Τάσος Καραμήτσος

Λόγω της χονδροειδέστατης διάστασης (τροχήλατες βαλίτσες με εκατ. ευρώ στο Μέγαρο Μαξίμου κ.λπ.), που έδωσαν οι σκηνοθέτες του σκανδάλου και το Παραδικαστικό, η κοινή γνώμη -αν εξαιρέσεις τις πρώτες δυο-τρεις μέρες των «αποκαλύψεων» δηλαδή προ διετίας- δεν το πίστεψε. Τότε, λοιπόν, εκείνη την περίοδο, διαπιστώθηκε ότι μετά από δημοσκοπικό σοκ που υπέστη η κοινή γνώμη για μόλις 48 ώρες (έπεσε η Ν.Δ. κατά 10 μονάδες) από το «σκάνδαλο Novartis» όλα ξαναγύρισαν στη θέση τους. Μία εβδομάδα μετά όλα τα γκάλοπ ήταν σαν να μη συνέβη τίποτα.

Ολα αυτά τα γνωρίζουν καλά τα επιτελεία των δύο μεγάλων κομμάτων και γι’ αυτό προεκλογικά δεν επένδυσαν ούτε στο «σκάνδαλο ούτε στη σκευωρία Novartis». Σήμερα όμως έχουμε μια διαφορετική τακτική από τους δύο αρχηγούς, οι οποίοι αν και γνωρίζουν καλά όλα αυτά τα «στατιστικά» εκκινούν από διαφορετική βάση. Ο Μητσοτάκης είναι πια πρωθυπουργός με μεγάλη απήχηση στην κοινωνία και αδιαμφισβήτητος στο κόμμα του.

Σέβεται την ταλαιπωρία που υπέστησαν οι πολιτικοί της παράταξής του και φυσικά πράττει το λογικό, δηλαδή παράγγειλε μια προανακριτική... και βλέπουμε τι θα βγάλει. Αλλά όλοι βλέπουμε και κάτι ακόμα, ότι ως πρωθυπουργός δεν επενδύει σε αυτό το θέμα και μάλιστα μέχρι... παρεξηγήσεως, αφού το κρατάει ο ίδιος πολύ χαμηλά, δεν ασχολείται προσωπικά, δεν αναφέρεται καν σε αυτό και φυσικά ας μην ξεχνάμε ότι διατηρεί και στη θέση τους τους πρωταγωνιστές της δικαστικής πλευράς της σκοτεινής αυτής υπόθεσης. Ολοι γνωρίζουν ότι εύκολα ένας ισχυρός νεοεκλεγείς πρωθυπουργός μπορεί να επιβάλει, αν το θελήσει, αλλαγές στη δικαστική πυραμίδα σε οποιαδήποτε θέση.

Ο Μητσοτάκης το πάει έτσι χαλαρά γιατί, πρώτον, έμαθε από την εμπειρία με τον πατέρα του και την παραπομπή Ανδρέα Παπανδρέου ότι στην Ελλάδα ο κόσμος τσιμπάει με τη «θυματοποίηση» ενός πολιτικού και δεύτερον (αλλά με διαφορά πιο βασικό) ότι ως κοινωνία περάσαμε σε μια εποχή που αναζητείται η ουσία και το αποτέλεσμα. Δεν φαίνεται να νοιάζει την πλειοψηφία των πολιτών η πολιτική γενικώς, αλλά το αποτέλεσμά της στη ζωή τους και στην καθημερινότητά τους. Ο Ελληνας πολίτης δεν θέλει τον πρόσφυγα ή τον μετανάστη όχι γιατί είναι ρατσιστής ή φασίστας, αλλά επειδή φοβάται για την ασφάλεια και τη δουλειά του. Οπως δεν ήθελε τους Αλβανούς προ εικοσαετίας (αλλά τώρα είναι κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας), τώρα λογικά αισθάνεται ανασφαλής με τους χιλιάδες φτωχοποιημένους μουσουλμάνους που έρχονται, π.χ., από το Αφγανιστάν. Ποιος δεν θα ανησυχούσε αν έμενε σε μια γειτονιά γεμάτη Αφγανούς αγνώστων λοιπών στοιχείων;

Δεν τον νοιάζει η Novartis, αλλά τον νοιάζει πώς θα βρει δουλειά ή πώς θα βελτιώσει τη δουλειά του. Τον ενοχλεί βαθύτατα που δεν έχει βοήθεια από τις τράπεζες στα μικρά ή μεγάλα σχέδιά του να αναπτυχθεί και φυσικά εξοργίζεται όταν πληρώνει δύο ευρώ στο ATM για να μάθει πόσα έχει ο λογαριασμός του. Αυτά όλα φαίνεται να τα γνωρίζει και να τα μετουσιώνει ως προτεραιότητες η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Την ίδια ώρα είναι χρήσιμο να δει κανείς την εικόνα, το μήνυμα και την παράσταση που παίρνει ο πολίτης από τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ενα κόμμα που στέλνει δύο πολιτικούς στη Βουλή να κάνουν φασαρία και τσαμπουκά, με αποτέλεσμα να μην ξεκινάει μια επιτροπή τη δουλειά της. Και μάλιστα όχι κάποιους τυχαίους, αλλά τους εμβληματικούς για την τετραετία ΣΥΡΙΖΑ Πολάκη και Τζανακόπουλο. Επισημαίνεται ότι στη Δημοκρατία αποφασίζουν κατά πλειοψηφία ή όχι. Αφού λοιπόν η πλειοψηφία των βουλευτών ψήφισε την εξαίρεσή τους, τι να κάνουμε τώρα;

Στα μάτια της κοινής γνώμης, λοιπόν, η κυρίαρχη εικόνα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι έστω ο Τσίπρας να συζητάει με τον συμπαθή κλαρινοπαίχτη Γιώργο Μάγκα στη Λειβαδιά, αλλά η τσαμπουκαλεμένη φάτσα του Πολάκη και το μάτι του Τζανακόπουλου που γυαλίζει έξω από μια πόρτα στη Βουλή.

Ποιος πείθεται με αυτή την εικόνα, πώς και για ποιους παράγεται αντιπολίτευση; Είμαι βέβαιος ότι και τα media που την αναπαράγουν το κάνουν από κεκτημένη ταχύτητα. Οπως επίσης είμαι βέβαιος ότι μόνο χαρούμενος δεν μπορεί να είναι ο Τσίπρας με αυτό, απλώς δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς. Γιατί τώρα που δεν έχουμε εκλογές και πάθη «ελευθερώνονται», διάφορα κοινά βλέπουν τα πράγματα με μια ευρύτερη ματιά. Και το μόνο που δεν συμφέρει τον Τσίπρα είναι η ταύτισή του με τέτοιες εικόνες παρακμής.