμα των ζοφερών ημερών που ζούμε, κάτι σαν αντικαθρέφτισμα μιας κοινωνίας σε παράκρουση, από τα απανωτά χτυπήματα που υπέστη όλα τα προηγούμενα χρόνια. Ενα πολύχρονο μαρτύριο που εξάτμισε αξίες, ιδέες, αρχές και ηθική ως αποτέλεσμα της ισοπέδωσης των οραμάτων, των προσδοκιών και των προσωπικών προγραμματισμών εκατομμυρίων Ελλήνων.

Δεν είναι μόνο ότι δεν βλέπουμε ανταλλαγή πολιτικών και οικονομικών επιχειρημάτων ανάμεσα στα κόμματα και τους πολιτευτές που... θέτουν τις υπηρεσίες τους στη σωτηρία της χώρας και όλων ημών. Είναι κι αυτά καθαυτά τα πρόσωπα που εμφανίζονται στην πολιτική κονίστρα, πολλά εξ αυτών με περισσό θράσος και εντελώς ανερυθρίαστα επιδιώκουν να παραμείνουν γαντζωμένα στο βάθρο της πολιτικής ελίτ της χώρας. Είναι και πρόσωπα που, παρότι εξοβελίστηκαν από το εκλογικό σώμα, επιδιώκουν comeback, αποσιωπώντας τις προσωπικές τους ευθύνες στο κατάντημα της χώρας. Κι άλλα πρόσωπα που μόλις πριν από μερικές ημέρες με τη στάση τους συνέβαλαν στην πρόωρη προσφυγή στις κάλπες και τώρα εναγωνίως αναζητούν εν είδει ανταμοιβής την ένταξη σε κάποιο ψηφοδέλτιο.

Οπως κι αυτοί που παίρνουν μεταγραφές σε άλλα κόμματα στο παρά ένα της κατάθεσης των ψηφοδελτίων, ωσάν να είναι ποδοσφαιριστές που ψάχνουν καλύτερο συμβόλαιο και καλύτερη ομάδα!

Και όλοι αυτοί διεκδικούν από εμάς τους ψηφοφόρους επιβράβευση και αναβάπτιση του εξευτελισμού τους, θεωρώντας πως αφού το νέο τους κόμμα τούς συγχώρησε, πρέπει να κάνουν το ίδιο και οι ψηφοφόροι. O tempora o mores!

Τους βλέπω στα κανάλια και τους ακούω στα ραδιόφωνα να επιχειρηματολογούν όχι για το αύριο της χώρας, αλλά γιατί μετακόμισαν σε άλλο πολιτικό στρατόπεδο και καταρρέω όπως καταρρέει και η χώρα. Ολοι αυτοί όμως κάνουν πως δεν το βλέπουν γιατί τους τυφλώνει η μωροφιλοδοξία να χτίσουν από τα ερείπια.

Και είναι να απορεί κανείς, μα δεν υπάρχουν σοβαροί, άφθαρτοι και καταρτισμένοι Ελληνες να βγουν μπροστά και να σώσουν την τιμή του πολιτικού κόσμου, αλλά κυρίως να μην αφήσουν τη χώρα έρμαιο στη θύελλα που έρχεται;

Δεν υπάρχουν φωτισμένοι Ελληνες και διανοητές να σηκώσουν το ανάστημά τους, να εξηγήσουν στον ελληνικό λαό την πραγματική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα και να προτείνουν λύσεις εφικτές, ρεαλιστικές και εναλλακτικές;

Δεν έχει άραγε ευθύνη ο πνευματικός κόσμος της χώρας που άφησε όλο το πεδίο ελεύθερο στους λαϊκιστές, τους ημιμαθείς, τους ανεύθυνους και μικρόνοες να διαφεντεύουν τις τύχες ενός ολόκληρου λαού;

Πόσες καθαρές φωνές και πόσες καταλυτικές παρεμβάσεις έχουμε δει όλα τα τελευταία χρόνια που η χώρα και οι πολίτες στενάζουν από τα δυσβάσταχτα, άδικα και εξοντωτικά μέτρα;

Ελάχιστες και υποτονικές και οι οποίες πνίγηκαν από τις ντουντούκες των επαγγελματιών πολιτικών σαματατζήδων που αναλαμβάνουν εργολαβία να καλύψουν και να μοιράσουν υποσχέσεις στα πάσης φύσεως αιτήματα και παράπονα, αρκεί να έχουν μαζικότητα που μπορεί να μετατραπεί σε ψήφους!

Είναι τόσο δύσκολο να υψώσουν κάποιοι το κύρος τους και να πουν τα πράγματα με το όνομά τους;

Εφταιξε το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης - άλλος λίγο, άλλος περισσότερο. Φταίξαμε κι εμείς - άλλος λίγο, άλλος πολύ, γιατί απαιτήσαμε και πετύχαμε με εκβιασμούς και αλισβερίσι περισσότερα απ’ όσα άντεχε η Ψωροκώσταινά μας.

Πολλοί από εμάς εισπράξαμε και ξοδέψαμε περισσότερα απ’ όσα προσφέραμε με την εργασία μας. Ακόμα κι αυτοί που δεν μετείχαν στο «τραπέζι του Πάγκαλου» φταίξανε, γιατί σιωπούσαν όταν έβλεπαν την κλεψιά, την αδικία, τη λαμογιά του διπλανού, έχοντας το άλλοθι του φιλήσυχου πολίτη. Πάντα υπήρχε και θα υπάρχει τρόπος αντίδρασης και παρέμβασης.

Ακόμα και τώρα που όλα μοιάζουν με δρόμο χωρίς επιστροφή, υπάρχουν ελπίδες να μην καραβοτσακιστούμε στα βράχια για να ψάχνουμε μετά τους υπεύθυνους.

Αρκεί όμως να αντιληφθούμε χωρίς υποσημειώσεις και ανώφελες εμμονές ότι ο μόνος δρόμος είναι αυτός της Ευρώπης και ότι άλλοι πειραματισμοί δεν χωρούν.