Χρ. Ι. Στεφανάδης

Συγκεκριμένα από βήματος του συνεδρίου, το μέλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ανέφερε μεταξύ άλλων: “Δεν είναι μόνο διακηρύξεις η πολιτική, είναι δράση. Πώς θα μπούμε στον λαό; Για εμένα - και δεν το λέω σήμερα το 2022, το είπα την 1η Δεκεμβρίου το 2019 - κατέκτησε την Ελλάδα ο Ιμπραήμ. Έτσι χαρακτήρισα τότε τον Μητσοτάκη σε ένα αντίστοιχο συνέδριο και ένας σύντροφος μου είπε ''Ιμπραήμ;'' και χειρότερος. Έχουμε μπροστά μας τον Ιμπραήμ. Μια είναι η λύση. Και οι καραβανάδες οι σημερινοί, οι στρατευμένοι και οι πολιτικοί να ενωθούν ενάντια σ' αυτούς που μας έχουν στο ίδιο καθεστώς από το 1824. Εάν δεν διαβάσουμε την Ιστορία μας, δεν μπορούμε να κάνουμε ένα βήμα εμπρός, μόνο να αεροβατούμε μπορούμε”.

Αλλά ας θυμηθούμε ποιος ήταν ο Ιμπραήμ. Ήταν Οθωμανός στρατιωτικός, αντιβασιλέας για λίγο διάστημα της Αιγύπτου, γνωστός από την εκστρατεία του στην Πελοπόννησο, η οποία παρ' ολίγο να αποδειχθεί μοιραία για την Ελληνική Επανάσταση.
Στις 4 Ιουλίου 1824 η αρμάδα του με 17.000 άνδρες απέπλευσε με προορισμό την Κρήτη. Το σχέδιο του Ιμπραήμ προέβλεπε τη συνδυασμένη επίθεση του Τουρκικού και Αιγυπτιακού στόλου στα επαναστατημένα νησιά του Αιγαίου, ως απαραίτητη προϋπόθεση για απόβαση στην Πελοπόννησο. Ο στόλος του κατέστρεψε τα Ψαρά (20 Ιουνίου 1824), ενώ προσπάθησε ανεπιτυχώς να καταλάβει τη Σάμο, αφού συνάντησε ισχυρή αντίσταση από τον ελληνικό στόλο στη Ναυμαχία του Γέροντα (28 Αυγούστου 1824).

Στις 26 Φεβρουαρίου 1825 αποβιβάστηκε στη Μεθώνη με 4.000 πεζούς και 400 ιππείς και κατέλαβε το κάστρο της πόλης. Τις επόμενες μέρες ενισχύθηκε με νέες δυνάμεις και ο συνολικός αριθμός του πεζικού του έφθασε τις 15.000. Μέχρι τα τέλη Απριλίου είχε καταλάβει τα στρατηγικά κάστρα της Κορώνης και της Πύλου (Νεόκαστρο).

Ο Ιμπραήμ νίκησε τον Παπαφλέσσα στο Μανιάκι (19 Μαΐου 1825) και άνοιξε τον δρόμο για την Τρίπολη, την οποία κατέλαβε και κατέστρεψε στις 11 Ιουνίου 1825. Την επομένη βάδισε κατά του Άργους και του Ναυπλίου, αλλά ο Δημήτριος Υψηλάντης τον σταμάτησε στους βάλτους των Μύλων (12 Ιουνίου 1825). Έκτοτε δεν επιχείρησε άλλη εκστρατεία στην περιοχή. Τον Νοέμβριο του 1825 άφησε την Τρίπολη και μετέβη στο Μεσολόγγι για να βοηθήσει τον Κιουταχή που πολιορκούσε τη μαρτυρική πόλη. Μετά την Έξοδο (10 Απριλίου 1826) επέστρεψε δριμύτερος στην Πελοπόννησο, αλλά βρέθηκε αντιμέτωπος με τον κλεφτοπόλεμο του Κολοκοτρώνη, που του προκαλούσε σημαντικές φθορές. Τον Ιούλιο του 1826 επιχείρησε να καταλάβει τη Μάνη, αλλά απέτυχε παταγωδώς.

Το καλοκαίρι του 1827, μη μπορώντας να εδραιώσει τη θέση του στην Πελοπόννησο, άρχισε να εφαρμόζει την τακτική της «καμένης γης», προκειμένου να κάμψει τους επαναστάτες, ενώ προετοίμαζε απόβαση στην Ύδρα και στις Σπέτσες, γεγονός που θα είχε ολέθριες συνέπειες για την Επανάσταση, αν γινόταν πραγματικότητα. Τον πρόλαβαν όμως, οι ναυτικές δυνάμεις Γαλλίας, Ρωσίας και Αγγλίας, που κατέστρεψαν τον Τουρκοαιγυπτιακό στόλο στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου (8 Οκτωβρίου 1827).
Ο χρόνος άρχισε να μετράει πλέον αντίστροφα για τον Ιμπραήμ. Οι Μεγάλες Δυνάμεις είχαν αλλάξει την πολιτική τους και ήταν αποφασισμένες να υποστηρίξουν την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Ο Ιμπραήμ αναγκάστηκε να αποχωρήσει από την Πελοπόννησο στις 10 Οκτωβρίου 1828.

