Πέτρος Κατσάκος

Όταν στόχος σου είναι να διαπραγματευτείς την μερίδα του καρότου και όχι το μαστίγιο, φυσικό είναι να μην σε ενδιαφέρει τόσο το πρόσωπο του διαπραγματευτή όσο το να μειώσεις τις αντιδράσεις το υποζυγίου.

Παρακολουθώντας για ένα δεκαήμερο την αγωνιώδη προσπάθεια των κυρίων Σαμαρά και Βενιζέλου να βάλουν με οποιοδήποτε τρόπο τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα οικουμενικό σχήμα, αυτό που αποδεικνύεται είναι πως στο πίσω μέρος του μυαλού τους δεν βρισκόταν η κυβέρνηση αλλά η αξιωματική αντιπολίτευση.

Με δεδομένες τις τάσεις του εκλογικού σώματος, αυτό που τρόμαζε την πλειοψηφία των εδρών που προέκυπταν από το άθροισμα ΝΔ+ΠΑΣΟΚ+ΔΗΜΑΡ, δεν ήταν η αδυναμία επαναδιαπραγμάτευσης ή απαγκίστρωσης της χώρας από το Μνημόνιο αλλά η μελλοντική ενίσχυση ενός αντιπολιτευόμενου Αλέξη Τσίπρα.

Με τα εκλογικά ποσοστά τους ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να αγγίζουν τα ιστορικά χαμηλά, οι δύο πολιτικοί αρχηγοί από την επομένη των εκλογών και μετά συσπείρωσαν τις δυνάμεις τους ώστε να απαλλαγούν από την ενοχλητική φωνή μιας αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης με την δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ, προτιμώντας να παραχωρήσουν τον ρόλο αυτό σε ένα «ακίνδυνο» ΚΚΕ.

Βαδίζοντας πλέον προς τις κάλπες και με ανοιχτό το ενδεχόμενο η αυτοδυναμία να αποδειχτεί και πάλι όνειρο θερινής νυκτός, ας προετοιμαζόμαστε να ξαναζήσουμε εκ νέου, μετά την ψηφοφορία της 17ης Ιουνίου, το σήριαλ των διερευνητικών επαφών και των εντολοδόχων πρωθυπουργών. 

Τα ίδια πρόσωπα αλλά με διαφορετική ίσως σειρά είναι πολύ πιθανόν να πρωταγωνιστήσουν και πάλι στο ίδιο έργο. Την ώρα, όμως, που στη θέση του υποζυγίου βρίσκεται η συντριπτική πλειοψηφία μιας κοινωνίας και επειδή ένας λαός δεν μπορεί να κουβαλάει το βάρος ενός Μνημονίου γεμίζοντας το στομάχι του μόνο με καρότα ας αναλάβουν τα κόμματα, αυτή τη φορά τον ρόλο και τις ευθύνες που θα τους δώσει ο ελληνικός λαός και ας αναζητήσουν τον σχηματισμό κυβέρνησης και όχι αντιπολίτευσης. 

Αλλιώς το μόνο που θα μείνει θα είναι μόνο ο πόνος από το μαστίγιο που κροταλίζει απειλητικά αυτές τις μέρες στα χέρια των δανειστών.