Βασίλης Στεφανακίδης

Οι έρευνες συνεχίζονται, οι επιτροπές συνεδριάζουν, τα πορίσματα αναμένονται. Εξω όμως από τις αίθουσες των συσκέψεων, έξω από τα τηλεοπτικά πάνελ και τις πολιτικές αψιμαχίες, υπάρχει μια κοινωνία που αγωνιά. Δέκα εκατομμύρια Ελληνες περιμένουν κάτι περισσότερο από λόγια. Περιμένουν να αλλάξει η ζωή τους και ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον. Ο κόσμος δεν ζητά πολλά παρά λύσεις και υλοποίηση υποσχέσεων για τα αυτονόητα. Ενα κράτος που να λειτουργεί και δεν βουλιάζει στη στασιμότητα, που δεν απαντά με αναβολές, καθυστερήσεις και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Μια κυβέρνηση που δεν αφήνει την καθημερινότητα να γίνεται λαβύρινθος χωρίς έξοδο. Γιατί η ζωή συνεχίζεται και μαζί της συνεχίζονται οι αγωνίες, τα έξοδα, οι λογαριασμοί, η πάλη για μια αξιοπρεπή διαβίωση.

Το πολιτικό σκηνικό θυμίζει θέατρο σκιών. Σκιές που κινούνται, αλλά χωρίς αληθινή δράση, παρά μόνο με κενό περιεχομένου εντυπωσιασμό. Οι ορθολογιστές πολίτες πιστεύουν στις μεταρρυθμίσεις, αλλά στην πράξη δεν βλέπουν και σπουδαίες αλλαγές που να έχουν αντίκτυπο στη ζωή τους. Τα νοσοκομεία παραμένουν υποστελεχωμένα και οι προσφερόμενες υπηρεσίες πλημμελείς, η εγκληματικότητα διευρύνεται και η ανασφάλεια είναι εφιάλτης για τους πολίτες, το κυκλοφοριακό παραλύει τις πόλεις, η ακρίβεια εξαντλεί τα νοικοκυριά. Οι δημόσιες υπηρεσίες, παρά τις προσπάθειες μετάβασης στην ψηφιακή εποχή, συνεχίζουν να ταλαιπωρούν και κάποιες συνεχίζουν να λειτουργούν σαν να σταμάτησε ο χρόνος.

Κι όμως, αντί για επιτάχυνση του κυβερνητικού μεταρρυθμιστικού έργου, βλέπουμε μια πλήρη ακινησία. Σαν να έχουν κατεβάσει μολύβια τα υπουργεία, σαν να περιμένει όλο το κράτος μια αόριστη «κατάλληλη στιγμή» που ποτέ δεν έρχεται. Οι προανακριτικές, οι επιτροπές, οι πολιτικοί και κομματικοί υπολογισμοί μοιάζουν να λειτουργούν ως άλλοθι για την απραξία. Οι πολίτες, όμως, δεν έχουν την πολυτέλεια να περιμένουν.

Η καθημερινότητα δεν περιμένει την κυβέρνηση να αποφασίσει. Στις γειτονιές οι άνθρωποι εξακολουθούν να κλειδώνουν διπλά τις πόρτες τους φοβούμενοι την εγκληματικότητα. Στα νοσοκομεία οι ασθενείς περιμένουν ατέλειωτες ώρες για ένα ραντεβού. Στους δρόμους οι οδηγοί κολλάνε σε ατελείωτες ουρές, χαμένοι σε μια πόλη που δεν αντέχει άλλα αυτοκίνητα. Στα σούπερ μάρκετ, κόντρα στους επίσημους δείκτες, τα προϊόντα μοιάζουν να ανεβαίνουν κάθε εβδομάδα λίγο πιο ψηλά στα ράφια, σαν να απομακρύνονται από τα χέρια όσων τα χρειάζονται περισσότερο. Ολα αυτά δεν είναι «δευτερεύοντα» ζητήματα. Δεν είναι πολυτέλεια να ζητάς μια ζωή με λιγότερη ταλαιπωρία, με λιγότερο άγχος, με περισσότερη αξιοπρέπεια. Είναι η ουσία της πολιτικής, ο λόγος ύπαρξης κάθε κυβέρνησης.

Την ίδια στιγμή η οικονομία, όσο και αν δείχνει δυναμική, βρίσκεται σε μια λεπτή ισορροπία. Το διεθνές περιβάλλον είναι πιο ασταθές από ποτέ. Η σκιά του Τραμπ και οι αναμενόμενες εμπορικές εντάσεις με έναν πόλεμο δασμών, οι πόλεμοι που μαίνονται στην ευρύτερη περιοχή, η Ευρώπη που φαίνεται να χάνει σιγά-σιγά τον βηματισμό της στη διεθνή σκακιέρα συνθέτουν ένα σκηνικό γεμάτο κινδύνους και απρόβλεπτες εξελίξεις.

Οι διεθνείς οργανισμοί ήδη προειδοποιούν: το παράθυρο ευκαιρίας για την ελληνική οικονομία δεν θα μείνει ανοιχτό για πάντα. Αν η κυβέρνηση δεν κινηθεί τώρα υλοποιώντας το μεταρρυθμιστικό της πρόγραμμα, ίσως αύριο να είναι αργά. Η πολιτική δεν είναι μόνο επικοινωνία, ούτε διαχείριση εντυπώσεων. Είναι πράξεις. Και οι πράξεις δεν μπορούν να περιμένουν επ’ αόριστον.

Η χώρα χρειάζεται επανεκκίνηση. Χρειάζεται να αφήσει πίσω της τη λογική της αναβολής, της στασιμότητας, των ημιτελών προσπαθειών. Οι πολίτες δεν ζητούν θαύματα. Ζητούν λύσεις. Ζητούν μια Πολιτεία που να δουλεύει γι’ αυτούς και όχι να τους κρατά ομήρους φόβων, δισταγμών και ατολμίας.

Γιατί στο τέλος της ημέρας η ζωή δεν περιμένει. Και μαζί της δεν περιμένει και η κοινωνία. Χώρια που η φύση απεχθάνεται τα κενά!