…Σίγουρα τα συνέδρια είναι εκδηλώσεις ελεύθερης έκφρασης και διατύπωσης απόψεων και θέσεων. Μέσα από αυτή την διαδικασία, διαφαίνονται οι διάφορες τάσεις, συνθέτονται απόψεις και οριοθετούνται οι μελλοντικές εξελίξεις. Αυτό ισχύει για όλα τα συνέδρια. Έχω συμμετάσχει σε εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες συνέδρια τόσο στην χώρα μας όσο και στο εξωτερικό.

Ιατρικά συνέδρια όπου αποτυπώνεται η τρέχουσα επιστημονική γνώση, πολύ πριν αυτή δημοσιευθεί σε ιατρικά περιοδικά. Οι χιλιάδες σύνεδροι, παρουσιάζουν την εργασία τους στοιχειοθετώντας τα συμπεράσματά τους. Πολλές φορές αυτά είναι αιρετικά ή αντίθετα με την υπάρχουσα γνώση. Ποτέ όμως δε επιτίθενται υβριστικά κατά άλλων επιστημόνων. Και αν σπάνια το κάνουν, απομονώνονται από την επιστημονική κοινότητα.

Το ίδιο ισχύει ή μάλλον πρέπει να ισχύει και για τα συνέδρια των πολιτικών κομμάτων, δηλαδή να αποτελούν (τα συνέδρια) ελεύθερο βήμα κατάθεσης απόψεων και θέσεων. Με τον τρόπο αυτό, οι πολιτικοί και κυρίως οι πολίτες έχουν την δυνατότητα να γνωρίσουν όλες τις πολιτικές τάσεις εντός και εκτός των πολιτικών σχηματισμών.

Επομένως, ο χαρακτηρισμός του σημερινού Πρωθυπουργού της χώρας ως “Ιμπραήμ”, πως μπορεί να δικαιολογηθεί ;

Ακόμη και η έκκληση στις ένοπλες δυνάμεις (στους “καραβανάδες”!) να αναλάβουν δράση σε μια εδραιωμένη Δημοκρατία, τι έρεισμα μπορεί να έχει;

… Σε μια ζωντανή συζήτηση, σε πρωινή εκπομπή σε κανάλι εθνικής εμβέλειας, σε σχετική κριτική για τα λεχθέντα από τον συγκεκριμένο σύνεδρο, ένας δημοσιογράφος που συμμετείχε, είπε περίπου, “Μην τον αγγίζετε. Είναι ένας ήρωας (λόγω αντιστασιακού παρελθόντος προφανώς)” . Το ηρωικό παρελθόν όμως, δεν απενοχοποιεί τέτοιου είδους πρωτοφανείς απόψεις και χαρακτηρισμούς. Απεναντίας, επιβάλλει μεγαλοψυχία, ευπρέπεια, ορθολογισμό!

 Ήρωας  θεωρείται κάποιος που, σε μια δεδομένη στιγμή στη ζωή του, τόλμησε το αδιανόητο και  γίνεται πρωταγωνιστής  ενός έπους.  Ο πραγματικός ήρωας έχει ικανότητες μεγαλύτερες από τον μέσο άνθρωπο. Αυτές οι ικανότητες τον βοηθούν να εκτελέσει ασυνήθιστες και παράτολμες αγαθοεργές πράξεις για τις οποίες γίνεται γνωστός. Αυτές οι ικανότητες δεν είναι μόνον σωματικές αλλά κυρίως είναι ψυχικές.

Το ηρωικό παρελθόν επομένως, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να συγχωρέσει τέτοιου είδους πρωτοφανείς απόψεις και χαρακτηρισμούς που εξαπέλυσε ο εν λόγω σύνεδρος. . Απεναντίας, επιβάλλει μεγαλοψυχία, ευπρέπεια, ορθολογισμό!
"Δεν υπάρχουν γεγονότα, μόνο ερμηνείες." Είχε πει ο μεγάλος φιλόσοφος Φρειδερίκος Νίτσε.

Και η ερμηνεία των γεγονότων από τον σύνεδρο με το ηρωικό παρελθόν, είναι μικρόψυχη, απρεπής και πέρα από την λογική.



*Ο Χριστόδουλος Ι. Στεφανάδης είναι Καθηγητής Καρδιολογίας