Τάσος Καραμήτσος

Εξίσου μεθοδικός φαίνεται ότι υπήρξε ο πρωθυπουργός στη μάχη της επικράτησης στον δύσκολο χώρο της κομματικής του προέλευσης. Εχουν χυθεί τόνοι και τόνοι μελανιού για το πώς επικράτησε των εσωκομματικών του αντιπάλων, πώς «έφαγε» τον πολιτικό του πατέρα Αλαβάνο και άλλα τινά, τα οποία ίσως έχουν και ισχυρές δόσεις υπερβολής, όπως όλες οι ιστορίες που αγαπάει να γράφει και να περιγράφει ο Τύπος.

Σε κάθε περίπτωση, η περιγραφή του ανδρός με βάση το πολιτικό του παρελθόν παραπέμπει σε άνθρωπο με ιδιαίτερες ικανότητες, αφού όσο και να σε πάει το ρεύμα, «κάτι πρέπει να ’χεις» για να ανεβάσεις ένα κόμμα του απόλυτου περιθωρίου, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, από το 4% στο 36,5%.

Ως εδώ καλά, αλλά θα ρωτήσει κάποιος με κοινή λογική πώς ένας τόσο έξυπνος πολιτικός προχώρησε σε μια τόσο ακατανόητη και ριψοκίνδυνη κίνηση όσο αυτή της 26ης Μαΐου. Πώς πήγε σε ευρωεκλογές με κίνδυνο να χάσει με μεγάλη διαφορά και μετά να οδηγηθεί εξουθενωμένος σε εθνικές κάλπες έναν μήνα μετά. Οταν μάλιστα δεν υπήρχε ούτε μια κανονική δημοσκοπική εταιρεία που να μην προέβλεπε τη μεγάλη διαφορά του κόμματός του από τη Ν.Δ., όχι μόνο τώρα στο τέλος, αλλά συνεχώς τα τρία τελευταία χρόνια. Πώς ένας έξυπνος πολιτικός δεν είχε καν plan b σε περίπτωση μεγάλης ήττας από το να συρθεί για να ξαναχάσει με κίνδυνο να γκρεμίσει ό,τι έχτισε μεθοδικά μια ολόκληρη δεκαετία. Γιατί αν τα γκάλοπ μετράνε σωστά και ο ΣΥΡΙΖΑ κάτσει στο 24%-28%, όπως τον υπολογίζουν σήμερα, έχει καλώς για τον κ. Τσίπρα.

Αν όμως αυτή η πρώτη αντίδραση του εκλογικού σώματος αμέσως μετά τις ευρωεκλογές δεν κρατήσει πολύ και τα φαινόμενα αποσύνθεσης της απερχόμενης κυβέρνησης διευρυνθούν ως τις 7 Ιουλίου, τότε η εικόνα για τον «μάγο» πρωθυπουργό θα είναι πολύ διαφορετική. Θα τον ταλαιπωρήσουν αγρίως μέσα στο κόμμα του και θα έχουν και κάποιο δίκιο.

Για το πώς έκανε λοιπόν το λάθος ο κ. Τσίπρας δεν υπάρχει άλλη απάντηση -με τη λογική- παρά μόνο μία και μοναδική. Ο άνθρωπος «την ψώνισε κανονικά» που λέει ο λαός, θεώρησε τον εαυτό του άχαστο και αλάνθαστο και φυσικά υποτίμησε τον αντίπαλό του. Αντιθέτως, ο αρχηγός της Ν.Δ. άφηνε μεθοδικά, χαλαρά -και ομολογουμένως αντιμετωπίζοντάς το ακομπλεξάριστα- να τον υποτιμά ως αντίπαλο ο κ. Τσίπρας με τη βοήθεια και την αμέριστη συμπαράσταση μιας μικρής, άκρως περιθωριακής ομάδας δήθεν καραμανλικών.

Στο περίφημο θεώρημα «εγώ δεν χάνω από αυτόν», στο οποίο πιστεύουν πολλοί ομολογουμένως πρωθυπουργοί πριν ηττηθούν από τον αντίπαλό τους, δεν χωρούν πολλές δικαιολογίες. Συνήθως δεν φταίνε οι άλλοι, οι γύρω, οι δημοσκόποι ή τα… πάντοτε τρισκατάρατα media, αλλά ένας και μόνο ένας. Ο αρχηγός που απλά το ’χασε από την εξουσία, το χρήμα, τη δόξα και την επιρροή και δεν κατάλαβε τι… του ’ρχεται.

Ο κ. Τσίπρας την έπαθε ως «νεόπλουτος της εξουσίας» και δεν φρόντισε το στοιχειώδες, να «βάλει κάτι στην πάντα» για τις δύσκολες ώρες πολιτικά μιλώντας, και μόνο σε περίπτωση που δεν θα πήγαιναν καλά τα πράγματα.
Μπορεί να τα καταφέρει και να «το ξαναχτίσει» και πάλι στο μέλλον, αυτό είναι αληθές. Αλλά πάντως ας ελπίσουμε ότι ένα καλό μάθημα για την αλαζονεία, την υπεροψία, τη μισαλλοδοξία και… τις κακές παρέες το πήρε.