Απ. Κακλαμάνης: «Αντικαταστατικό» το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ

Την έντονη αντίδραση του πρώην προέδρου της Βουλής Απόστολου Κακλαμάνη προκαλούν τα όσα έγιναν στο πρόσφατο έκτακτο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, το οποίο ο ίδιος θεωρεί «αντικαταστατικό» και καλεί τον νέο πρόεδρο του Κινήματος που θα εκλεγεί να προκηρύξει νέο τακτικό Συνέδριο.

Ο ίδιος ο κ. Κακλαμάνης ζήτησε, όπως αναφέρει σε δήλωσή του, να μιλήσει στο συνέδριο, αλλά δεν του δόθηκε ο λόγος και «οι άνθρωποι του κ. Βενιζέλου» που ήταν στο προεδρείο τον χλεύασαν, φωνάζοντάς του «στο καλό!».

Αναλυτικά η (οργισμένη) δήλωση του κ. Κακλαμάνη έχει ως εξής: 
    

Για το έκτακτο αντικαταστατικό συνέδριο και την αυτοκάθαρση και ανασυγκρότηση του ΠΑΣΟΚ, όπως επιβάλλουν σήμερα η Ιστορία του και η ανάγκη σωτηρίας της χώρας και τα συμφέροντα του λαού μας

Πολλοί, από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, στις 3 Σεπτέμβρη του 1974, μέχρι σήμερα, είτε βάλλοντας εκ των έξω, είτε υπονομεύοντας εκ των έσω, ονειρεύτηκαν τη διάλυσή του. Έπεσαν έξω. Θα πέσουν και πάλι έξω. ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΔΕ ΔΙΑΛΥΕΤΑΙ!... Γιατί, όπως διακήρυξε ο ιδρυτής του, Ανδρέας Παπανδρέου (7/4/1994): « Το ΠΑΣΟΚ δεν γεννήθηκε για ν’ αποτελέσει διάττοντα αστέρα στα δημόσια πράγματα του τόπου». Ο ίδιος πρόσθεσε: «Ούτε χαρίζεται, ούτε κληρονομείται, ούτε τεμαχίζεται σε τιμάρια»! 

Ως «τιμάριό» τους θεώρησαν, προφανώς, το ΠΑΣΟΚ, κάποιοι από όσους βρέθηκαν – όπως βρέθηκαν – στην ηγεσία του. Έτσι συμβαίνει, συνήθως, σε όλα τα ελληνικά κόμματα, που κυριαρχεί, τα τελευταία χρόνια η «ενός ανδρός αρχή», αντί των δημοκρατικών διαδικασιών. Με την ίδια «αρχηγική» λογική και ο κ. Βενιζέλος, αποφάσισε να συγκαλέσει ένα έκτακτο συνέδριο με το 1/3, περίπου, των μελών του διορισμένα από τον ίδιο σαν ΑΡΙΣΤΙΝΔΗΝ(!), για να υποβάλει, υποτίθεται  σ’ αυτό την … παραίτησή του! Κάτι για το οποίο, οι πάντες διαπόρησαν…

Ο πραγματικός σκοπός, όπως αποδείχτηκε, ήταν να υποκαταστηθεί το τακτικό καταστατικό συνέδριο του Κινήματός μας, προκειμένου  να περάσει μια «απόφαση» ενσωμάτωσης και απορρόφησης του ΠΑΣΟΚ, μαζί με άλλα υπαρκτά, αλλά, μάλλον, ανύπαρκτα, ουσιαστικά κόμματα – κινήσεις «σφραγίδες», μέσω ενός «Ιδρυτικού Συνεδρίου», ενός «νέου, πραγματικά, σχήματος», που το ονόμασε «Δημοκρατική Παράταξη ή Συμπαράταξη ή Κεντροαριστερά ή Ελληνική Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία…» (διαλέγετε και παίρνετε…).

Κάπως έτσι, νομίζει ότι θα επανέλθει «δριμύτερος», σαν «επικεφαλής», όπως λέει κι ο κ. Θεοδωράκης, ενός «σχήματος» α λά ΣΥΡΙΖΑ, Ποτάμι, ΑΝΕΛ κ.ά., όπου το ΠΑΣΟΚ, σαν «συνιστώσα», θα έχει την ίδια τύχη των «συνιστωσών» των εν λόγω «αρχηγικών», επίσης, κομμάτων.

Ζήτησα τον λόγο, έχοντας πρόσθετο συνειδησιακό καθήκον, ως ένα από τα 150 ιδρυτικά μέλη του ΠΑΣΟΚ. Δεν μου δόθηκε. Απευθύνθηκα στο Συνέδριο, δηλώνοντας ότι «Το ΠΑΣΟΚ δε διαλύεται».  Οι άνθρωποι του κ. Βενιζέλου στο προεδρείο με χλεύασαν, φωνάζοντάς μου «στο καλό!».

Αυτές και κάποιες άλλες, πιο σοβαρές ασχημίες και ιδιοτέλειες προσώπων, που καπηλεύτηκαν τις αρχές και τις αξίες του ΠΑΣΟΚ, αποτελούν στίγμα για εκείνους και όχι για το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και των εκατομμυρίων λαού, που πίστεψαν και τις χιλιάδες των μελών του, που αφοσιώθηκαν σ’ αυτές ανιδιοτελώς. Όλοι αυτοί, αναμένουν την αυτοκάθαρση και αναγέννηση του μεγάλου πατριωτικού και δημοκρατικού Κινήματός μας, για να επιστρέψουν στο ιδεολογικό και πολιτικό «σπίτι» τους.

Είναι οι μυριάδες των διωγμένων ή των απογοητευμένων και από τη χυδαία προπαγάνδα εναντίον του ΠΑΣΟΚ και των βουλευτών του, που στάθηκαν όρθιοι για να μη χρεοκοπήσει η χώρα, όταν άλλοι έφευγαν και άλλοι πολιορκούσαν για να κάψουν το «μπ…» τη Βουλή.

Το ΠΑΣΟΚ, ασφαλώς, οφείλει, να αυτοκαθαρθεί, να ανασυγκροτηθεί, μέσα από ΕΝΩΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ σε όλη τη χώρα. Να συνεχίσει τον αγώνα του, ανανεούμενο, πρωτίστως σε πρόσωπα και ιδέες, στο πλαίσιο της πάγιας εθνικής και δημοκρατικής στρατηγικής, που χάραξε με την ίδρυσή του, ο Ανδρέας Παπανδρέου, στις 3 Σεπτέμβρη 1974.

Αλλαγές και συνεργασίες τακτικού χαρακτήρα, που επιβάλλουν οι εκάστοτε συνθήκες και, ειδικώς τώρα, η ανάγκη της σωτηρίας της χώρας και τα συμφέροντα του λαού μας, αποτελούν ευθύνη ενός τακτικού καταστατικού συνεδρίου. Πρώτιστο καθήκον της ή του υποψηφίου, που θα αναδειχθεί ως νέος Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, έστω και με την ατελή αυτή διαδικασία, είναι η σύγκληση αυτού του τακτικού συνεδρίου. Και όχι, βεβαίως, με τις ως τώρα εφαρμοζόμενες, αλλά με πραγματικά δημοκρατικές διαδικασίες.