Βασίλης Στεφανακίδης

Και είναι άραγε αυτό τόσο κακό; Τι θέλουν να μας πουν; Μήπως έπρεπε η κυβέρνηση να κατεβάσει τα μολύβια και να κάθεται άπραγη να παρακολουθεί την εξέλιξη του κορωνοϊού αφήνοντας για εύθετο χρόνο την εφαρμογή του προγράμματος για το οποίο εξελέγη;

Ηρθαν, λένε, νομοσχέδια στη Βουλή υψίστης σημασίας, όπως αυτό για τις αλλαγές στην ανώτατη παιδεία, ο Πτωχευτικός Νόμος, η συνεπιμέλεια, το Εργασιακό κ.λπ. και ο τρόπος λειτουργίας της Βουλής δεν έδωσε την ευκαιρία να τοποθετηθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι βουλευτές, η δε ψήφισή τους γίνεται με εξουσιοδότηση των απόντων στους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους.

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω την καταγγελία. Αφαιρέθηκε από κανένα κόμμα το δικαίωμα έκφρασης της άποψης και της τοποθέτησης είτε με τους παρόντες βουλευτές του, είτε με τους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους, αλλά και από τους ίδιους τους αρχηγούς των κομμάτων;

Το πρόβλημα είναι αν θα τοποθετηθούν 30 ή 20 βουλευτές ή οι θέσεις αυτών που εκφράζουν τα κόμματά τους;

Το πρόβλημα είναι αν θα ψηφίσουν αυτοπροσώπως όλοι οι βουλευτές ή αν κάποιοι διά αντιπροσώπου; Με αυτό τον τρόπο αλλάζει μήπως η ελευθερία της βούλησής τους;

Και είναι αυτός ο τρόπος λειτουργίας της Βουλής που εφαρμόστηκε σε συνεννόηση με τους επιστήμονες κυβερνητικό πραξικόπημα;

Μήπως οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους μέσα στην αγωνία να γίνει σαματάς και να καταγγελθεί με κάθε τρόπο η κυβέρνηση;

Πάντως οι πολίτες στην πλειοψηφία τους, και αυτό φαίνεται στις μετρήσεις, βρίσκονται σε άλλη κατεύθυνση και προφανώς επικροτούν σε μεγάλο βαθμό τις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης να εφαρμόσει αυτά που υποσχέθηκε και περιλαμβάνονταν στο προεκλογικό της πρόγραμμα.

Και εμμέσως πλην σαφώς το παραδέχεται και η αξιωματική αντιπολίτευση μέσα από τις δεδομένες και θεμιτές αντιπολιτευτικές καταγγελίες.
Αυτό όμως που αδυνατούν να δουν και να καταλάβουν στην αντιπολίτευση είναι ότι η πανδημία σε παγκόσμιο επίπεδο δεν προσφέρεται για φθηνή αντιπολίτευση και έχει πλήξει βαρύτατα τους λαϊκισμούς και τους εθνικισμούς.

Το επισημαίνει άλλωστε και ένας από τους μεγαλύτερους διανοητές των καιρών μας, ο Φράνσις Φουκουγιάμα, που λέει: «Μπορεί να βγει και κάτι καλό. Η υποτίμηση του ιού και η χειρότερη δυνατή διαχείριση της υγειονομικής κρίσης απογύμνωσε την ανεπάρκεια ορισμένων λαϊκιστών και εθνικιστών ηγετών, πράγμα που ισχύει για την περίπτωση των ΗΠΑ, της Βραζιλίας, της Ινδίας και του Μεξικού. Χωρίς τον κορωνοϊό ο Τραμπ θα είχε νικήσει στις εκλογές».

Στα καθ’ ημάς, όμως, συνεχίζουν κάποιοι πολιτικοί σχηματισμοί και να υποτιμούν τον ιό και να προσπαθούν να εκμεταλλευτούν πολιτικά τις όποιες αδυναμίες στη διαχείριση από την κυβέρνηση, αν και συγκριτικά η αποτελεσματικότητα με τις άλλες χώρες της Ε.Ε. δεν μας κατατάσσει δα και στις τελευταίες θέσεις. Το αντίθετο θα έλεγε κανείς αν λάβει υπ’ όψιν του τις δημόσιες τοποθετήσεις ανώτατων αξιωματούχων της Κομισιόν όπως η εκτελεστική αντιπρόεδρος της Κομισιόν, Μ. Βεστάγκερ, που μας απέδωσε τα εύσημα για τη διαχείριση της πανδημίας.

Είναι προφανές ότι οι φθηνοί και ανέξοδοι λαϊκισμοί που σε άλλες εποχές, όπως αυτή των μνημονίων, έβρισκαν ευήκοα ώτα και κάποιοι έχτισαν καριέρες με αυτό τον τρόπο, δεν έχουν πλέον καμία προοπτική σήμερα.

Και τούτο γιατί φρονώ πως η πανδημία μπορεί να επαναφέρει στις κοινωνίες τον ορθολογισμό και την ιεράρχηση των αναγκών των κοινωνιών πάνω σε νέες βάσεις, γκρεμίζοντας τα ιδεολογικά τείχη και τις προτεραιότητες με φιλελεύθερα ή σοσιαλιστικά πρόσημα, καθώς το κοινωνικό κράτος καθίσταται πλέον μια αδήριτη αναγκαιότητα σε όλες τις χώρες που, θέλουν δεν θέλουν, πρέπει να προτάξουν πάνω απ’ όλα τη δημόσια υγεία και στις δημόσιες δαπάνες για υποδομές και περιβάλλον.