Θανάσης Τσεκούρας

Οσοι παρακολουθούν στενά τις πολιτικές εξελίξεις, για ένα πράγμα είναι βέβαιοι: ο Κ. Μητσοτάκης σκέφτεται σοβαρά τις εκλογές για τους αμέσως προσεχείς μήνες. Για ένα συνδυασμό λόγων, που προκύπτουν από τα προηγούμενα παραδείγματα.

Γνωρίζει άριστα ότι σήμερα διαθέτει το πολιτικό πλεονέκτημα.

Παρότι οι εκλογές ποτέ δεν αποτελούν περίπατο και πάντοτε κρύβουν εκπλήξεις, ο Κ. Μητσοτάκης μπορεί να τις κερδίσει με άνεση. Εστω μέσα από την περιπέτεια των δύο φάσεων, καθώς την πρώτη Κυριακή πρέπει να «κάψει» τον εκλογικό νόμο της απλής αναλογικής. Το πολιτικό κλίμα, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, η ζαλάδα του ΣΥΡΙΖΑ, όλα συνηγορούν για ένα σενάριο take-away εκλογών.

Τι άλλο είναι σχεδόν βέβαιο ότι γνωρίζει; Οτι αν δεν κάνει πρόωρες εκλογές, η κατάσταση τα επόμενα 2-3 χρόνια μπορεί να είναι αποτρεπτική. Γιατί θα μεσολαβήσει μια άγρια και επικίνδυνη οικονομική κρίση, η οποία είναι πιθανό να ανατρέψει πλήρως τα σημερινά κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα. Συμπαρασύροντας τους σημερινούς συσχετισμούς δυνάμεων και δημιουργώντας πολύ σημαντικές αβεβαιότητες.

Η κοινή λογική λοιπόν προκρίνει τις εκλογές. Υπάρχουν βέβαια αρκετά παραδείγματα στην Ιστορία, όπου κατά τεκμήριο έξυπνοι πολιτικοί δεν άκουσαν την κοινή λογική. Με πρώτο παράδειγμα και ατυχέστερο την περίπτωση του πατέρα του.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης μετά τη νίκη στις εκλογές του 1990 απέρριψε τις εισηγήσεις ακόμη και των πιο στενών συνεργατών του να προχωρήσει άμεσα σε εκλογές για να διευρύνει την αδύναμη κυβερνητική πλειοψηφία του. Επέμεινε ότι μπορεί να κυβερνήσει με 151 βουλευτές και τον αείμνηστο Κατσίκη. Η συνέχεια είναι γνωστή...

Υπάρχει βέβαια και ο αισιόδοξος αντίλογος. Αρκετοί υπουργοί και συνεργάτες του πρωθυπουργού διακινούν αισιόδοξα σενάρια. Οτι η κρίση δεν θα είναι ιδιαίτερα μεγάλη, ότι η οικονομία θα ακολουθήσει την ανάκαμψη του «V», ότι ο Κ. Μητσοτάκης μπορεί να αναλάβει την ανασυγκρότηση της οικονομίας τα επόμενα δύο χρόνια και το 2023, που είναι κανονικά η εκλογική χρονιά, να περιμένει να πιστωθεί το «success story».

Ξέρετε ποιος είναι ο αντίλογος στα προηγούμενα; Υποτιμούν αφόρητα το ρίσκο. Δηλαδή, τι απαντούν στο ερώτημα αν όλα δεν εξελιχθούν ομαλά, τι γίνεται; Για παράδειγμα, αν η οικονομία αντί για το «V» ακολουθήσει την τροχιά του «U», ή ακόμη χειρότερα του «L». Τότε μάλλον ο Κ. Μητσοτάκης δεν θα βρίσκει γύρω του τους «αισιόδοξους» για να ζητήσει τον λογαριασμό.

Γι’ αυτό λοιπόν, ενώ είναι θετικό να περιβάλλεσαι από αισιόδοξους ανθρώπους, μάλλον είναι καλύτερα να ακούς τους απαισιόδοξους. Πολύ περισσότερο όταν είναι και ρεαλιστές.

Αλλωστε η Ιστορία αυτό διδάσκει. Και να το επαναλάβουμε: πριν από τον Μεγάλο Πόλεμο, στις κοινότητες των Εβραίων υπήρχαν οι αισιόδοξοι και οι απαισιόδοξοι. Οι απαισιόδοξοι έβλεπαν τα χειρότερα να έρχονται και έφυγαν για τη Νέα Υόρκη. Οι αισιόδοξοι γνωρίζουμε πού κατέληξαν...