Τάσος Καραμήτσος

Οι αγορές, οι επιχειρήσεις, οι φίλοι και σύμμαχοι (ενίοτε και εχθροί), αλλά κυρίως οι ίδιες οι κοινωνίες, οι απλοί άνθρωποι, αναζητούν ένα σταθερό πλαίσιο και το προτιμούν από την ανασφάλεια και το ψεύδος, το πολιτικό παπατζιλίκι. Θέλουν να ξέρουν τι τους ξημερώνει και έτσι να πορεύονται. Προσφάτως το βιώσαμε και στην Ελλάδα αυτό, αφού κινδυνεύσαμε, πριν από μια πενταετία, να διαλυθούμε από κάτι τύπους σαν τον Κόρμπιν και χειρότερους.

Η κυβέρνηση εισήλθε ήδη στον πρώτο της χειμώνα και άρχισε πια να αντιμετωπίζει τα πρώτα σοβαρά ζητήματα, τα οποία φυσικά δεν είναι ο άναρχος και άγουστος στολισμός της Αθήνας (αλήθεια, τι κρίμα μια τόσο καλή ιδέα να εξελιχθεί τόσο άσχημα;). Το εθνικό ζήτημα με την Τουρκία, σε συνδυασμό με τις ορδές μεταναστών που έρχονται στη χώρα αποτελούν τον πιο επικίνδυνο συνδυασμό που μπορεί να τινάξει τον σχεδιασμό μιας διακυβέρνησης στον αέρα και φυσικά να μας πάει ακόμα πιο πίσω από τη δεκαετή κρίση (2010-2019) που μόλις βγήκαμε. Εύκολη λύση ή μαγική ράβδος εδώ δεν υφίσταται. Από τότε που υπάρχει η Ελλάδα έχει απέναντί της την Τουρκία, τέλος.

Η δημιουργία συνθηκών ανάπτυξης και προσέλκυσης επενδύσεων είναι πολύ πιο σύνθετη δουλειά, αφού εκτός από θέληση (που δεν λείπει από αυτή την κυβέρνηση) θέλει γνώση, επιμονή και φυσικά πολιτική τόλμη. Γιατί αντιτιθέμενα συμφέροντα πάντοτε θα υπάρχουν, αλλά ο «διαιτητής» είναι για να κάνει τη δουλειά του και εν προκειμένω οι αρμόδιοι υπουργοί. Το παιχνίδι πρέπει να παιχτεί και να τελειώσει και αυτό είναι δουλειά του διαιτητή. Οσο θα ξεχνιέται η ανικανότητα ή η «επιλεκτική ικανότητα» της προηγούμενης κυβέρνησης να τελειώσει μια δουλειά, άλλο τόσο θα δυσκολεύει η κατάσταση για την παρούσα. Τρεις μήνες τώρα… κάθε Παρασκευή τελειώνει η ανάθεση του καζίνου στο Ελληνικό και ξεκινάει με αυτό το μεγάλο πρότζεκτ. Και άντε πάλι. Κάποια ώρα μη γίνει και γραφικό το όλο θέμα.

Λάθη καθημερινότητας επίσης θα γίνονται γιατί, απλούστατα, όποιος τρέχει μπορεί και να παραπατήσει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει. Αλλωστε για την Ελλάδα μιλάμε. «Αυτή είναι η Ελλάδα, δεν μπορούσα να κάνω κάτι περισσότερο, αυτά είναι τα κόμματά της και το πολιτικό της προσωπικό », είχε πει ο Σημίτης όταν τον ρώτησαν για το πώς κατέληξε η διακυβέρνησή του.
Ας μην ξεχνάμε, για να επανέλθουμε στη Βρετανία, ότι στη θέση της Θάτσερ βρίσκεται σήμερα ο Τζόνσον και πάλι χαρούμενοι είμαστε.

Ολα αυτά σημειώνονται τώρα γιατί η κυβέρνηση Μητσοτάκη, πέντε μήνες μετά την εκλογή της και ενώ σιγά-σιγά χάνεται ο «μήνας του μέλιτος», διατηρεί στο ακέραιο το πολιτικό της κεφάλαιο, αν δεν το αυξάνει κιόλας. Ο ίδιος δε ο πρωθυπουργός μοιάζει πιο πειστικός από ποτέ, ειδικά στην αντιμετώπιση του κρίσιμου εθνικού ζητήματος, για το οποίο κινείται μεθοδικά σε διεθνές επίπεδο, συν του ότι έχει καλή παρουσία, μέτρο και αποφεύγει τα άσκοπα λάθη.

Δυστυχώς, όμως, πολλές φορές μπορεί να είσαι καλύτερος σε όλα, αλλά σε λάθος χρόνο (timing). Ποτέ μια κυβέρνηση με αποδοχή στις βασικές της κινήσεις περί το 70% δεν θα το κάνει 80% μετά τον πρώτο χρόνο. Οπότε τώρα είναι δηλαδή το νέο έτος που πρέπει να κάνει ό,τι πρέπει για να πάρει μπροστά η Ελλάδα.